Það er rok, hugsar hún og horfir út um glugg­ann. Laufin blakta frjáls­lega á trjá­grein­un­um, grám­inn sveipar nærum­hverfið og drag­súgur hvíslar þulur um eyðisanda og bambaló í tvö­faldri rúð­unni.

Það er íslenskt sum­ar, næð­ingur og sólin hulin bústnum skýja­bólstr­um. Stöku sinnum hliðra þeir til fyrir geislum sem verma geðið en draga fyrir áður en kroppar losna úr álögum íslenskrar nepju. Fram­andi hita­bylgjur sem hingað læð­ast við og við fjarri veð­ur­kortum svo íslend­ingar mega þrjóskast áfram í afneitun og allt of þunnum jakka. En þegar þær loks­ins snerta á jaðri eyj­unnar munu Aust­ur­völlur og Naut­hóls­vík fyll­ast af fólki sem frelsað úr hrolls­ins viðjum hagar sér eins og þannig dagar séu allir dag­ar. Yfir­höfn þó við hönd því mörg hund­ruð ára reynsla Íslend­ings sleppir ekki tak­inu svo glatt.

En dag­ur­inn í dag er ekki þannig dag­ur. Og þó svo væri gerði það lítið gagn. Nei, það væri öllu verra því Íslend­ingar verða að vera utandyra þegar eyjan þeirra telur sig útlönd. Innst inni nagar stað­reynd um að þannig dagar séu fátíðir og að verða af þeim vegna ves­aldar er dauða­synd. Út yrði hún þrátt fyrir að vera það um megn og dag­ur­inn því enn erf­ið­ari en ella. Í raun mun bæri­legra að norð­an­garr­inn sveifli gróðr­inum svo­lít­ið. Enn betra ef glymur í rúð­unum líka, til stað­fest­ingar á að utan við öryggi heim­il­is­ins er lítið annað að sækja en dæmi­gert íslenskt veð­ur.

Mikið dansa laufin líf­lega á trján­um, hugsar hún og horfir út um glugg­ann. Leggur var­irnar að upp­á­halds boll­anum og sýpur á heitu pressukönnu kaffi sem sendir vellíðan um hverja kropps­ins ögn. Ljúfir djazztónar leika af fingrum fram í bak­grunn­inum og bland­ast hljóm­fögrum fugla­söng. Hve margar fugla­teg­undir skyldu vera saman komnar til að fram­kvæma slíkt eyrna­konfekt? Henni sýn­ist það vera ein og sama teg­und­in, hinn víð­feðmi Stari sem gerður hefur verið að blóra­böggli allra spör­fugla á land­inu. Fyrir það eitt að vera dökkur og stór­vax­inn. Flóin býr líka um sig á þröstum en þeir upp­fyllla feg­urð­ar­kröf­urn­ar. For­dómar mann­fólks­ins birt­ast alls stað­ar, líka í áliti þeirra á dýr­un­um. Hún hrisstir höf­uðið yfir eilífri dóm­hörkunni og þykir enn vænna um Star­ann fyrir vik­ið. Rennir fingrum alúð­lega yfir gljá­andi blöð pip­ar­skotts­ins á glugga­kist­unni og dregur núið inn um nas­irnar þótt lungun séu þegar sneisa­full af því.