Ég hef verið að hugsa mikið um snjall­tækni að und­an­förnu. Tutt­ug­ustu og fyrstu öld­ina. Það er að ein­hverju leyti róm­verska heim­spek­ingnum Seneca að kenna, en meira um það síð­ar. Á tutt­ug­ustu öld­inni höfðu ýmis konar lista­menn mót­andi áhrif á fram­tíð­ar­sýn okkar og vænt­ingar fyrir næstu öld. Kannski fáir meiri áhrif en rit­höf­undar og fram­leið­endur sjón­varps­þátta og kvik­mynda í Norð­ur­-Am­er­íku. Okkur fannst lík­legt að árið 2018 yrðum við komin með flug­bíla og nýlendur á öðrum plánet­um, til að mynda. Reyndar voru karl­menn öllu dug­legri við fantasí­urn­ar, á meðan Gene Rodd­en­berry og George Lucas sáu fyrir sér Stjörnu­fálka og dúnd­urskvísur með grænt hör­und voru Marg­aret Atwood og Ursula K. Le Guin iðnar við að reyna að vara okkur við því sem gæti ger­st, margt af hverju hefur svo ræst snemma á tutt­ug­ustu og fyrstu öld­inni.

Flug­bíl­ana og nýlend­urnar fengum við ekki (enn, ég held í von­ina), þess í stað byrja ég hvern dag eins og Rambó þegar hann er á leið­inni í stríð, nema í stað vopna þá hleð ég á mig snjall­tækj­um. Far­sím­inn fer ofan í buxna­vasann, svo set ég á mig snjallúr­ið. Þetta tvennt teng­ist svo við þráð­lausu heyrn­ar­tólin sem ég skorða í eyrum mér. Svo set ég upp Goog­le-­gler­augun og byrja að tala við tækin sem ég hef klæðst eins og fátæk útgáfa af Tony Stark. Siri, minntu mig á að kaupa mjólk og brauð þegar ég yfir­gef skrif­stof­una í dag. Hey Goog­le, hvað er langt í HM? Alexa, pant­aðu fyrir mig nýjar LED-per­ur. Ég verð heima þegar drón­inn skilar pakk­anum í hús.

Svo renni ég far­tölv­unni, snjall­brett­inu, les­brett­inu, GPS-tæk­inu, snjall­skón­um, snjalltitr­ar­an­um, snjallpenn­anum og svona sautján hleðslu­snúrum ofan í bak­pok­ann minn, sest inn í snjall­bíl­inn og ek af stað. Eins og Rambó kann að vera að ég þurfi bara að nota hníf­inn, en ég er með allar gerðir skot­vopna og belti af hol­mjóum sprengju­kúlum sveipað yfir öxl­ina, svona ef ske kynni.

Ég er efins um að þetta hafi bætt líf mitt mik­ið. Ég segi sjálfum mér dag­lega að ég stór­græði á þessu. I’m the modern man, og það er mikið til í því. Ég er alla­vega the Blu­etooth man. Ég inn­byrði svo mikið af upp­lýs­ingum um sjálfan mig á hverjum degi að ég hef ekki tíma til að elda mér mat, en það er allt í lagi því ég skanna bara skyndi­bita­mat­inn inn í snjall­for­ritið sem telur kalor­íur og veit þá nákvæm­lega hvað ég er óhollur á meðan ég tygg. Þökk sé heyrn­ar­tól­unum þarf ég svo aldrei að taka upp sím­ann til að svara sím­tali, og ég get stjórnað tón­list­ar­hlustun minni með því að tala við sjálfan mig úti á götu. Siri, turn up the volume ple­a­se. Call my fri­end Fiffi, mobile. Thank you Siri. I love you, Siri.

Og áfram heldur veisl­an. Snjallúrið segir mér nákvæm­lega hversu vel mér gengur að sofa þessa dag­ana, hvað ég tek mörg skref og geng upp margar tröppur á dag. Þegar ég fæ svo áhyggjur af því að ég sofi illa eða hreyfi mig of lítið get ég mælt hjart­slátt­inn með úrinu og sann­fært sjálfan mig um að þetta sé ekki hjarta­á­fall heldur ein­ungis kvíða­kast. Tækin mæla mig og fylgj­ast með mér og tala við mig allan dag­inn svo að ég þurfi ekki að hugsa sjálf­ur. Hey Goog­le, hvað er aftur tólf deilt með tveim­ur?

Það sem glat­ast kannski helst í þessu öllu er ákveðin núvit­und, tengsl við nán­asta umhverfi og annað fólk. Nýlega hitti ég gamlan skóla­fé­laga í Kringl­unni. Við vorum saman í fram­halds­skóla en höfðum ekki sést í næstum ára­tug. Það tók hann smá­stund að þekkja mig, sem var senni­lega mér að kenna þar sem prófíl­myndin mín á Face­book er Fred Flint­sto­ne, og ég skrifa sjaldan statusa eða birti mynd­ir. Ég læka stundum en deili engu. Hann var hissa á að sjá mig, hafði til dæmis ekki hug­mynd um að ég væri orð­inn sköll­óttur (í fram­halds­skóla gelaði ég hár­topp­inn svo beint upp í loft að hann fékk sitt eigið nafn - Vegg­ur­inn). Hann spurði mig hvað væri að frétta og ég gaf honum stuttu útgáf­una. Óskaði honum svo til ham­ingju. Með hvað, spurði hann. Nú, nýja bíl­inn, sagði ég. Geggj­að­an, glæ­nýjan Avensis með öllum auka­bún­aði. Bætti svo við að fjöl­skyldan hans hefði tekið sig vel út þegar þau vígðu glæsikerruna með smá road trip vestur á Snæ­fells­nes. Þá mundi ég eftir einu sem ég hafði pælt í þegar ég skoð­aði mynd­irnar af road tripp­inu þeirra, spurði hvar hann hefði fengið svona gúmmí­hulstur með blóma­mynstri eins og hún Svava litla var með á iPa­d­inum sínum á einni mynd­inni. Það var eitt­hvað fátt um svör hjá hon­um, það var eins og hann væri hræddur við mig. Senni­lega var það bara ímyndun mín, ég hef verið svo para­noid nýlega.

Sam­tal­inu lauk snögg­lega þegar ég fékk sím­tal. Úln­lið­ur­inn og buxna­vas­inn titr­uðu í takt og í eyr­unum á mér rembd­ist Siri við að bera fram nafnið Frið­þjóf­ur. Frid thjof­fer call­ing. Ég kvaddi með ein­hverju babbli, heyrði varla hvað ég sagði sjálfur yfir skvaldrið í Siri, held jafn­vel að skóla­fé­lag­inn hafi verið í miðri setn­ingu þegar ég sneri mér undan og svar­aði Fiffa vini mín­um. Hann vildi ræða áríð­andi frétt sem hann sá á Twitter svo ég hag­ræddi úrinu á úln­liðn­um, færði sím­ann aðeins til í buxna­vas­anum og sett­ist niður á Stjörnu­torg­inu, sótti far­tölv­una í bak­pok­ann minn. Leit­aði svo að frétt­inni á meðan Fiffi sagði mér það helsta úr henni í ster­íó, rödd hans hvell­skýr innan úr báðum eyrum mín­um. Ég átti stutt augna­blik þar sem ég hélt að Fiffi væri ímyndun mín, rödd í höfð­inu á mér, en svo hnerraði ég og missti heyrn­ar­tól úr öðru eyr­anu. Sím­talið rofn­aði og blu­etoot­h-­sam­bandið fór í kerfi. Úrið titr­aði aftur með aðskiln­að­ar­kvíða, fann ekki lengur sím­ann í buxna­vas­an­um. Ég veiddi sím­ann upp, hann hafði slökkt á sér. Á skjánum mætti mér versta martröð Teknó-Ram­bós­ins; mynd af tómu batt­eríi og hleðslu­snúru. Skot­færin búin, hníf­ur­inn bit­laus, game over. Í pirr­ingskasti reif ég öll tækin af mér og tróð ofan í bak­pok­ann. Gekk svo blót­andi út úr Kringl­unni.

Hálf­tíma síðar gekk ég inn heima hjá mér og komst að því að ég hafði ekki misst af neinu í sam­bands­leys­inu. Konan mín spurði hvers vegna í ósköp­unum ég væri að flauta, það hefði hún ekki heyrt mig gera í mörg ár. Ég yppti bara öxl­um, í of góðu skapi til að nenna að spyrja Google að því hvers vegna fólk flauti til að fylla upp í þagn­ir. Svo minnti mig að ég hefði hitt ein­hvern í Kringl­unni en gat ómögu­lega munað hver það var, þannig að ég sagði henni ekki frá því.

Seinna sama dag lenti ég aftur í langri þögn og mundi þá eftir öllum snjall­tækj­unum ofan í bak­poka. Ég íhug­aði að sækja græjurnar og vopn­ast á ný en ákvað þess í stað að finna gamla, snjáða ein­takið mitt af hug­leið­ingum Lús­í­usar Annæ­usar Seneca hins yngri. Ég veit ekki af hverju, það er erfitt að rekja heila­boðin til upp­runa síns eftir að þau eru orðin að hug­mynd, en ég mundi eftir að hann hafði fjallað um núvit­und í verkum sín­um. Eftir smá leit fann ég til­vitn­un­ina. Hún er svo hljóð­andi:

„Sá sem er alls staðar er hvergi. Eyði mann­eskja öllum stundum á flakki eign­ast hún marga kunn­ingja en enga vin­i.“

Þessi orð snertu ein­hvern streng í mér. Ég ákvað að láta snjall­tækja­bak­pok­ann eiga sig og sett­ist þess í stað niður til að föndra með dóttur minni. Siri, minntu mig á að gera það oft­ar.