Nú eru konur af erlendum upp­runa búnar að stíga fram og segja frá kyn­bundnu ofbeldi, kyn­ferð­is­legu ofbeldi, ofbeldi á vinnu­mark­aðnum og sví­virði­legri hegðun í þeirra garð. Ég sjálf er ein af þeim. En ætl­unin er ekki tala um mig heldur heild­stæðu mynd­ina og hvað við öll getum gert sem sam­fé­lag.

Fyrir það fyrsta var ég sjálf hissa á því hversu gróft ofbeldið og birt­ing­ar­mynd­irnar af því eru. Það er gríð­ar­lega óhugn­an­legt hvað margar hverjar konur þurftu og þurfa enn að þola vegna upp­runa síns. Því vil ég ein­blína á það að hugsa frekar í lausnum, svo­leiðis mun umræðan hald­ast á lofti og end­an­lega skila sínu fyrir mál­stað­inn. Þá er mjög mik­il­vægur punktur að við hver og eitt við­ur­kennum að ofbeldi gagn­vart konum af erlendum upp­runa er rót­gró­inn i okkar sam­fé­lagi og það er hrotta­legra en margur gerir sér grein fyr­ir.

Þessi bar­átta okkar snýst ekki bara um skamm­tíma­at­hygli og ein­hverjar til­fallandi sög­ur, heldur kallar hún fram á að hér verði gerðar breyt­ing­ar. Breyt­ingar á hug­ar­fari, við­brögðum og ferlum, hvort sem það eru stofn­arn­ir, þjóðin sjálf eða sam­tök. En fyrst og fremst erum við mennskar, með til­finn­ingar og sál. Við viljum að allir komi fram við okkur af virð­ingu, en ekki að við séum flokk­aðar niður sem 3. klassa mann­eskjur vegna upp­runa, húð­lits eða kyn­ferði. Virð­ing kostar ekki neitt.

For­dómar byrja hjá okkur sjálfum og ein­kenn­ast af fáfræði. Í upp­lýstu sam­fé­lagi eins og Ísland er í dag þá eru for­dómar algjör­lega óþarfi að mínu mati, þar sem fjöl­menn­ing er mikil og ekk­ert því til fyr­ir­stöðu að kynna sér aðra menn­ing­ar­heima. Við erlendu kon­urnar erum ekki vanda­málið eins og allt of oft heyr­ist. Við erum tæki­færi, tæki­færi til að gera hlut­ina fjöl­breytt­ari og skemmti­legri. Með útlend­ingum kemur alls konar þekk­ing og fjöl­breyti­leiki sem gerir sam­fé­lagið okkar betra en ekki verr og það eru kost­ir. Við sem þjóð þurfum að ein­beita okkur að því góða.

Flestir sem koma hingað til lands­ins eru frið­sælt og gott fólk. Auð­vitað eru und­an­tekn­ingar en við getum ekki ætl­ast til þess að allir séu full­komn­ir, ekk­ert frekar en að ætl­ast til þess að allir Íslend­ingar séu full­komið fólk. Flest fólk af erlendu bergi brotið er í vinnu, borgar sína skatta, fara eftir lögum og regl­um. Þau virða sam­fé­lagið og reyna að bestu getu að aðlag­ast.

Hins vegar benda sögur þessa 34 kvenna okkur á það hvað íslenska sam­fé­lag­ið, stofn­anir og almúgur bregst ekki alltaf rétt við. Hlut­verk ríkis er að vernda borg­ara sína og veita þeim öryggi. Þar á meðal stendur í stjórn­ar­skrá Íslands að við eigum ekki mis­muna fólki eftir kyni, fötlun og húð­lit svo eitt­hvað sé nefnt. Þess vegna er ég svo inni­lega miður mín yfir því hvað fáar stofn­an­ir, sveit­ar­fé­lög, sam­tök, rík­is­stjórn okkar og aðrir ábyrgir aðilar hafa brugð­ist okkar ákalli. Sú stað­reynd segir mér hversu mikið umræðan er þörf í okkar sam­fé­lagi. Við gleym­umst svo fljótt að það er umhugs­un­ar­vert efni.

Við sem sam­fé­lag þurfum að vera ábyrg­ari og með­vit­aðri um ofbeldi. Konur sem lenda í ofbeldi eru oft­ast ein­angr­að­ar, tæp­lega með ein­hver tengsl, jafn­vel engan pen­ing eða tala ekki tungu­mál­ið. Þær kannski geta ekki leitað sér hjálpar sjálfar og það er ábyrgð okkar allra að bregð­ast við. Þær þurfa stuðn­ing í dag­legu lífi og ekki síst opin­beran stuðn­ing.

Ég hvet öll sveit­ar­fé­lög að bregð­ast við þessu með betri upp­lýs­inga­gjöf til erlendra kvenna, betri verk­ferla í stjórn­sýsl­unni og finna lausnir til þess að nálg­ast þennan til­tekna hóp. Ég hvet stofn­arnir einnig að gera hið sama. Þetta á einnig við um félags­legu sam­tökin að bjóða upp á úrræði og aðstoð með við­burðum sem myndu hvetja konur af erlendum upp­runa að koma og ræða mál­in. Fyr­ir­tæki lands­ins þyrftu þar á meðal að bæta sig í upp­lýs­inga­gjöf til dæmis á lögum hvað varðar rétt­indi fólks. Síð­ast en ekki síst þarf Alþingi Íslands og starf­andi flokkar þar að taka þessa umræðu af alvar­leika og finna var­an­lega lausn við þess­ari mis­munun og við­ur­styggi­legu ofbeldi sem hefur verið haldið frá yfir­borð­inu. Það er svo margt sem hægt er að gera, reynum að vera með­vituð um þennan hóp og þau for­rétt­indi sem það er að vera Íslend­ing­ur. Við getum komið í veg fyrir að þetta þrí­fist hérna í okkar samfélagi.

Það er klárt mál að vit­unda­vakn­ing þurfi að eiga sér stað í íslenska sam­fé­lag­inu og við þurfum að hætta að þagga niður í fólki.

Höf­undur er stjórn­mála­fræði­nemi og inn­flytj­andi.