Greta Karen Frið­riks­dóttir lauk nýlega meist­ara­prófi í þjóð­fræði. Meist­ara­rit­gerð hennar nefn­ist Ef ég hlæ ekki að þessu þá mun ég gráta og ég get ekki grátið svona oft og fjallar um hvernig fólk sem starfar í návígi við dauð­ann notar húmor sem bjarg­ráð.

Í þætt­inum segir Greta frá rann­sókn­inni. Hún tók við­töl við fólk úr ýmsum starfs­stétt­um, eins og hjúkr­un­ar­fræð­inga, lög­reglu­fólk, presta, sjúkra­liða og starfs­fólk kirkju­garða, sem starfar í miklu návígi við dauð­ann og þarf að mæta fólki við við­kvæmar og erf­iðar aðstæð­ur. Við slíkar aðstæður er húmor senni­lega ekki það fyrsta sem fólki dettur fyrst í hug. Engu að síður lýstu við­mæl­endur Gretu því að þau gætu ekki sinnt störfum sínum ef ekki væri leyfi­legt að nota húmor. Þannig not­uðu við­mæl­endur húmor meðal ann­ars til að opna á erf­iðar sam­ræð­ur, fá útrás fyrir til­finn­ing­ar, aftengja sig erf­iðum aðstæðum og til að létta starfsand­ann. Þó kom fram að notkun húmors fylgja ákveðin skil­yrði en til að mynda er mik­il­vægt að sýna virð­ingu og þá á húmor­inn sér líka stund og stað.

Greta segir einnig frá því hvers vegna hún ákvað að læra þjóð­fræði, fyrri rann­sókn sinni á hrein­læti í torf­bæjum og við­komu sinni í afbrota­fræði.

Þjóð­hættir er hlað­varp sem fjallar um nýjar rann­sóknir og fjöl­breytta miðlun í þjóð­fræði. Umsjón hafa Dag­rún Ósk Jóns­dóttir og Vil­helm­ína Jóns­dóttir dokt­or­snemar í þjóð­fræði.