Við lifum í opnu sam­fé­lagi þar sem vinnu­mark­aður Íslend­inga nær til allrar Evr­ópu og fyrir þá sem skara fram úr standa dyr opnar um allan heim. Það sama gildir um um Ísland. Við getum laðað til okkar úrvals­fólk hvaðanæva að úr heim­inum til upp­bygg­ingar í okkar sam­fé­lagi. Þetta er mik­il­væg­asta efna­hags­mál fram­tíð­ar­inn­ar; það er að búa til sam­fé­lag sem laðar til sín vel menntað fólk sem skapar raun­veru­leg verð­mæti. Slík verð­mæta­sköpun byggir á góðri menntun og nýt­ingu vís­inda og tækni, sköp­unar og lista. Auð­lindir eins og orka og fiskur geta hjálpað en án vel mennt­aðs mannauðs munu þær ein­ungis skapa lág­launa­störf. Lækna­deilan snýst í grunn­inn um þessi grund­vall­ar­at­riði. Við viljum bjóða Íslend­ingum góða heil­brigð­is­þjón­ustu en slík þjón­usta byggir á verð­mætum í mennt­uðu úrvals­heil­brigð­is­starfs­fólki. Vel mennt­aðir og verð­mætir læknar geta í dag valið úr störfum í Skand­ínavíu, Hollandi, Bret­landi, Banda­ríkj­unum og víð­ar. Við verðum því að horfast í augu við þá stað­reynd. Annað hvort sættum við okkur við ann­ars flokks starfs­krafta með ann­ars flokks heil­brigð­is­þjón­ustu eða við löðum til okkar bestu lækn­ana til að tryggja okkur fyrsta flokks þjón­ustu. Ef að ráða­menn telja að lausnin á þess­ari deilu liggi í ein­hliða laga­setn­ingu þá er ekki mik­ils að vænta í fram­tíð­ar­sýn þeirra sömu ráða­manna. Það sama sem að ofan er skrifað um lækna gildir auð­vitað um aðra vel mennt­aða hæfi­leik­a­ríka ein­stak­linga. Hæfi­leik­a­ríkur verk­fræð­ing­ur, klar­ínettu­leik­ari eða tölv­un­ar­fræð­ingur mun velja sér leik­völl fyrir sinn sköp­un­ar­kraft þar sem hún fær best tæki­færi. Ef að við viljum njóta þeirra hæfi­leika í okkar sam­fé­lagi verðum við að umb­una fyrir slíka hæfi­leika.

Ef að við viljum njóta þeirra hæfi­leika í okkar sam­fé­lagi verðum við að umb­una fyrir slíka hæfileika.

Ef að íslenskir póli­tíkusar halda áfram að beina sjónum sínum fyrst og fremst til þeirra sem fjár­muni og völd eiga í nútíð og for­tíð í stað þess að beina aug­unum að þeim sem munu skapa verð­mæti í fram­tíð­inni munum við ekki skapa sam­fé­lag sem getur boðið fyrsta flokks heil­brigð­is­þjón­ustu, mennt­un, listir eða önnur raun­veru­leg verð­mæti. Ég lýsi því eftir djarfri fram­tíð­ar­sýn; fjár­festum í mennt­un, vel mennt­uðu fólki, vís­ind­um, nýsköpun og list­um. Þeir sem ganga aftur á bak inn í fram­tíð­ina og dást að for­tíð­inni munu fyrr en síðar vera staddir í heldur dap­urri nútíð.