Guðni Thor­lacius Jóhann­es­son er orð­inn for­seti Íslands, sá sjötti í lýð­veld­is­sög­unni. Guðni var settur inn í emb­ætti við hátíð­lega athöfn í Alþing­is­hús­in­u. 

Guðni hóf ræðu sína á því að þakka fyrir traustið sem honum hafi verið sýnt með kjör­inu í emb­ættið og sagð­ist taka við því með auð­mýkt í hjarta. „Ég mun og vil þiggja ráð og leið­sögn frá ykkur öll­um, fólk­inu í land­in­u.“ 

Hann sagð­ist mundu vekja máls á því sem honum búi í brjósti. Hann ræddi um ýmis mál, það að á Íslandi ætti eng­inn að líða sáran skort, og um mik­il­vægi heil­brigð­is­kerf­is­ins og þess að allir hefðu að því jafnan aðgang. Hann tal­aði um nauð­syn þess að skila land­inu áfram til næstu kyn­slóða. Jafn­rétt­is­mál og mennta­mál komu einnig við sögu og for­set­inn vitn­aði einnig í Spil­verk þjóð­anna og sagð­i: „Guð hjálpar þeim sem hjálpa sér sjálf­ir. Ein lítil býfluga afsannar það. Guð hjálpar þeim sem hjálp­ast að.“ 

Hann gerði fjöl­menn­ingu einnig að umtals­efni, og það fólk sem býr á Íslandi þótt það kunni litla eða enga íslensku. Íslend­ingar séu ekki eins eins­leitir og áður fyrr hafi virst. „Við játum ólík trú­ar­brögð, ­stöndum sum utan trú­félaga, við erum ólík á hörund, við getum heitið erlendum eig­innöfn­um, þúsundir íbúa þessa lands eiga sér erlendan upp­runa og tala litla eða enga ís­lensku en láta ­samt gott af sér leiða hér. Við lifum tíma fjöl­breytni og megi þeir halda áfram þannig að hver og einn geti rækt sín sér­kenni, látið eigin drauma ræt­ast en fundið skjól og styrk í sam­félag­i ­manna og rétt­arríki hér á land­i.“

Hann sagð­ist munu víkja oft að ýmsum sam­fé­lags­málum á for­seta­stóli. Hann sagð­ist vita að stjórn­mála­menn­irnir beri þau einnig fyrir brjósti. „Þeirra er ábyrgðin og þeir setja lög­in. Þau breyt­ast í tímans rás. Það á líka við um stjórn­ar­skrá okk­ar, grunn­sátt­mála ­sam­félags­ins. Geti þingið ekki svarað ákalli margra lands­manna og yfir­lýstum vilja ­stjórn­mála­flokka um end­ur­bætur eða end­ur­skoðun er úr vöndu að ráða. Í þessum efnum minn­i ég á gildi áfanga­sigra og mála­miðl­ana.“

Þá beri for­set­anum að stuðla að ein­ingu, bera virð­ingu fyrir skoð­unum ann­arra og var­ast að setja sig á háan hest. 

Hann sagði að ólík sjón­ar­mið verði að heyr­ast og mál­efna­legur ágrein­ingur væri til vitnis um þroskað og siðað sam­fé­lag. „Ég vona einmitt að við stönd­umst það próf þegar við kjósum nýtt þing í haust. Í ­kosn­ingum er tek­ist á um ólíkar stefnur og mark­mið en að þeim loknum verða þing­menn að vinna sam­an, finna lausnir, sýna sann­girni og beita þeim aðferðum sem auka virð­ingu þeirra sjálfra og hinnar alda­gömlu stofn­un­ar, Alþing­is.“

Þá sagði hann að Íslend­ingar þurfi ekki að vera tor­tryggnir eða ótta­slegnir um hag okkar á nýrri öld. „Hún er von­björt og full af fyr­ir­heit­um. Vissu­lega geta ógnir leynst víða, það sanna ­dæmin því mið­ur. Vissu­lega er gott að vera á varð­bergi og hart þarf að mæta hörðu þeg­ar ­nauð­syn kref­ur. En trú á hið góða verðum við að varð­veita.“ 

Hann lauk ræðu sinni á því að segja: „Ég end­ur­tek að lokum þá ósk mína að við stöndum saman um fjöl­breytn­i og frelsi, sam­hjálp og jafn­rétti, virð­ingu fyrir lögum og rétti. Stöndum saman um þessi grunn­gildi góðs sam­félags, von­góð og full sjálfs­trausts. Megi sú verða gæfa okkar um alla framtíð.“