Að gefnu til­efni viljum við minna á hver til­gangur #metoo-­bylt­ing­ar­innar er. Til­gang­ur­inn er að konur finni kraft­inn í fjöld­anum og geti sam­ein­ast um að afhjúpa alda­gam­alt mis­rétti sem blasir alltof víða við, mis­rétti sem er við­haldið með úreltum við­horf­um, með­virkni með þeim sem mis­nota vald sitt, þolenda­smánun og þögg­un. Öldum saman hafa konur þurft að bera harm sinn í hljóði ef þeim er mis­mun­að, þær beittar ofbeldi eða áreittar á vinnu­stað, almanna­færi eða jafn­vel á heim­ili sínu. Þær hafa verið látnar axla ábyrgð­ina og bera skömm­ina, með þeim skila­boðum að hefðu þær nú bara hegðað sér öðru­vísi/­k­lætt sig á annan hátt/­dregið skýr­ari mörk/­gætt sín bet­ur, þá hefðu þær afstýrt gjörðum ger­and­ans. Þessi hugs­un­ar­háttur leysir ger­endur undan ábyrgð og þaggar niður í þolend­um, en hvort tveggja auð­veldar ofbeld­is­mönnum að kom­ast óáreittir upp með iðju sína.

Þeir brota­þolar sem stigið hafa fram og sagt frá hafa í mörgum til­vikum þurft að gjalda fyrir það dýru verði, með atvinnu­missi, æru­missi og hafa jafn­vel hrak­ist úr heima­byggð sinni. Með til­komu #metoo bylt­ing­ar­innar gátu konur myndað breið­fylk­ingu og vakið athygli á þessu óásætt­an­lega ástandi í krafti fjöld­ans. Þær þurftu ekki lengur að standa einar og ber­skjald­aðar með frá­sagnir sínar og mæta for­dæm­ingu og skömm, heldur gátu þær valið um að segja frá reynslu sinni nafn­laust eða láta nægja að nota fimm stafa myllu­merki, sem sagði allt sem segja þurfti.

Með þátt­töku sinni í #metoo geng­ust þolendur ekki í ábyrgð fyrir mann­orð ger­enda sinna. Þær bera ekki ábyrgð á ákvörð­unum þeirra sem kusu að áreita þær eða beita þær ofbeldi, né til­finn­ingum þeirra eða starfs­frama. Brota­þolum ber engin skylda til að fara fyrir fjöl­miðla eða dóm­stóla, kjósi þeir fremur að leita eins­lega til trún­að­ar­manns eða yfir­manns, séu þær áreittar af sam­starfs­manni. Þær eiga rétt á öruggu starfs­um­hverfi, þar sem mann­rétt­indi þeirra eru virt og þær metnar að verð­leik­um. Að sama skapi þurfa atvinnu­rek­endur að hafa svig­rúm til að bregð­ast við ásök­unum um ofbeldi eða áreitni án þess að fyrir liggi dóm­ur. Fátt myndi ávinn­ast ef sak­fell­ing­ar­dómur væri eina for­senda þess að segja upp starfs­manni sem brýtur gegn sam­starfs­fólki sínu, enda er rétt­ar­kerfið önnur brota­löm þegar ofbeldi gegn konum er ann­ars veg­ar. Auk þess gefur auga leið að sak­fell­ing getur ein­ungis átt sér stað í kjölfar brots og gagn­ast því ekk­ert við að fyr­ir­byggja ofbeldi.

Þá skorum við á fjöl­miðla­fólk að vanda umfjöllun um þessi mál og birta ekki fréttir sem gera aðför að ein­stökum þolend­um, þar sem þeir eru vændir um lyg­ar. Fjöl­miðlar eiga ekki að vera gjall­ar­horn fyrir þá sem hafa beina hags­muni af því að rýra trú­verð­ug­leika þolenda. Við lýsum yfir stuðn­ingi við þá hug­rökku brota­þola sem rofið hafa þögn­ina og þá atvinnu­rek­endur sem standa við bakið á þeim. Líf, geð­heilsa og starfs­frami kvenna er ekki lengur ásætt­an­legur fórn­ar­kostn­aður á atvinnu­mark­aði sem hefur hylmt yfir með ger­endum frá örófi alda. Þeirri skömm var skilað í #metoo bylt­ing­unni.

Virð­ing­ar­fyllst,

Anna Lind Vign­is­dóttir

Bryn­hildur Heið­ar- og Ómars­dóttir

Drífa Snæ­dal

Edda Ýr Garð­ars­dóttir

Elísa­bet Ýr Atla­dóttir

Elva Hrönn Hjart­ar­dóttir

Erla Hlyns­dóttir

Fríða Rós Valdi­mars­dóttir

Guð­rún Helga Sig­urð­ar­dóttir

Guð­rún Lín­berg Guð­jóns­dóttir

Haf­dís Inga Helgu­dóttir Hin­riks­dóttir

Hall­dóra Jón­as­dóttir

Halla B. Þor­kels­son

Heiða Björg Hilm­is­dóttir

Hlíf Steins­dóttir

Kol­brún Dögg Arn­ar­dóttir

Kol­brún Garð­ars­dóttir

Kristín I. Páls­dóttir

Marta Jóns­dóttir

Myrra Leifs­dottir

Nichole Leigh Mosty

Ólöf Dóra Bar­tels Jóns­dóttir

Ósk Gunn­laugs­dóttir

Sig­rún Jóns­dóttir

Silja Bára Ómars­dóttir

Stef­anía Svav­ars­dóttir

Stein­unn Ýr Ein­ars­dóttir

Þór­dís Elva Þor­valds­dóttir

Þór­laug Ágústs­dóttir