Sól á föstu­degi og allir á leið í Ríkið eða rækt­ina. Einn af öllum þessum salí dögum og samt riðar heim­ur­inn á helj­ar­þröm – minna börnin okkur á. Börnin okk­ar, hér á sól­ríkum klak­an­um. Þau mæta niður í miðbæ í hádeg­inu á föstu­degi, taka sér stöðu með mót­mæla­spjöld fyrir framan Alþing­is­húsið og minna stjórn­mála­menn­ina – og okkur öll, þessi full­orðnu – á ham­farir af manna­völd­um. Ham­farir sem stefna í að eiga eftir að éta upp lífs­grund­völl kom­andi kyn­slóða um heim all­an. 

Við erum hér, við eigum heimt­ingu á fram­tíð! hrópa börn út um allan heim. 

Á meðan vafrar kona á milli Kaffi Par­ísar og mat­sölu­stað­ar­ins Bergs­son til að reyna að gera upp við sig hvar henni hugn­ist að snæða hádeg­is­verð – hvar er holl­asti hádeg­is­verð­ur­inn, eitt­hvað nógu heilsu­sam­legt til að hún geti selt sér hug­mynd­ina að allt sé í topp­lagi, heim­ur­inn og hún. En þarna standa börn­in, svip­laus með skilti. And­spænis þeim stendur leik­ar­inn og leik­stjór­inn Bene­dikt Erlings­son og flytur eldræðu, hnar­reistur með hatt. Börnin og leik­ar­inn skera sig áber­andi úr mið­bæj­ar­líf­inu þar sem þau standa á leik­svið­inu Aust­ur­velli, samt er eins og eng­inn veiti þeim almenni­lega athygli nema stöku túristi á vappi. 

En hér eru þau. Börnin að mót­mæla væru­kærð hinna full­orðnu. Búin að standa þarna síðan í vor á hverjum föstu­degi. Sjáið okk­ur! hrópar nær­vera þeirra. 

Sjáum þau … 

Hér fyrir neðan má lesa ræð­una hans Bene­dikts:

Kæru fund­ar­menn og verk­falls­fólk. 

Getum við minnkað reyk­inn? Prump­ið? 

Okkar eigið kolefnis prump.

Og getum við fjar­lægt þetta eitr­aða prump sem hangir þarna upp í loft­inu og hitar upp hnött­inn okk­ar?

Er til ryk­suga sem sogar það nið­ur? Allt þetta vonda loft og þjappar öllum skítum í því saman í klumpa.

Er þannig ryk­suga til?

Já. Þannig ryk­suga er til!

Og hún hefur alltaf verið til. 

Hún heitir TRÉ.

Allur stofn trés­ins, allur bol­ur­inn og grein­arnar eru bara kolefn­is-prump sem lauf­blöðin hafa síað úr loft­inu og umbreytt í tré. 

Og þessi massi kemur bara úr loft­inu, ekki úr jörð­inni því rætur trés­ins draga bara til sín vatn og pínu­lítið af stein­efn­um.

Þetta er svo mikið krafta­verk að ég ætla að end­ur­taka þetta. 

Allur massi trés­ins kemur úr loft­inu. Hann er sog­aður niður með þessu undra­tæki sem heitir lauf­blað og galdr­inum inn í því sem kall­aður er ljós-til-líf­un.

Ef við ætlum að bjarga heim­inum þá er eitt af því mik­il­væg­asta sem við getum gert er að planta trjám. Og það mikið af þeim. 

Við þurfum að planta heilum skógum frá fjalli til fjöru. 

Og við verðum að hefj­ast handa núna.

Og við erum mörg sem spyrj­um: Er ein­hver ástæða til að fara í skóla lengur ... nema að þetta sé kennt: Trjá­rækt?

Hvernig plantar maður tré og hlúir að því? Hvernig skapar maður stikkling? Fær reyni­berið til að verða að litlum trjá­sprota sem hægt er að gróð­ur­setja?

Og svo þurfum við land. Jörð þar sem skógar geta dafnað og eru ekki étnir af rollum nágrann­an­s. 

Og til hvers eru sveit­ar­fé­lög og borg­ar­stjórnir ef þær geta ekki útvegað okkur öruggt land undir skóga? Svo við getum gróð­ur­sett fram­tíð okk­ar. 

Nú er tími til að hefj­ast handa því eins og hún Gréta seg­ir:

„Um leið og við hefj­umst handa fæð­ist von.“