Green tókst að fá fund með umsjón­ar­mönnum þrota­bús­ins. Ingi­björg fór með honum inn á fund­inn en Jón Ásgeir, sem hafði þar til skömmu áður verið stærsti eig­andi Glitn­is, bæði beint og óbeint, beið frammi á með­an. Það var ekki talið styrkja stöðu Green að hafa Jón Ásgeir með, enda hafði hann verið útmál­aður í opin­berri fjöl­miðla­um­ræðu sem einn þeirra sem settu Ísland á haus­inn.

Á fund­inum lagði Green fram til­boð um að kaupa allar skuldir Baugs við bank­ann á um fimm pró­sent af virði þeirra. Þegar til­boðið fékk litlar und­ir­tektir lét hann öllum illum látum og hót­aði að allir sem væru inni í her­berg­inu yrðu rekn­ir. Hann gæti látið það ger­ast. Hann hót­aði einnig að tala við for­seta Íslands, Ólaf Ragnar Gríms­son, ef til­boðið yrði ekki skoðað bet­ur. Hvað for­set­inn átti að gera kom ekki fram.

Green var á mik­illi hrað­ferð, enda beið einka­þotan eftir honum á vell­in­um. Hann átt enn eftir að hitta aðra banka í sömu erinda­gjörð­um, auk þess sem hann átti bók­aðan fund með Björg­vini G. Sig­urðs­syni, þáver­andi við­skipta­ráð­herra. Þess vegna gilti til­boð hans ein­ungis í nokkrar mín­út­ur. Meðan á lát­unum stóð sagði Ingi­björg ekk­ert, utan þess sem hún skaut því inn ann­ars lagið að þetta væri það eina sem hægt væri að gera. Fund­ar­höld­in, ferðin og öll lætin voru þó til einskis. Green flaug af landi brott tóm­hentur og án þess að for­set­inn hlut­að­ist til um mál­ið. Bank­arnir voru ekki til við­ræðu um að selja skuld­irnar frá sér. Sá hluti þeirra sem Green hafði mestan áhuga á voru þær skuldir sem Baugur og tengdir aðilar höfðu stofnað til við að kaupa erlend fyr­ir­tæki, mest megnis versl­ana­keðjur í Bret­landi. Fyrir utan þær hafði Baugs-­sam­steypan einnig skuld­sett sig mikið vegna inn­lendra fjár­fest­inga.

Umboðs­menn erlendra fjár­festa

Green var ein­ungis sá fyrsti af mörgum sem mættu hingað til lands og ætl­uðu sér að hagn­ast stór­kost­lega á vanda­málum Íslend­inga á sem skemmstum tíma. Slíkir fjár­festar eru oft kenndir við hrægamma vegna áhersl­unnar á að kaupa eignir af fyr­ir­tækjum í vanda. Ann­ars vegar eru það þeir sem eiga sjálfir mikið fé til að fram­kvæma þá gjörn­inga sem þeir bjóð­ast til og hafa jafn­vel gert slíkt oft áður. 

Hins vegar er hægt að kalla þá lukku­ridd­ara. Mun­ur­inn á þeim og hræ­gömm­unum felst aðal­lega í því að lukku­ridd­ar­arnir voru flestir íslenskir ein­stak­lingar sem ætl­uðu að vera nokk­urs konar umboðs­menn fyrir erlenda fjár­festa. Lukku­ridd­ar­arnir áttu það sam­eig­in­legt að lofa upp í erm­ina á sér án þess að geta staðið við stóru orðin þegar á hólm­inn var kom­ið.

Einn slík­ur, íslenskur athafna­mað­ur, kom á fund þrota­búa bank­anna ásamt konu í pels sem var sögð vera rúss­nesk greifynja. Mað­ur­inn og við­skipta­fé­lagi hans fluttu mikla kynn­ingu fyrir for­svars­menn þrota­bú­anna á meðan greifynjan horfði á. Kynn­ingin gekk út á það hvernig hún, með allan sinn auð, gæti fjár­magnað hitt og þetta á Íslandi. Ekk­ert varð af fjár­fest­ingum greifynj­unn­ar.

Annað athafna­skáld kom á fund ýmissa aðila, meðal ann­ars Stein­gríms J. Sig­fús­sonar þáver­andi fjár­mála­ráð­herra, sem full­trúi við­skipta­manns frá Hong Kong. Sá átti að vera svo ríkur að Ísland hefði í raun getað afþakkað aðstoð Alþjóða­gjald­eyr­is­sjóðs­ins ef Hong Kong mað­ur­inn fengi að fjár­festa hér, sam­kvæmt þeirri kynn­ingu sem fjár­mála­ráðu­neytið fékk. „Hann átti bara að taka stöðu í Ísland­i,“ sagði einn þeirra sem sat umrædda fundi.

Vildi kaupa Morg­un­blaðið

Hrægamm­arnir voru menn eins og áður­nefndur Phillip Green og Steve Cosser sem á sínum tíma reyndi að kaupa Morg­un­blaðið og lýsti yfir áhuga á ýmsum öðrum fjár­fest­ingum á Íslandi. Coss­er, sem hafði að eigin sögn efn­ast ungur á því að selja tón­list til veit­inga­húsa og versl­ana, sagð­ist í við­tali við Morg­un­blaðið í jan­úar 2009 vera til­bú­inn að fjár­festa fyrir allt að tvo millj­arða evra á Ísland­i. 

Blaða­maður á Morg­un­blað­inu tók við­tal við Cosser á heim­ili hans í jan­úar 2009, skömmu áður en hann gerði form­legt til­boð í Árvak­ur, útgáfu­fé­lag Morg­un­blaðs­ins. Cosser var ber­sýni­lega mjög efn­að­ur. Hann bjó á dýrasta stað í London í rík­mann­legu hús­i. 

Cosser mætti strax mik­illi tor­tryggni þegar hann dúkk­aði upp á Íslandi. Margir töldu hann starfa fyrir ein­hverja Íslend­inga sem væru að reyna að ná til baka eignum sem þeir hefðu misst við hrun­ið. Í þeim sam­sær­is­kenn­ingum var Cosser oft­ast tengdur við Björg­ólfs­feðga. Sjálfur eyddi hann þessum orðrómi í við­tal­inu við Morg­un­blað­ið. Þar sagði hann: „Ég get full­vissað þig um að ég þekki ekki þennan Björg­ólfs­son. Ég gæti ekki einu sinni stafað nafn­ið! Sama gildir um aðra íslenska fjár­festa. Þá spyr fólk hvort við séum hákarlar sem bíðum eftir að hirða eignir á bruna­út­sölu. En saga okkar í fjár­málum sýnir það og sannar að við erum engir hákarl­ar“.

Þessar kenn­ingar um Cosser voru hæpn­ar. Hann hafði sjálfur efn­ast á fjár­fest­ingum og það væri ofar öllum skiln­ingi ef hann tæki allt i einu upp á því að vera leppur fyrir ein­hverja á Íslandi. Margir telja þeim mun lík­legra að Cosser hafi ætlað sér að nota Morg­un­blaðið til að liðka um fyrir öðrum við­skipt­um. Hann var meðal ann­ars með hug­myndir um að kaupa stjórn­ar­bygg­ingar á Íslandi og leigja þær aftur stjórn­völd­um, og hefur lík­lega gert sér grein fyrir að hann þyrfti mik­inn sann­fær­ing­ar­mátt til að fá þau kaup í gegn. Þá lýsti hann einnig yfir áhuga á að kaupa tón­list­ar- og ráð­stefnu­hús­ið, sem síðar fékk nafnið Harpa, áður en ríki og borg ákváðu að klára það verk­efni.

Cosser hefur ekki sést hér­lendis síðan árið 2009. Síð­ast þegar frétt­ist af honum var hann að fjár­festa í Afr­íku þar sem hann sagð­ist vera að blanda saman við­skiptum og mann­úð­ar­starfi.

Til­raun til sam­komu­lags um að kaupa tekju­streymi Lands­virkj­unnar

Nokkrir af stóru erlendu við­skipta­vinum bank­anna reyndu einnig að nýta sér aðstæður hér til að fá eignir út úr þrota­bú­unum á lágu verði. Þeir reyndu stundum að vera í sam­bandi við ráð­herra í rík­is­stjórn til að fá fundi og kynna sinn mál­stað. Um var að ræða erlenda aðila sem þekktu vel til á Íslandi.

Á tíma­bili reyndu banda­rískir aðil­ar, sem áður höfðu þefað af Íslandi, t.d. að gera sam­komu­lag um að kaupa tekju­streymi Lands­virkj­unar til 25 ára og greiða fyrir það háa fasta fjár­hæð.

Margir þess­ara aðila reyndu að kom­ast á fundi hjá ráða­mönnum íslensku þjóð­ar­inn­ar. Stundum létu ráðu­neytin meira að segja Seðla­bank­ann gera for­sögu­at­hugun á þeim til að athuga hver við­skipta­saga aðil­anna væri og hvort þeir væru raun­veru­lega jafn umfangs­miklir fjár­festar og þeir létu í veðri vaka. Alls kyns aðilar í íslensku sam­fé­lagi komu fram fyrir hönd þess­ara aðila sem umboðs­menn. Oft­ast reynd­ist lítil inni­stæða fyrir þeim gíf­ur­yrðum um stór­kost­legan auð útlend­ing­anna sem látin voru falla.

Frétta­skýr­ingin byggir að hluta til á efni sem birt­ist áður í bók­inni Ísland ehf - Auð­menn og áhrif eftir hrun eftir Magnús Hall­dórs­son og Þórð Snæ Júl­í­us­son.