Í krabba­meins­með­ferð­um, líkt og með­ferðum gegn öðrum sjúk­dóm­um, mæla læknar gegn því að sjúk­lingar þeirra nýti sér óhefð­bundnar lækn­ingar í stað hefð­bund­inna. Þetta er gert af þeirri ein­földu ástæðu að ástæðan fyrir því að óhefð­bundnar lækn­ingar eru kall­aðar óhefð­bundnar er að ekki hefur tek­ist að sýna fram á að þær virki.

Þrátt fyrir þetta getur verið freist­andi fyrir sjúk­linga að nýta sér óhefð­bundnar lækn­ingar þegar sölu­menn þeirra lofa skjótum bata án allra auka­verk­ana.

Nýbirt rann­sókn færir enn frek­ari rök gegn því að krabba­meins­sjúk­lingar snúi sér frá hefð­bundnum lækn­ing­um. Sam­kvæmt nið­ur­stöð­unum eru sjúk­lingar sem gera það 2,5 sinnum lík­legri til að láta lífið af völdum krabba­meins­ins innan fimm ára en þeir sem nýta sér sann­reyndar með­ferð­ir.

Rann­sóknin var unnin af rann­sókn­ar­hópi við Yale háskóla. Í henni tóku vís­inda­menn saman gögn úr krabba­meins­gagna­grunni í Banda­ríkj­unum (National Cancer Data­ba­se) sem inni­heldur um 34 milljón sjúkra­skrár ein­stak­linga þar í landi sem fengið hafa krabba­mein.

Rann­sókn­ar­hóp­ur­inn fylgdi eftir 840 ein­stak­lingum sem allir voru greindir með krabba­mein árið 2004. Þar af kusu 280 að nýta sér óhefð­bundnar lækn­ingar í stað hefð­bund­inna en 560 kusu hefð­bundnar lækn­ing­ar.

Eftir fimm ár voru 78,3% þeirra sem nýttu sér hefð­bundnar lækn­ingar enn á lífi en aðeins 54,7% þeirra sem nýttu sér óhefð­bundnar lækn­ing­ar. Ekki var skoðað hvaða óhefð­bundnu lækn­ingar sjúk­ling­arnir nýttu sér.

Fjórar gerðir krabba­meins voru skoð­aðar og voru lífslík­urnar mis­mun­andi eftir því hvaða gerð krabba­meins ein­stak­ling­arnir voru með. Þeir sem voru greindir með ristil­krabba­mein voru fjórum sinnum lík­legri til að láta lífið innan fimm ára ef þeir nýttu sér aðeins óhefð­bundnar lækn­ing­ar. Þeir sem greindust með lungna­krabba­mein voru aftur á móti tvisvar sinnum lík­legri til að láta lífið á innan við fimm árum og konur sem greindust með brjóstakrabba­mein voru fimm sinnum lík­legri til að deyja af völdum sjúk­dóms­ins innan fimm ára.

Ekki var mark­tækur munum hjá karl­mönnum með krabba­mein í blöðru­háls­kirtli. Rann­sókn­ar­hóp­ur­inn bendir á að það megi skýra með því að blöðru­háls­kirtil­skrabba­mein er sjúk­dómur sem almennt þró­ast hægt og fimm ár sé því ekki nægur tími til að munur komi í ljós.

Nið­ur­stöð­urnar styðja það sem áður hefur verið vit­að, það er að krabba­meins­sjúk­lingar eiga bestar lífslíkur ef sann­reyndar með­ferðir eru nýttar til að berj­ast gegn sjúk­dómn­um.

Greinin birt­ist í tíma­rit­inu Journal of the National Cancer Institute.