Það er stundum sagt að allir hafi sitt eigið fjall til að klífa en krakk­ar, mikið svaka­lega er ég orðin þreytt á þessu Covid­klifri. Þegar ég vakna í rökkr­inu þessa dag­ana er það fyrsta sem ég geri að teygja mig í sím­ann og skoða íslenskar frétta­veit­ur. Ég held í mér and­anum og bíð eftir jákvæðum fréttum af smit­málum á Íslandi. Ég er einn af þessum Íslend­ingum sem búa erlendis og ég hef ekki getað hitt fólkið mitt síðan síð­asta vet­ur. Það er sárt að vera langt frá fólk­inu sínu þegar maður hefur enga kosti að nálg­ast það. Það er líka þungt hljóðið í vinum og vanda­mönnum heima og ég finn til með þeim að vera aftur komin í sama Covid á­standið og í vor. Ég skil þau vel, það eru svo mikil von­brigði að vakna aftur við rætur fjalls­ins sem maður hélt að maður væri búinn að klífa... í þriðja ­fokk­ing ­skipt­ið! 

Ég fylgd­ist spennt með íslenskum sam­löndum mínum takast á við Covidveiruna í vor og þegar ég var spurð af hverju Íslend­ingar stæðu sig svo vel þá útskýrði ég að við værum snill­ingar í að redda mál­um. Ég tal­aði líka um þessa ein­stöku kreppu­stemm­ingu sem mynd­ast þegar mikið bjátar á. Það er næstum eins og við höfum gaman af því og getum myndað hópefli í kringum hvað sem er. Við förum annað hvort að prjóna, baka í frystikist­una eða söfn­umst fyrir framan sjón­varpið og syngjum með Helga Björns. Það er nefni­lega ein­hver eldur í íslensku þjóð­arsál­inni sem kviknar þegar erfitt er. Þetta hlýtur að vera arfur frá því þegar lífs­bar­áttan var svo átak­an­leg að þau sem stóðu ekki saman áttu í hættu að lifa ekki af. Þessi kreppu­sam­staða er þykkur rauður þráður í sál Íslend­ings­ins.

Meira að segja þegar við erum full og glöð þá tökum við upp gít­ar­inn og syngjum hástöfum um þessa nap­ur­lega lífs­bar­áttu. Við skálum (sullum smá niður á lopa­peysuna) og syngjum svo kampa­kát, með inn­lifun: "...ef ég drukkna, drukkna í nótt!" Já, gott partý er ekki partý nema það sé nett kreppu­há­tíð líka, sjáið bara Þjóð­há­tíð í Eyj­um. Þangað velkj­umst við í pollagalla og sjó­veik til að drekka bland í brúsa ... og að sjálf­sögðu í lopa­peys­unni. Kreppu­stemm­ing er íslenska þjóðar­í­þrótt­in. En að vera mætt enn eitt skiptið við grunn­búð­ir Covid­fjalls­ins ­tekur á og öll súr­deigs­brauðin hafa verið borðuð og börnin kvarta ef enn eitt hel­vítis ban­ana­brauðið er bak­að. ­Sjálfs­vor­kunnin er orð­inn heim­il­is­gestur og von­brigðin og p­irr­ing­ur­inn liggja yfir sam­fé­lag­inu. Það er eng­inn í stuði fyr­ir­ ­myllu­merki eins og #lifa­ognjóta, #þakk­læti eða #líf­ið­ernún­a. 

En þó að engin vilji heyra það þá er lífið samt núna. Það er ekki bara þegar gengur vel og sólin skín heldur líka núna þegar dag­arnir taka á. Lífið er líka erf­iðar stund­ir, sjálfs­vor­kunn og reiði. Það er nefni­lega ekk­ert mál að segja #lifa­ognjóta og #líf­ið­ernúna þegar dag­arnir eru ljúfir, það er bara fyrir byrj­end­ur. Það fer fyrst að telja þegar stund­irnar eru erf­iðar og það sem má ekki nefna fer ekki neitt og lægð situr yfir land­in­u. 

Því ef við ætlum aftur upp á topp Covid­fjalls­ins ­með geð­heils­una nokkurn veg­inn í lagi þá virkar gamla klisjan að pakka góðu við­horf­i. D­ic­kens ­skrif­aði: „Þetta voru bestu tímar, þetta voru verstu tímar, þetta var öld visku, þetta var öld heimsku, til­trúin sat við háborð­ið, van­trúin sat við háborð­ið, þetta var tíma­bil ljóss, þetta var tíma­bil myrk­urs, þetta var vor von­ar­inn­ar, þetta var vetur von­leys­is­ins, allt var framund­an, ekk­ert var framundan".  

Á meðan allir feng­u Covid­fjall að klífa fékk ég úthlut­uðum mínum per­sónu­lega krabba­meins­hnjúk. Snemma í vor fékk ég stað­fest að ég væri með mein­varp í brjósti og þyrfti aðgerð og með­ferð. Í miðju Covid­fári ­skildi ég að ef þetta ætti ekki að keyra fjöl­skyld­una mína í þrot þá yrði ég að trúa að bestu tím­arnir koma með verstu tímun­um. Það þýddi að nú þyrfti ég að velja hug­ar­far. Ég vissi að ég ætti erf­iðar með­ferðir eft­ir, fjöl­skyldan yrði félags­lega ein­angruð í útlönd­um, smit­hætt­ur ­leynd­ust alls staðar (meira segja kvef var mér hættu­legt) og því yrði ekki breytt. En spurn­ingin var hversu mikið ætl­aði ég að láta það skemma fyrir mér? Ég gæti valið mér að velt­ast upp úr sjálfs­vor­kunn en hversu inni­halds­ríkir dagar eru það ef ég fæ kannski ekki meiri tíma með fólk­inu mínu? Dag­arnir síðan þá hafa verið dásam­legur hræri­grautur af ynd­is­legum stundum í bland við ömur­legar meðferð­ir. Lífið er nefni­lega nún­a... Akkúrat nún­a. 

Kæru sam­land­ar, þvoið hend­ur, berið grím­ur, skoðið brjóstin á ykk­ur, kaupið Bleiku slauf­una og elskið fólkið ykk­ar. Covid­töl­urn­ar þurfa að fara niður því ég þarf að kom­ast heim að knúsa pabba minn og mömmu. Ég þarf að sýna þeim að hvorki brjóstakrabba­mein né Covid ­stoppar mig. 

En p­lís... ekki meiri Helgi Björns. 

Knús heim! 

Höf­undur er þriggja barna móðir í krabba­meins­með­ferð og búsett erlend­is.

#líf­ið­ernúna #þakk­læti #lifa­ognjóta #k­lisja #fuckcancer #­kraftur #bleikaslaufan