„Ljóð í upp­á­haldi“ er drauma­verk­efni Arn­ars Jóns­sonar leik­ara en hann hefur und­an­farin ár safnað saman sínum eft­ir­lætis ljóðum sem hann nú áætlar að gefa út bæði á vínyl en einnig á staf­rænu formi fyrir þau sem eru búin að týna plötu­spil­ar­anum eða vilja hlusta í bílnum eða uppi í rúmi.

Hann hefur fengið til liðs við sig úrvals­hóp til að láta þennan draum sinn ræt­ast og hefur hafið söfnun fyrir kostn­aði við útgáfu á þessu verki á Karol­ina Fund.

Hvernig vakn­aði hug­myndin að verk­efn­inu?

„Ljóðið hefur fylgt mér frá því ég var pjakkur fyrir norðan og allar götur síð­an. Í barna­skól­anum á Akur­eyri voru „Skóla­ljóð­in“ lesin og lærð, og auð­vitað var það örvun að fá þar verð­laun fyrir að læra ljóð. Í mennta­skóla tókum við okkur nokkur saman og stofn­uðum ljóða­klúbb og þá var áhug­inn vak­inn fyrir alvöru. Fljót­lega eftir að ég kom til Reykja­víkur fór ég að flytja ljóð opin­ber­lega við hin ýmsu tæki­færi, m.a. í útvarpi, á opin­berum sam­komum, við jarð­ar­farir og einnig unnið tölu­vert með tón­list­ar­fólki.

Fyrir ekki svo löngu laust þeirri hugsun niður að gaman væri að kinka kolli til minna fjöl­mörgu góðra og geng­inna fyr­ir­mynda eða „mentora“ í ljóða­lestri með því að gefa út vín­yl­plötu með safni ljóða úr ólíkum átt­um, sem mér vit­an­lega hefur ekki verið gert um langt skeið,“ segir Arn­ar.

Hann segir verkið vera safn ljóða úr ólíkum átt­um, spurður um hvort eitt­hvað þema hafi verið ráð­andi við val ljóð­anna.

„Þar verða mörg þekkt ljóð íslenskrar bók­mennta­sögu, en einnig lítt þekkt­ari meist­ara­verk. Sum eru risa­stór og erf­ið, önnur aðeins fal­legt and­ar­tak. Því veit ég veit varla hvort hægt er að tala um sér­stakt „þema“, kannski helst að þessi ljóð hafa ómað í höfð­inu á mér í ára­tugi, önnur skem­ur, en þau hafa öll talað til mín, hvert með sínum hætti. Einnig má finna í bland nýleg ljóð sem hafa kallað á athygli mína.

Í skarkala nútím­ans á ljóðið undir högg að sækja en ég held að þess hljóð­láti og hóg­væri tónn geti náð athygli fólks og jafn­vel átt við það erindi, eitt ljóð fyrir svefn­inn væri öllum hollt! Alla tíð höfum við átt frá­bær ljóð­skáld og unga kyn­slóðin er þar engin eft­ir­bát­ur. Þannig vona ég að ástríðan fyrir því að útbreiða fagn­að­ar­er­indi ljóðs­ins falli í góðan og frjóan jarð­veg hjá sem flestum ald­urs­hóp­um. Mig langar að deila þeim með ykk­ur. Skila þeim af mér, ef svo má segja. Ég vil að þau eigi sér fram­halds­líf,“ segir Arn­ar.

Hér er hægt að styrkja verk­efnið og eign­ast ein­tak