Í ár fögnum við því að hund­rað ár eru síðan konur fengu kosn­inga­rétt og kjör­gengi til þing­kosn­inga á Íslandi. Þar með var stórum áfanga náð í langri og strangri bar­áttu kvenna að fá til jafns við karl­menn að taka þátt í því að móta það sam­fé­lag sem þær bjuggu í. Það er gleði­legt að fagna slíkum áfanga en í dag, 20. apr­íl, ætla ég að fagna með því að nýta mér minn kosn­inga­rétt í rekt­ors­kjöri Háskóla Íslands og taka þátt í að móta það háskóla­sam­fé­lag sem ég vil nema í, mögu­lega starfa í og get stolt mælt með. Það eru for­rétt­indi að fá að taka þátt í slíku kjöri hjá stærstu mennta­stofnun lands­ins.

Í síð­ustu viku fékk ég ásamt öðrum kven­kyns sam­nem­endum Háskóla Íslands sent sms sem miðl­aði þeirri stað­reynd að af 8.699 kven­kyns nem­endum skól­ans hefðu aðeins 3.180 kos­ið, það eru 36,56% Send­andi sms­ins var annar fram­bjóð­enda til rekt­ors, Guð­rún Nor­dal. Í sms­inu sagði orð­rétt „Látum rödd okkar heyr­ast. Kynnið ykkur fram­bjóð­endur og kjósið á mánu­dag!“ Hvergi stóð hvorn fram­bjóð­and­ann ætti heldur að kjósa og voru konur almennt hvattar til að láta rödd sína heyr­ast. Fyrir mér var aug­ljóst hvaða skila­boð smsið hafði að geyma. Að við kon­ur, 69% allra nema í Háskóla Íslands, hefðum í höndum okkar ein­stakt tæki­færi til að hafa áhrif á þessa merku mennta­stofn­un, tæki­færi sem kyn­systur okkar börð­ust fyrir og lögðu grunn­inn að fyrir 100 árum síð­an. Tæki­færi sem við ættum ekki að láta fram hjá okkur fara. Smsið, ætlað stærsta hópnum á kjör­skrá Háskóla Íslands, minnti mig ekki aðeins á hversu mik­il­vægt væri að ég nýtti mér minn rétt heldur hversu sér­stak­lega mik­il­vægt væri, á þessu „herr­ans ári,“ að við, kven­kyns nem­end­ur, í Háskóla Íslands tækjum þátt í fögn­uð­inum með því að nýta okkur kosn­inga­rétt­inn í rekt­ors­kjör­inu.

Sjálf kýs ég Guð­rúnu Nor­dal. Ég veit að ef við viljum beitt­an, klár­an, ákveð­inn en sjar­mer­andi rektor sem er til­bú­inn að berj­ast og beita sér fyrir betri kjörum fyrir allt háskóla­fólk, eiga í sam­tali og sam­starfi við háskóla­fólk og sam­fé­lagið allt, byggja upp sterkan Háskóla og leiða hann inn í fram­tíð­ina þá kemur ekki annað til greina en að kjósa Guð­rúnu. Kosn­inga­bar­átta hennar hefur verið dríf­andi, hrein­skilin og skýr og hefur Guð­rún komið til dyr­anna alveg eins og hún er klædd.

Í dag kjósum við á milli for­tíðar og fram­tíð­ar, stöðn­unnar og breyt­inga. Í dag fagna ég 100 árum af kosn­inga­rétti og nota minn rétt til að kjósa fram­tíð­ina og breyt­ing­ar.

Höf­undur er meist­ara­nemi í Hag­nýtri menn­ing­ar­miðlun við Sagn­fræði- og heim­speki­deild Háskóla Íslands.