Krist­inn Karl Brynjars­son, sem situr í fram­kvæmda­stjórn Verka­lýðs­ráðs Sjálf­stæð­is­flokks­ins.

Nú hafa nokkrir ein­stak­lingar stigið fram og sagt að þeir séu það efn­aðir að þeir þurfi ekki á leið­rétt­ing­unni að halda. Þiggi þeir leið­rétt­ing­una og þá með óbragð í munni, ætli þeir að láta leið­rétt­ing­una renna til góð­gerð­ar­mála.

Þetta hljómar kannski ekki svo illa í fyrstu. En sam­þykki menn leið­rétt­ing­una, þá hafa þeir ekk­ert með það að segja hvernig þeirri upp­hæð sem lánin þeirra verða leið­rétt um, verði ráð­staf­að.

Þessir ein­stak­lingar munu því styðja góð­gerð­ar­mál með eigin pen­ingum úr eigin vasa. En ekki leið­rétt­ing­ar­pen­ing­un­um.

Sam­þykki þessir ein­stak­lingar leið­rétt­ing­una, mun hún að sjálf­sögðu lækka hjá þeim lán­in. Þessir ein­stak­lingar hafa bara ekk­ert val hvað það varð­ar.

Þeirra eina val er að sam­þykkja eða ekki sam­þykkja leið­rétt­ing­una. Svo er það einnig þeirra val, hvort þeir greiði úr eigin vasa til góð­gerð­ar­mála.

Sam­þykki þeir ekki leið­rétt­ing­una, sem þeim finnst fár­an­legt að hafa feng­ið, þá verða ein­fald­lega þeir fjár­munir sem þeir áttu að fá eftir í rík­is­sjóði. Þeim fjár­munum væri því vel hægt að for­gangs­raða til grunn­þarfa þjóð­fé­lags­ins, eins og til heil­brigð­is­mála, vel­ferð­ar­mála og mennta­mála. Svo eitt­hvað sé nefnt.

Ein­stak­lingar sem eru svo góðir að þeir láti fé úr eigin vasa renna til góð­gerð­ar­mála, eru nú varla að fara að  þiggja fé „óverð­skuld­að“ úr rík­is­sjóði. Sér í lagi ef að slíkt er gert með óbragð í munni.