Þegar fréttir bár­ust af því í gær, 1. júlí, að alþjóð­legur auð­hring­ur, ­Storyt­el, með stað­festu í Sví­þjóð hefði keypt stærsta hlut­ann í For­lag­inu verk­aði það eins og and­láts­frétt af nánum vinum og fjöl­skyldu. Og sorg­legt að selj­and­inn var firmað Mál og menn­ing en eðli­legt að sá sem skrif­aði undir papp­írana skyldi vera sami maður og eyði­lagði hið forna stór­veldi Mál og menn­ingu fyrir nokkrum árum.

Okk­ur, bóka­kaup­end­um, er sagt að þetta sé gert í hag­ræð­ing­ar­skyni. Hinn nýi eig­andi muni efla útgáf­una.

Þessi gjörn­ingur kallar þó fram aðra mynd. Íslenska. Um 1030 fór Þór­ar­in ­Nefj­ólfs­son, erind­reki Ólafs digra, Nor­egs­kon­ungs þess á leit við Íslend­inga á Alþingi að þeir gæfu kon­ungi Gríms­ey. Til­mælin voru borin undir Einar Þveræ­ing. Þá flutti hann það mál sem kallað hefur verið fræg­asta full­veld­is­ræð­an. Hana er að finna í Heimskringlu Snorra Sturlu­son­ar. Þar í er þetta:

„... eg skal segja mína ætlan … að ganga eigi undir skatt­gjafir við Ólaf kon­ung og allar álögur hér, því­líkar sem hann hefir við menn í Nor­egi. Og munum vér eigi það ófrelsi gera einum oss til handa heldur bæði oss og sonum vorum og allri ætt vorri þeirri er þetta land byggir og mun ánauð sú aldreg­i ­ganga eða hverfa af þessu landi. … En um Grímsey er það að ræða ef þaðan er engi hlutur fluttur sá er til mat­fanga er þá má þar fæða her manns. Og ef þar er útlendur her og fari þeir með lang­skipum þaðan þá ætl­a eg ­mörg­um kot­bond­un­um muni þykja verða þröngt fyr­ir­ d­ur­um."

„Og þegar er Einar hafði þetta mælt og innt allan útveg þenna þá var öll alþýða snúin með einu sam­þykki að þetta skyldi eigi fást. Sá Þór­ar­inn þá erind­is­lok sín um þetta mál.”

Nú er önnur öld. Við­ræður fara hljótt, samn­ingar gerðir í leyn­um. ­Nefj­ólfs­son nú­tím­ans skrifar undir í ljós­blossa mynda­véla og í bjarm­anum seg­ist hann viss um að salan til­ ­Storyt­el ­gæti aukið útbreiðslu íslenskra bók­mennta.

Það er útfar­ar­stemm­ing í Reykja­vík­ þessi dægrin.