Eitt af því sem „sér­stakur hern­að­ur“ Rússa á hendur Úkra­ínu­mönnum hefur leitt í ljós er him­in­hróp­andi mátt­leysi SÞ. Sem beinir óhjá­kvæmi­lega sjónum að innri gerð þeirra, eitt hund­rað níu­tíu og þrjú ríki og þar af eru fimm með vald til að hnekkja ákvörð­unum allra hinna. Sem gerir félags­skap­inn í senn marklausan og hættu­legan þar sem honum er ætl­aður mynd­ug­leiki sem engin inni­stæða er fyr­ir. Hann er eins og spjald með mynd af lög­reglu­þjóni í stað lög­reglu­þjóns.

Til SÞ var stofnað í lok heims­styrj­ald­ar­innar síð­ari með því yfir­lýsta mark­miði að koma á umgengn­is­reglum sem kæmu í veg fyrir styrj­ald­ar­á­tök í fram­tíð­inni. Og tóku við af Þjóða­banda­lag­inu sem var að sínu leyti stofnað eftir hild­ar­leik heims­styrj­ald­ar­innar fyrri og átti að koma í veg fyrir að sagan end­ur­tæki sig. Og nú þegar þriðja heims­styrj­öldin er komin á dag­skrá standa SÞ mátt­vana hjá, stíað frá með banni við íhlutun í innri mál­efni hvers ríkis (sem ætti í raun að vera sjálf­sögð skylda SÞ gagn­vart þeim ríkjum sem færu ekki eftir sátt­mála þess). En í skjóli þessa ógild­ing­ar­á­kvæðis eru engin tak­mörk fyrir því sem átt getur sér stað, hel­för nas­ista á hendur gyð­ingum væri full­kom­lega ger­leg í dag, sam­an­ber núver­andi hel­för Rússa á hendur nágrönnum sínum í Úkra­ínu.

Hvernig stendur á því að heim­ur­inn er svona hjálp­ar­vana? Á sama tíma og öll vanda­mál sem að okkur steðja eru hnatt­ræn og útheimta hnatt­rænar lausnir kepp­ist hver við sínar „sér­stöku aðgerð­ir“. Lofts­lags­ráð­stefnan í Glas­gow fyrr á árinu var 26. til­raun til að koma böndum á ham­fara­hlýnun jarð­ar. Og líkt og allar hinar náði hún ekki til­gangi sín­um. Athygli vakti að Rússar létu ekki svo lítið að mæta, enda áttu þeir fyrir höndum að kveikja elda sem óneit­an­lega ganga þvert gegn „lofts­lags­mark­miðum SÞ“.

Ind­land og Kína vildu fá frest til að brenna kol­um, Rússar þurftu svig­rúm til að rústa Úkra­ínu.

Og Pútín fer sínu fram óáreittur í krafti kjarna­vopna sem Rússar njóta þeirra for­rétt­inda að búa yfir ásamt hinum neit­un­ar­valds­þjóð­unum að við­bættu Ind­landi, Pakistan, Norð­ur­-Kóreu og Ísr­a­el. En af hverju bara þessi níu? Af hverju ekki öll 193? Auð­vitað ættu annað hvort engir eða allir að ráða yfir kjarn­orku­vopn­um, það er að segja eng­ir.

Við Íslend­ingar eigum full­trúa á vett­vangi SÞ og höfum áður sent hann í pontu til að mót­mæla gjörðum Duarte ein­ræð­is­herra á Fil­ipps­eyjum sem ofsótti and­stæð­inga sína undir yfir­skini bar­áttu gegn eit­ur­lyfj­um. En hvað með Pútín Rúss­lands­for­seta sem notar bar­átt­una gegn nýnas­istum sem átyllu til land­vinn­inga í anda gam­alnas­ista?

Látum full­trúa okkar kveða sér hljóðs og leggja til að hvert ríki SÞ gildi eitt atkvæði og ein­faldur meiri­hluti ráði, líkt og þegar Rússum var vísað úr mann­réttinda­ráð­inu fyrir skömmu. Látum full­trúa okkar kveða sér hljóðs og leggja til upp­ræt­ingu kjarn­orku­vopna undir ströngu eft­ir­liti og síð­ast en ekki síst, látum full­trúa okkar kveða sér hljóðs og leggja til að SÞ sé skylt að hlut­ast til um mál­efni ríkja sem ekki fari að sátt­mála SÞ.

Útópía? Já, auð­vit­að, en hver er hinn mögu­leik­inn? Distópía? Þarf virki­lega þriðja heims­hrunið áður en siðað sam­fé­lag manna verði að veru­leika?

Höf­undur er rit­höf­und­ur.