Til að mæta ófremd­ar­á­standi í 9. bekk Aust­ur­bæj­ar­skóla, þar sem nokkrir drengir, með ólátum og stæl­um, skildu lítið rými eftir fyrir stelp­urn­ar, hafa bekkj­ar­systur þeirra myndað hljóm­sveit með hjálp Bryn­hildar Karls­dótt­ur. Hún ákvað að nota tæki­færið sem fólst í þessu ástandi og vinna verk­efni sem snýr að því að vald­efla stelp­urn­ar.

Í kvöld munu fjórar 14 ára stelpur koma fram í húsi Lista­há­skóla Íslands að Sölv­hóls­götu. Sýn­ingin er loka­verk­efni Bryn­hildar Karls­dóttur nema á öðru ári við skól­ann. Að verk­efn­inu vinnur Bryn­hildur með yngri systur sinni, Álf­heiði og bekkja­systrum hennar úr 9. bekk við Aust­ur­bæj­ar­skóla.

Kveikjan að sýn­ing­unni er ástand sem mynd­að­ist í bekknum hennar Álf­heið­ar. Móðir Bryn­hildar og Álf­heið­ar, Ásdís Olsen, segir frá ástand­inu í skóla dóttir sinnar á Face­book. „Í byrjun vetrar spurð­ist út að ófremd­ar­á­stand ríkti í bekknum og hefði gert í langan tíma, að nem­endur væru með síma í tímum og að nokkrir drengir væru með ólæti og stæla, að and­rúms­loftið væri þrúg­andi, að kenn­arar mættu bekknum með kvíða og kreppta hnefa og að megnið af kennslu­stundum færi í að tjónka við dreng­ina. Stelp­urn­ar, sem eru aðeins 7 í þessum bekk, hafa van­ist því að taka lítið pláss og fá litla athygl­i.“

Á öðru ári í Lista­há­skól­anum þurfa nem­endur að skila ein­stak­lings­verk­efni og ákvað Bryn­hildur að vinna verk­efnið með systur sinni. Syst­urnar töl­uðu saman um ástandið í bekknum og varð svo úr að þær buðu bekkj­ar­systrum Álf­hildar að vera með í verk­efn­inu. Í sam­tali við Kjarn­ann sagði Bryn­hildur verk­efnið snú­ast um að gefa fólki tæki­færi til þess að hlusta á það sem 14 ára stelpur hafa að segja. Verk­efnið snýst um að styrkja stúlk­urnar og var ferlið jafn­vel mik­il­væg­ara heldur en loka­út­koman sjálf. 

„Það er alltaf verið að bíða eftir að þetta ástand verði lagað en svo ger­ist það bara ekki.“ segir Bryn­hild­ur. Ástandið bitnar á stelp­unum sem langar að vera læra í skól­anum og hafa gam­an. Verkið vann hún með stelp­unum í gegnum sam­töl og ýmsar æfing­ar. Bryn­hildur segir stelp­urnar vera mikla femínista með sterka póli­tíska rétt­hugs­un, en að það fái ekki rými í þeirra nærum­hverfi.

„Það sem virð­ist ger­ast á ung­lings­ár­unum er að strák­arnir taka vanda­málin sín út og fá ein­hverja útrás. En stelpur fara ein­hvern­vegin inn í sig. Frá mínum bæj­ar­dyrum séð verður skað­inn annar hjá þeim því þær fá ekki að tjá til­finn­ing­arnar sínar og fá ekki að standa upp fyrir því sem þær trú­a.“

Þær ræddu vanda­málið og komu með hug­myndir um hvernig væri hægt að leysa það en mark­miðið snýr að því hvernig er hægt að styrkja stúlk­urn­ar. „Við byrj­uðum að tala mikið um vanda­málið og femín­isma. Við lásum bók um upp­reisnar konur og horfðum á heim­ild­ar­mynd­ir. Síðan fórum við í hópefl­ing­ar­leiki og karókí og vorum að reyna að koma þeim út úr kass­an­um.“ segir Bryn­hild­ur. Hún próf­aði að fara með þær upp í hljóm­sveit­ar­hús­næði og leyfði þeim að prófa sig áfram með hljóð­fær­in. „Þá ein­hvern­vegin bara gerð­ist ein­hver snilld. Þegar þær voru með raf­magns­gítar og míkra­fón þá fóru þær allt í einu að segja eitt­hvað sem ég hefði ekki getað togað út úr þeim á annan hátt.“ segir Bryn­hild­ur. 

„Og þá fannst mér þetta vera svo brillj­ant að úr þessu verk­efni yrði bara pönk­hljóm­sveit og það yrði ein­hvern veg­inn „sta­tem­ent­ið“.“ Hún segir hljóm­sveit­ina þannig hafa orðið svarið við öllum þeim spurn­ingum sem þær hafi verið að spyrja sig. „Hvernig þær geta tekið pláss og hvernig þær geta tjáð hlut­ina sem þær vilja segja og hvernig þær geta staðið saman og myndað heild.“