Konur í íþróttum hafa sent frá sér yfir­lýs­ingu og sam­an­tekt sagna af kyn­ferð­is­legri áreitni og ofbeldi sem þær hafa orðið fyrir í tengslum við metoo-­bylt­ing­una.

Þær segja ljóst að kyn­bundið ofbeldi, áreitni og mis­munun vera vanda­mál í hinum karllæga íþrótta­heimi Íslands líkt og á öðrum stöðum í sam­fé­lag­inu. Þær segja sjást í frá­sögn­unum að vand­ann megi finna í fram­komu þjálf­ara, stjórn­ar­manna, nudd­ara og sjúkra­þjálf­ara, dóm­ara, sjálf­boða­liða, fjöl­miðla, sem og hjá öðrum iðk­end­um.

Ein sagan greinir frá því að eftir að íþrótta­konu var nauðgað af þjálf­ara sínum hafi hún grennst tölu­vert og átt mjög erfitt með að borða og sofa. Hún hafi síðan greint tveimur lands­liðs­þjálf­urum frá nauðg­un­inni svo þeir vissu hvað hún var að ganga í gegn­um. Nokkrum dögum síðar hafi einn aðstoð­ar­lands­liðs­þjálf­ari komið upp að henni og sagt að hún ætti að líta á björtu hlið­arn­ar, kannski var það gott að henni hafi verið nauðgað því nú væri hún svo grönn.

Hægt er að lesa allar sögur íþrótta­kvenna hér.

„Mikið valda­mis­ræmi er á milli iðk­enda ann­ars vegar og þjálf­ara og ann­arra sem starfa í kringum íþrótt­ina hins veg­ar. Vanda­málið er sér­stak­lega við­kvæmt þar sem stór hluti iðk­enda eru börn og ung­ling­ar. Hvers konar ofbeldi og áreitni grefur undan sjálfs­trausti, sjálfs­virð­ingu og vellíðan og fyllir þann sem fyrir því verður af skömm, sjálfs­á­sök­unum og ótta sem svo hefur áhrif á árang­ur,“ segir í yfir­lýs­ingu frá hópn­um.

Konurnar segja for­dæmi fyrir því að konur sem staðið hafa á rétti sínum og látið vita af ofbeldi sem þær hafa verið beitt­ar, fái á sig orð fyrir að vera erf­iðar í sam­starfi með til­heyr­andi útskúfun og órétt­læti, ef það á annað borð er tekið mark á orðum þeirra. Ger­endur sem hafa verið reknir á einum stað séu ein­fald­lega ráðnir ann­ars stað­ar. Einnig séu dæmi um það að íþrótta­fé­lög hafi ekk­ert gert í mál­unum þrátt fyrir að brot ger­anda hafi verið upp­lýst.

„Stúlkur og konur eiga skilið að fá að iðka íþrótt sína í öruggu umhverfi og vera lausar við kyn­bundið mis­rétti og kyn­ferð­is­lega áreitni af öllum toga. Við setjum því fót­inn niður og biðjum um leik­hlé. Við sættum okkur ekki við mis­mun­un, ofbeldi eða áreitni og köllum eftir breyt­ing­um,“ segja kon­urn­ar.

Þær krefj­ast þess að málið sé tekið föstum tök­um, að öll íþrótta­fé­lög, sér­sam­bönd, þjálf­arar og aðrir innan íþrótt­anna, líti í eign barm og lofi stúlkum og konum breyt­ingum til fram­búð­ar. Þá krefj­ast þær þess að umhverfi íþrótt­anna breyt­ist, að konum sé gert kleift að segja frá ofbeldi án þess að það komi niður á fram­tíð­ar­mögu­leikum þeirra innan íþrótt­ar­inn­ar, að á þær sé hlust­að, að með þeim sé staðið og að þeim sé trú­að. Síð­ast en ekki síst krefj­ast þær þess að geta stundað íþróttir án þess að verða fyrir ofbeldi eða áreitni.

Undir yfir­lýs­ing­una skrifa 462 íþrótta­kon­ur.