Ofan á allar ógn­vekj­andi furður heims­ins eins og til að mynda hnatt­ræna hlýn­un, hrörnun vist­kerfa, felli­bylji, jarð­skjálfta, eld­gos og aðrar hörm­ung­ar, sem ætla mætti að teld­ust ríku­legar ástæður til að ótt­ast mögu­leika barna­barna okkar að taka við – í besta falli – sæmi­legum heimi for­eldra sinna; nú þegar spár segja fyrir um að um þriðj­ungur allra dýra­teg­unda sé að hverfa á braut haldi fram sem horf­ir, þá ber­ast okkur fregnir um hjart­næmar aðferðir frænda okkar Fær­ey­ing­anna til að hafa nóg að bíta og brenna.

Ein leið vina okkar í þessum erinda­gjörðum fólst nýverið í þeim glæsi­lega „gjörn­ingi“ að smala saman svona sirka­bát +1.400 háþró­uðum ein­stak­lingum úr flokki spen­dýra, sem vitað er að lifa í nátengdum fjöl­skyld­um. Eins er vitað að þessi spen­dýr tala saman sín á milli. Og nefna jafn­vel hvert annað með hljóð­merkj­um. Rétt eins og Fær­ey­ingar gera, sem og við frændur þeirra Íslend­ing­arn­ir. Jón og Jógvan og hvað eina.

Þessa slátrun segj­ast þeir fram­kvæma í nafni „hefð­ar“. Rétt­læt­ingin fyrir þess­ari villi­mennsku þeirra virð­ist enn fremur fel­ast í því að öll dýrin hafi jú verið mænu­stungin með skjótum hætti og að slátr­unin hafi þannig verið mann­úð­leg.

Auk­in­heldur að allt hold hafi verið nýtt. Þessi gjörn­ingur fór fram mestan part á hafi úti, þar sem yfir­veg­aðir „karl­menn“ stungu vopnum sínum í holdið á stórum spen­dýrum í von um að drepa þau öll.

Það var og.

Allt er þetta bull og þvætt­ing­ur.

Það er lukku­lega engin þjóð­leg hefð fyrir svona villi­mennsku. Fær­ey­ingar geta mögu­lega borið fyrir sig að hafa smalað grind­hvölum í ald­anna rás þegar minna var um bjarg­áln­ir.

Það eru löngu liðnir tím­ar. Þessir sömu Fær­ey­ingar geta keypt alls konar steikur hvenær sem er; Kengúru­kjöt, hrein­dýra­kjöt, nauta­kjöt, lamba­kjöt, kjúklinga og m.a.s. strúta­kjöt.

Þessir lukku­ridd­arar sem þykj­ast vera sjálf­stæðir Fær­ey­ingar og gadda í sig þvesti og ket margra fjöl­skyldna af höfr­ungum eru ein­fald­lega hræsnar­ar.

Flestir eru þeir með Net­flix og vafa­lítið fylgj­ast margir með „ðí kar­dashi­ans“.

Fær­ey­ingar virð­ast ein­fald­lega ekki færir um að geta lifað af eigin ramm­leik. Dan­mörk borgar ótrú­legar fjár­hæðir með þeim á ári hverju og hefur gert alla tíð.

Ef Fær­ey­ingum þykir til­hlýði­legt að slátra mörgum fjöl­skyldum háþró­aðra spen­dýra til að hafa það sæmi­legt, þá þykir mér eðli­legt að þeir sjái um sig sjálfir og jafn­framt að Danir láti þá róa.

Sjáum til hvernig þeir spjara sig þá.