Með síðustu grein minni í Kjarnanum, sem ber yfirskriftina - Incurvatus in se - sem merkir að vera kengboginn inn í sjálfan sig, lofaði ég að rita aðra um þau sem eru kengbogin inn í skjáinn.
Við erum mörg sem drögumst að skjánum. Alnetið geymir urmul upplýsinga og þangað er gott að leita. Við lesum þar efni fréttamiðla, horfum jafnvel á bíómyndir og þáttaraðir og hvað eina. Við leitum leiða í borgum heimsins og þurfum engin kort lengur, þau eru í símanum. Svona er nútíminn.
Mér finnst þessi tækni stórkostleg og skemmtileg í senn, en mikilvægt er að gæta þess að hverfa ekki algjörlega inn í skjáinn og missa um leið skyn á umhverfi sitt.
Ég hjóla mikið og fer 1/3 af öllum mínum ferðum um borg og bý á hjóli. Hjólastígar eru orðnir svo margir í borginni að til fyrirmyndar er. Sums staðar eru hjólastígar aðgreindir frá stígum fyrir gangandi en annars staðar ekki.
Skjáglápið getur nefnilega reynst slysagildra.
Sumir karlar sem aka um á sínum sjálfrennireiðum eru með augun á skjánum við akstur og jafnvel í bílum sem eru nýir og með handfrjálsum búnaði. Þá eru ungar og uppteknar konur engir eftirbátar karla og reynast því margar afar skæðar í skjánotkun við akstur.
Um þessa hegðun hefur verið smíðað karlkynsorðið skjáni, í fleirtölu skjánar. Því er nú svo farið að öll ný fyrirbrigði í heiminum þarfnast skilgreiningar og það eitt að gefa þeim nafn er í raun vísindalegur verknaður.
Adam var fyrsti vísindamaður veraldar því hann gaf öllu nafn (1. Mósebók 2.20) og aðgreindi hvert fyrirbrigði frá öðru. Og enda þótt Adam hafi ekki verið lengi í Paradís og í reynd verið rekinn úr þeim skóla, var hann alls enginn kjáni, en hann á þó marga ættingja í okkar samtíð sem kalla má skjána.
Hér er hægt að hlusta á upplestur af greininni.
Höfundur er fv. sóknarprestur
