„Á haust­dögum árið 2002 var Aflið stofnað af nokkrum kjörk­uðum kon­um, konum sem sumar eru enn starf­andi þar, jafn­vel með litlum sem engum hléum, nú í 11 ár. Starfið tekur sinn toll og ekki allir þola álagið og í ofaná­lag að þurfa að berj­ast fyrir hverri krónu er ekki boð­leg­t.“Þetta skrif­aði Sig­rún Sig­urð­ar­dótt­ir, dokt­or­snemi í lýð­heilsu­fræð­um, í blaða­grein vorið 2013.

Sóley Björk Stef­áns­dótt­ir, gjald­keri Aflsins.

Þá hafði ég nýlega tekið sæti í stjórn Aflsins. Ég er ein af þeim heppnu konum sem hafa ekki orðið fyrir alvar­legu kyn­ferð­is- eða kyn­bundnu ofbeldi á lífs­leið­inni. Ég hef því mikið lært á síð­ustu tveimur árum en þrátt fyrir að margt mjög slá­andi hafi borið að augum og eyrum þennan tíma stendur eitt upp úr; hversu ótrú­lega tæpt rekstur Aflsins stendur og hversu ótrú­lega blint rík­is­valdið er að trúa því að örfáar konur muni geta sinnt þessum störfum til lengdar af hug­sjón­inni einni sam­an.

Hvernig hefur þetta þá gengið upp öll þessi ár? Mitt svar er: Það hefur alls ekki gert það. Hvert ár sem líður færir okkur nær því að þessar konur gef­ist upp. Hvernig er til dæmis hægt að kom­ast upp með það að greiða konu 20.000 kr. verk­taka­greiðslu á mán­uði fyrir að sinna síma­vakt allan sól­ar­hring­inn alla daga?

Kon­urnar sem starfa fyrir Aflið hugsa mun meira um skjól­stæð­inga sína en pen­inga og hafa í raun tekið þegj­andi þeim nið­ur­skurði á fram­lagi rík­is­ins sem orðið hefur frá hruni þrátt fyrir að skjól­stæð­ing­arnir séu nú marg­falt fleiri. Það hefur því verið for­gangs­at­riði að koma þeim skila­boðum til stjórn­valda að verði rekstr­arfé ekki aukið er ólík­legt að Aflið muni starfa í mörg ár til við­bót­ar.

Sóknin hófst með því að vel­ferð­ar­nefnd Alþingis kom í heim­sókn til Aflsins, þar sem staðan var kynnt. Það var aug­ljóst að nefnd­ar­fólk var mjög slegið yfir stöðu Aflsins. Fund­inum var fylgt eftir með tölvu­pósti á alla nefnd­ar­með­limi. Í kjöl­farið barst okkur tölvu­póstur frá for­manni nefnd­ar­inn­ar, sem hófst á orð­un­um: „Við í vel­ferð­ar­nefnd gerum okkur grein fyrir að staða Aflsins er alvar­leg.“ Þetta var 7. júlí 2014.

Skemmst er frá því að segja að við glödd­umst mjög við að vel­ferð­ar­nefnd skyldi sýna mál­inu svo mik­inn skiln­ing og tví­efld­umst í þeirri hug­sjón að bjarga starf­semi Aflsins með því að koma ráða­mönnum í skiln­ing um mik­il­vægi starf­sem­innar og alvar­lega fjár­hags­stöðu Aflsins.

Eygló Harð­ar­dóttir vel­ferð­ar­ráð­herra ber ábyrgð á þeirri ákvörðun að skera fjár­fram­lög til Aflsins við nögl. Hver eru skila­boð hennar til lands­byggð­ar­innar með þessu? Er það ekki þess virði fyrir okkur sem sam­fé­lag að berj­ast gegn ofbeldi og styðja þolendur?

Við sendum bréf til þing­manna og áttum fundi og sím­töl við þá þing­menn sem sýndu mál­inu áhuga, en þar má sér­stak­lega nefna Bryn­hildi Pét­urs­dóttur og Lilju Raf­n­eyju Magn­ús­dótt­ur. Við skrif­uðum greinar í blöð og töl­uðum okkur hásar á alls konar fund­um, sveit­ar­stjórn­ar­fólk tal­aði máli okkar inni í þing­flokk­um, bæj­ar­stjór­inn á Akur­eyri ræddi málið sér­stak­lega á fundi með þing­mönnum kjör­dæm­is­ins og svo mætti lengi telja.

Á alþjóða mann­rétt­inda­deg­in­um, 10. des­em­ber síð­ast­liðn­um, í kjöl­far 16 daga átaks gegn kyn­bundnu ofbeldi, var sett af stað söfnun und­ir­skrifta við bréf til þing­manna þar sem farið var fram á aukin fjár­fram­lög til Aflsins.

Við söfn­uðum saman umsögnum frá sam­starfs­að­ilum okk­ar, þ.e. lög­regl­unni á Akur­eyri, slysa- og bráða­mót­tök­unni, geð­deild sjúkra­húss­ins, Símey, Kvenna­at­hvarf­inu í Reykja­vík og fleirum, sem stað­festu mik­il­vægi starf­semi Aflsins.

Óhætt er að segja að við höfum fengið sam­fé­lagið til að tala máli okk­ar. Þess vegna urðu von­brigðin ólýs­an­leg þegar bréf barst frá vel­ferð­ar­ráðu­neyt­inu síð­ast­lið­inn föstu­dag um að fram­lag rík­is­ins til rekstrar Aflsins árið 2015 yrði þrjár millj­ón­ir. Þetta er einni milljón minna en fram­lag rík­is­ins til rekstr­ar­ins árið 2014.

Þetta er ekki síst ein­kenni­legt þegar borin eru saman fram­lög rík­is­ins til Stíga­móta og Kvenna­at­hvarfs­ins í Reykja­vík en þessi sam­tök fengu 150 millj­ónir til að halda úti sinni mik­il­vægu þjón­ustu, og eru ekki ofalin af því.

Eygló Harð­ar­dóttir vel­ferð­ar­ráð­herra ber ábyrgð á þeirri ákvörðun að skera fjár­fram­lög til Aflsins við nögl. Hver eru skila­boð hennar til lands­byggð­ar­innar með þessu? Er það ekki þess virði fyrir okkur sem sam­fé­lag að berj­ast gegn ofbeldi og styðja þolend­ur?