Mikið hefur verið rætt um þá dæma­lausu ákvöðun aðal­fundar HB Granda að hækka laun stjórn­ar­manna um 33,3 pró­sent, mitt inn í verstu og hörð­ustu kjara­deilur sem mynd­ast á vinnu­mark­aði í ára­tugi. Eins og Kjarn­inn benti á í gær, þá hafa mörg stærstu fyr­ir­tækin í land­inu hækkað laun stjórn­ar­manna mik­ið, um tugi pró­senta, á sama tíma og fólkið á gólf­inu hefur ekk­ert hækk­að.

Eitt í þessu hefur lítið verið rætt. Það er hvaða aðilar það eru sem standa á bak við ákvarð­an­irnar um að hækka launin hjá stjórn­ar­mönn­unum um tugi pró­senta, en hreyfa ekk­ert við launum fólks­ins í gólf­inu. Þar vega þyngst líf­eyr­is­sjóð­irnir í land­inu, en stjórnir þeirra eru skip­aðar full­trúum verka­lýðs­hreyf­ing­ar­innar og atvinnu­rek­enda. Af hverju stóðu þessir full­trúar í hluta­hafa­hópnum ekki gegn þessum hækk­un­um? Svo virð­ist sem verka­lýðs­hreyf­ingin gleymi sér og loku aug­unum þegar kemur að þætti líf­eyr­is­sjóð­anna á aðal­fund­um. Það verður að telj­ast und­ar­legt í þeim aðstæðum sem nú eru uppi.

Þegar stórt er spurt er oft fátt um svör. Þannig er það í þetta skipt­ið. Líf­eyr­is­sjóð­irnir verða líka að axla ábyrgð á stöð­unni á vinnu­mark­aði, sér­stak­lega þegar þeir eru orðnir jafn umsvifa­miklir í hlut­hafa­hópum fyr­ir­tækj­anna og raunin er nú.