Mikið hefur verið rætt um þéttingu byggðar að undanförnu og virðast ansi skiptar skoðanir á því hvað það felur í sér. Ég er persónulega hlynnt þéttingu byggðar í þeirri merkingu að dreifa ekki byggðinni út um allt. Ég er líka mjög umhverfissinnuð og fylgjandi markmiði um að draga úr notkun á einkabílnum og auka almenningssamgöngur og hjólreiðar í borginni.
Mér finnst samt mikilvægt að þegar þétta á byggð sé ekki gengið á rétt íbúanna sem fyrir búa á svæðinu; þar þarf sérstaklega að passa upp á hæð húsa og að nýbyggingar falli inn í hverfið sem fyrir er. Hins vegar finnst mér ekki nauðsynlegt að þéttingin þurfi öll að gerast í miðbænum; nýta má betur önnur hverfi og klára þau sem byrjað hefur verið á eins og hverfið við Úlfársdal og gera þar fallega blandaða byggð.
Ég er hins vegar líka hlynnt því að halda flugvellinum í Vatnsmýrinni eins og málin standa nú. Fyrir því eru margar ástæður en sú helsta sem talar mest til réttlætiskenndar minnar er sú staðreynd að hvert sem hann verður fluttur (já, líka til Keflavíkur) mun það alltaf kosta tugi milljarða, eða sem nemur eins og einu hátæknisjúkrahúsi. Ég vil persónulega að þjóðin nýti þessa peninga í annað og þá helst velferðar- og menntamál. Þetta er ekki prinsippmál fyrir mér heldur skoðun sem ég er nýbúin að mynda mér vegna ákveðinna röksemda í málinu. Ef okkur hlotnast mikill peningur og verðum búin að sinna öllum þeim velferðarmálum sem nauðsynlegt er að sinna má alveg færa flugvöllinn fyrir mér, endilega bara.
Hins vegar hef ég fundið fyrir ansi magnaðri andúð og ómálefnalegum úthrópunum vegna þessarar skoðunar minnar. Til dæmis er sagt að ég sé „bara eins og Guðni Ágústsson“ eða að ég sé að stuðla að aukinni mengun með notkun einkabílsins og að ég sé að taka undir málflutning sjálfstæðismanna. Það finnst mér ofsalega ómálefnlegt, sérstaklega þegar það er gert án þess að spyrjast fyrir um rök sem ég hef fyrir skoðun minni. Mér finnst það líka svo sorglegt og bera vott um flokkadrætti sem einkenna íslenska pólitík. Maður er settur í lið og manni gerðar upp skoðanir á ýmsum málum sem tilheyra „hinu liðinu“. Mér finnst þetta eins og einhver trúarbrögð þar sem maður velur eitt ,,lið“ og fylgir öllum þeim kennisetningum sem tilheyra því. Ég nenni ekki að taka þátt í því.
Ég vil tala fyrir ákveðnum málefnum sem eru mér mikilvæg; réttlæti og lýðræði eru þar kjarnahugtök, einnig mannúð og almannahagsmunir. Ég er líka umhverfisverndarsinni í hjarta mínu, þar sem ég er meðvituð um þá staðreynd að án jarðarinnar gerum við ekki neitt, bara alls ekki neitt. Þetta er líka ástæðan fyrir því að ég valdi Dögun sem flokk til vinna fyrir, því hann tekur ekki stöðu með neinu liði heldur málefnum eingöngu sem stuðla að réttlæti fyrir almenning. Hann skilgreinir sig hvorki til hægri né vinstri. Dögun er fjölmenningarlegur flokkur sem virðir öll trúarbrögð, ekki bara einhver ein sem kallast „þétting byggðar“.
Greinin birtist í nýjasta Kjarnanum. Lestu hann hér.
