Þegar ég bjó í París fannst dap­ur­legt að sjá varla eina ein­ustu jóla­seríu og jóla­skraut í gluggum í heima­hús­um. Nán­ast und­an­tekn­ing að svalir væru skreyttar og ekki vant­aði hand­riðin úr málmi á fjöl­býl­is­hús í Par­ís. Svo sann­ar­lega breyt­ing frá ofskreyttu Ís­landi. Auð­vitað er eins og að heim­sækja ævin­týra­heim að ganga eft­ir Champs-Elysée breið­göt­unni um jólin sem Frakkar af mik­illi hóg­værð kalla fal­leg­ustu breið­götu í heimi. Trén eru skreytt þús­und ljósa og jóla­mark­aður á torgi um mið­bik göt­unn­ar. Versl­anir eru einnig skreyttar eins og torg víða um borga. 

Þetta var á þeim árum þegar ekki var beint flug heim yfir vetr­ar­mán­uð­ina frá París og ég fór frá Gare de l´Est lest­ar­stöð­inni til Lúx­em­borgar til að ná í flug Flug­leiða heim. Í aust­ur­hluta Frakk­lands var heldur meira um skreytt tré í görðum að nor­rænum hætti og ekki að ástæðu­lausu að fræg­asti jóla­mark­aður Norð-Aust­ur-Frakk­landi sé í Strass­borg. Eftir því sem norðar er komið er kald­ara og þar snjóar og því meiri jólastemn­ing eins og þekk­ist heima á Íslandi. Seinna eftir flutn­ing­inn til Nice var svo sem ekki við neinu sér­stöku að búast hér enda aper­tíf stundum drukk­inn úti á svölum á jóla­dag fyrir jólamat­inn. Stað­reyndar var öll önnur þegar jólin 2011 nálg­uð­ust og jóla­ljósin á hinum fjöl­mörgu svölum hér í Suðr­inu fóru að skjóta upp koll­in­um. 

Suðrið sem ég kalla stundum Villta Suðrið í sam­an­burði við Villta Vestrið í Amer­íku er nokkuð sér­stakt. Hér er nefni­lega ekki aðeins hærra hita­stig heldur sömu­leiðis blóð­hiti þegar eitt­hvað bjátar á. Ekki óal­gengt að sjá hnefa bíl­stjóra á lofti þegar veg­far­andi hefur farið yfir á grænu göngu­ljósi og bíl­stjór­inn nærri því keyrt yfir veg­far­and­ann. Allt þeim gang­andi að kenna! Það er eins og það séu ein­hver ósýni­leg landa­mæri hér fyrir ofan Frönsku Ríver­í­una og Mið­jarð­ar­hafs­strönd­ina sem á sér ýmsar birt­ing­ar­mynd­ir. Í hugum margra er kvik­mynda­há­tíðin í Cannes og síð­kjól­ar, Mónakó og casínó sem kemur fyrst upp í hug­ann en veru­leik­inn er nokkuð ólíkur þegar litið er á líf almenn­ings í Nice svo ekki sé minnst á úthverf­in. 

Hér í landi er tölu­verð­ur­ ­sjá­an­leg­ur ­stétta­munur milli þeirra sem hafa ein­hverja mennt­un. Einnig milli þeirra sem búa í stærri borgum og á minni stöð­um. Merki­legt að bera saman við Ísland þar sem eng­inn munur er á þeim sem búa í þétt­býli eða dreif­býli. Þessi munur er mjög á­þreif­an­leg­ur hér Syðra. Í Nice sést það til dæmis á klæðn­aði fólks, sér­stak­lega kvenna. Hér er gjarnan hver silki­húfan upp af annarri. Ekk­ert er betra en að blanda saman tveim­ur, þremur hlé­barða­mynstrum í sama „lúkk­ið“ eða þá bæði sem­el­íu­steinum og pall­í­ett­um, allt full­komnað með glimmer í kringum augum og glitr­andi blóma­spennu í hár­ið. Á tíu fingur þarf tíu hringi og svo má gjarnan sjá pils með kögri og notað með jakka með kögri í stíl og jafn­vel hand­taskan sömu­leið­is. Vel klætt fólk sést minna í mið­borg­inni en í flestum frönskum borgum sem ég hef komið til. Efn­aðir fara ann­að.

En hvers vegna að ræða klæðnað kvenna í tengslum við jóla­skreyt­ing­ar? Jú, einmitt vegna þess að þær eru önnur birt­ing­ar­mynd af þessum stíl eða eigum við að leyfa okkur sem Íslend­ingar sem skreyta af smekk­leg­heitum að tala um smekk­leysu. Í Nice er reglan að blanda saman sem flestu líkt og í klæðn­aði. Þar má finna upp­lýst dýr og snjó­karla, langar slöngur vafðar um hand­rið með ljósum, ljósa­skilti með „Joyeux noël“. ser­íur í öll­um regn­bog­ans litum og auð­vita blikkar allt með stressandi takti. Ekki er óal­gengt að finna fimm til sex mis­mun­andi ser­íur á sömu svölum og í sitt­hverjum litn­um. Teld­ist lík­lega glæpur eða tísku­slys á Íslandi. Fyr­ir­bærið að íbúar í fjöl­býl­is­húsi taki sig saman og hafi eins svala­skreyt­ingar er algjör­lega óþekkt hér. Punkt­ur­inn yfir I-ið er svo oft jóla­sveinn sem er hengdur upp í stiga utan á sval­irnar líkt og hann sé að mæta með gjafir í poka. 

Í fimm ár hef ég reynt að kenna Nice-verjum hvernig Íslend­ingar gera þetta og set upp ein­litar óblikk­andi jóla­ser­íur en hingað til hefur það ekki erindi sem erf­iði og því bar­átt­an ­fyrir fal­legri jóla­skreyt­ingum í heima­húsum í Nice lík­ust Don Kík­óte í stríði hans við vind­myll­ur. Eða eins og Frakkar myndu segja „að pissa í fiðlu“. Veit ekki hvort að merk­ingin er í lík­ingu við íslenska mál­tækið ,„að pissa upp í vind­inn“. En þá er bara að ylja sér við minn­ing­ar af hvítum jólum á Íslandi þar sem fann­hvít mjöll skreytir upp­lýst tré og ekk­ert blikk­ar.