Þar segir að upphæðin sé um 8,8 prósent af áætlaðri vergri landsframleiðslu ársins 2016.
„Sú fjárhæð hefði fallið á ríkissjóð og hefði verið til greiðslu í jöfnum ársfjórðungslegum afborgunum á næstu átta árum, eða um 26 milljarðar á ári ásamt vöxtum. Hins vegar hefðu engar greiðslur nú þegar verið inntar af hendi úr ríkissjóði vegna samninganna þar sem samningarnir kváðu ekki á um greiðslur umfram heimtur úr búi Landsbankans fyrr en eftir 5. júní 2016."
Spyrjandinn sem Hersir svara á vefnum er Jónas Björn Sigurgeirsson. Hann er fyrrum upplýsingafulltrúi Kaupþings en rekur nú bókaútgáfuna BF-útgáfu, sem gefur út undir heitunum Bókafélagið og Almenna bókafélagið. Útgáfan gaf meðal annars út bókina Icesave-samningarnir - afleikur aldarinnar? árið 2011. Höfundur hennar er Sigurður Már Jónsson, sem í dag er upplýsingafulltrúi ríkisstjórnar Íslands.
Kenndir við formanninn
Samningarnir sem um ræðir voru undirritaðir 5. júní 2009. Þeir eru kenndir við Svavar Gestsson vegna þess að hann var formaður samninganefndar ríkisins við gerð þeirra.
Í svari Hersis á Vísindavefnum segir að meginefni samninganna hefði verði að „breska og hollenska ríkið lánuðu Tryggingarsjóði innstæðueigenda og fjárfesta jafnvirði rúmlega 700 milljarða króna, í pundum og evrum, til fimmtán ára á föstum 5,55% vöxtum. Lánið var veitt til að endurgreiða hollenska seðlabankanum og breska tryggingarsjóðnum það sem þeir höfðu greitt innstæðueigendum Landsbankans. Fyrstu sjö ár lánstímans skyldi aðeins greiða inn á lánið sem samsvaraði því sem Tryggingarsjóðurinn fengi greitt úr slitabúi Landsbankans og eftirstöðvar lánsins að loknum þeim tíma skyldu greiðast á átta árum með 32 jöfnum ársfjórðungslegum afborgunum. Með samningunum ábyrgðist ríkissjóður þessar greiðslur og þar sem eignir Tryggingarsjóðsins voru litlar sem engar hefðu þær að mestu fallið á ríkissjóð."
Endurheimtir urðu 100 prósent
Endurheimtir úr þrotabúi Landsbankans reyndust meiri en búist var við í upphafi. Í janúar síðastliðnum fékk búið undanþágu frá Seðlabanka Íslands til að framkvæma fullnaðaruppgjör eftirstöðva samþykktra forgangskrafna, sem að mestu eru til komnar vegna Icesave-reikninganna, í bú bankans. Alls var um að ræða 210,6 milljarða króna sem átti eftir að greiða inn á Icesave-kröfuna. Forgangskröfur í bú Landsbankans námu alls 1.328 milljörðum króna. Þorri þeirra var vegna Icesave-reikninganna og stærsti forgangskröfuhafinn var breski innstæðutryggingasjóðurinn sem greiddi tryggingu til þeirra Breta sem geymdu fé á reikningunum. Því greiddust forgangskröfur upp að fullu.
Miðað við þær endurheimtir kemst Hersir að þeirri niðurstöðu að eftirstöðvar samningsins hefðu numið 208 milljörðum króna, sem á sínum tíma var talið geta orðið mesta mögulega niðurstaða samninganna. Það er til að mynda um helmingi betri niðurstaða en grunnáætlunin sem lagt var upp með árið 2009, sem gerði ráð fyrir að endurheimtir í bú Landsbankans yrðu 75 prósent, reiknaði með.
Þrír Icesave-samningar
Alls voru gerðir þrír Icesave-samningar milli íslenskra stjórnvalda annars vegar og Hollendinga og Breta hins vegar. Tveir þeirra fóru í þjóðaratkvæðagreiðslu eftir að Ólafur Ragnar Grímsson, forseti Íslands, neitaði að skrifa undir lögin. Ef síðustu samningarnir, sem kenndir voru við aðalsamningamanninn Lee Buchheit, hefðu verið samþykktir hefðu heildargreiðslur ríkissjóðs vegna þeirra numið alls um 67 milljörðum króna, samkvæmt úttekt Hersis Sigurgeirssonar, dósents í fjármálum við viðskiptafræðideild Háskóla Íslands.
Icesave-málið fór á endanum fyrir EFTA dómstólinn þar sem Ísland var sýknað af kröfum Breta og Hollendinga í upphafi árs 2013.
