Mér finnst ekki mjög gaman að eiga afmæli akkúrat núna, en samt alveg ágætt. Samt var alveg gott að það voru ekki of miki læti. Ég bauð einum gesti, Kára frænda mín­um, í afmælisköku og pizzu. Það var skemmti­legra en ég hélt að það myndi verða að vera bara tveir. Við eigum alltaf eftir að muna eftir þessu skrýtna afmæli. Svo kom pabbi líka í heim­sókn og fékk kaffi og pizzu.

Við Kári eigum fyndna mynd af okkur saman sem mamma ætlar að stækka og eiga. Ég held að ég eigi alltaf eftir að muna þetta afmæli, það er svo ólíkt hinum afmæl­unum mín­um. Eins og hjá frænku minni sem á afmæli 11. sept­em­ber og man alltaf eftir afmæl­inu þegar flug­vél­arnar flugu á turn­ana því allir voru svo sorg­mædd­ir.

Ég fékk alla­vega bestu gjaf­irnar sem ég hef fengið í líf­inu mínu. Ég fékk fót­bolta­föt með Vals­merk­inu og fót­bolta­tösku. Og Kári frændi gaf mér gervi­skalla og spray svo ég gat spreiað hárið mitt bleikt. Og ég gerði það! Ég held að þetta hafi verið eitt besta afmæl­ið, þó að það hafi verið skrýt­ið.

Allir krakkar sem þurfa að fresta að afmæl­inu sínu geta örugg­lega haldið risap­artí í sum­ar. Eða í síð­asta lagi í haust. Og meira að segja úti í garði ef það verður í sumar og þau eiga garð. Þá er hægt að vera í fót­bolta í afmæl­inu! Eða bara í Hljóm­skála­garð­inum eða ein­hverjum garði nálægt, ef þau búa ekki í Reykja­vík. Það verður fullt af krakkap­ar­tíum út um allt um leið og þetta kór­ónu­hel­víti verður búið. Ég hlakka til.

Áfram krakk­ar!