Árið 2011 birt­ist sjón­varps­við­tal á brasil­ísku stöð­inni Globo við fyrrum knatt­spyrnu­mann sem flestir höfðu gleymt. Ástæðan fyrir við­tal­inu var sú að allur hans fer­ill hafði verið eitt stórt plat. Hann hafði á ákaf­lega útsmog­inn en jafn­framt nokkuð aðdá­un­ar­verðan hátt náð að koma sér undan því að spila knatt­spyrnu allan sinn feril en þó fengið að njóta ávaxt­anna af því að vera atvinnu knatt­spyrnu­mað­ur. Þetta er sagan af Car­los Kaiser.

Ungur og efni­legur

Car­los Hen­rique Raposo er fæddur 2. apríl árið 1963 í bænum Rio Pardo í suð­ur­hluta Bras­il­íu. Hann ólst upp í fátækt og eins og margir ungir piltar ákvað hann að reyna fyrir sér í knatt­spyrn­unni. Bras­il­íu­menn urðu heims­meist­arar í knatt­spyrnu árið 1970, lið sem af mörgum er talið eitt það allra besta í sög­unni, og það hafði mikil áhrif unga drengi eins og Car­los. Fyrir þá var knatt­spyrnan leiðin út úr fátækra­hverf­un­um. Um 10 ára ald­ur­inn flutti Car­los norður til stór­borg­ar­innar Río de Jan­eiro og æfði með ung­linga­liði Bota­fogo sem var stór­veldi á þeim tíma, liðið sem bæði Garr­incha og Jairzinho höfðu spilað með. Hann þótti efni­legur og fór snemma yfir í annað stór­veldi frá Ríó-­borg, Fla­men­go, lið hins mikla Zico. Á þessum tíma fékk hann við­ur­nefnið sitt Kaiser eða keis­ar­inn. Sagan segir að það hafi verið vegna þess að hann hafi minnt á hinn þýska Franz Bec­ken­bauer á velli en mögu­legt er að hann hafi ein­fald­lega búið þetta við­ur­nefni til sjálf­ur.

Car­los Kaiser var í góðu lík­am­legu formi, mjög snöggur og spil­aði sem fram­herji. Önnur lið fóru að sína honum áhuga, jafn­vel lið utan land­stein­anna. Árið 1979, þegar hann var 16 ára, hitti hann útsend­ara mexíkóska 1. deildar liðs­ins Puebla F.C.. Hann fékk reynslu­samn­ing um að spila með aðal­liði félags­ins og flaug til Mexíkó. En þegar þangað var komið tók hins vegar alvara lífs­ins við. Kaiser æfði með lið­inu um stund og þá tóku þjálf­arar liðs­ins eftir nokkru – Hann var ein­fald­lega mjög lélegur knatt­spyrnu­mað­ur! Hann hafði enga bolta­tækni og engan leikskiln­ing. Eftir nokk­urra mán­aða dvöl í Mexíkó var Car­los Kaiser sendur heim án þess að hafa spilað svo mikið sem einn leik. Eftir þessa sneypu­för voru tveir kostir í boði fyrir hinn unga Kaiser. Ann­ars vegar að hætta knatt­spyrnu­iðkun og snúa sér að öðru. Hins vegar að æfa meira, bæta sig og reyna að kom­ast að hjá öðru liði. Kaiser ákvað þó að gera bæði, hann vildi vera atvinnu­knatt­spyrnu­maður sem ekki spil­aði knatt­spyrnu.

Eins og allir aðrir knatt­spyrnu­menn þá kom ég úr fátækri fjöl­skyldu, en ég vildi verða stór, eiga mikið af pen­ingum svo ég gæti gefið fjöl­skyldu minni betri lífs­af­komu....ég vissi að besta leiðin til þess að láta það ger­ast var í gegnum knatt­spyrnu. Ég vildi verða knatt­spyrnu­maður án þess að þurfa að raun­veru­lega spila.

Úthugsað svindl

Þegar Car­los Kaiser sneri aftur til Ríó var hann dug­legur að stunda hið villta næt­ur­líf borg­ar­inn­ar. Hann hafði hafði tengsla­net eftir veru sína hjá Fla­mengo og nýtti sér það til að kynn­ast mörgum af þekkt­ustu knatt­spyrnu­mönnum lands­ins. Ein­hverjir voru eldri kemp­ur, svo sem Car­los Alberto Torres, heims­meist­ari frá 1970 og einn af bestu varn­ar­mönnum allra tíma. En flestir voru upp­renn­andi stjörn­ur, s.s. Rom­ario, Bebeto, Ricardo Rocha og Branco, sem áttu eftir að tryggja Bras­ilíu heims­meist­ara­tit­il­inn árið 1994. Kaiser var á heima­velli á næt­ur­klúbb­un­um. Hann var ein­stak­lega sjar­mer­andi og lað­aði bæði menn og konur að sér. Hann ving­að­ist einnig við fjöl­marga blaða­menn og það átti eftir að skipta miklu máli fyrir feril hans á kom­andi árum. 

En hvernig ætl­aði hann að fara að þessu, þ.e. að vera knatt­spyrnu­maður sem ekki spil­aði? Jú, hann nýtti sér tengslin á tvenns konar hátt til þess að fá samn­inga hjá félags­lið­um. Þegar leik­menn sem hann þekkti fengu samn­inga reyndu þeir að koma honum að á reynslu­samn­ing á sama tíma. Blaða­menn­irnir skáld­uðu svo upp lof­rullu um hann þannig að ímynd hans væri sterk. Í einni grein sem birt­ist skömmu eftir að Kaiser sneri aftur frá Mexíkó var því haldið fram að stjórn­völd þar í landi hafi reynt að fá hann til að skipta um rík­is­fang til að spila fyrir lands­lið­ið. Á móti gaf hann blaða­mönn­unum árit­aðar treyjur og ýmsa aðra muni. Leik­menn­irnir héldu einnig þess­ari ímynd á lofti þó að fæstir hefðu nokkurn tím­ann séð hann spila. For­svars­menn lið­anna sáu ekki ástæðu til að draga þetta í efa.

Þegar að Kaiser var kom­inn með fót­inn inn hjá ein­hverju liði og hafði skrifað undir reynslu­samn­ing þá sagð­ist hann ávallt ekki vera í nægi­legu leik­formi. Þetta þýddi að hann fékk nokkrar vikur eða jafn­vel mán­uði þar sem hann stund­aði ein­ungis þrekæf­ingar og þurfti því ekki að sýna fram á neina getu með knött­inn. Hann fékk samt góð laun og gat stundað næt­ur­lífið að vild. Sem atvinnu­knatt­spyrnu­maður fékk hann mikla athygli og kven­hygli. Þegar hann þurfti loks að sparka í bolta á æfingum þá tók við þriðji fasi svindls­ins. Sem fram­herji þá vildi hann fá langar send­ingar fram sem hann myndi hlaupa á eftir en þá lét hann sig falla í jörð­ina og greip um lær­ið. Þá laug hann því að vöðvi aftan í læri hefði rifnað og kveink­aði sér ógur­lega. Á níunda ára­tugnum höfðu íþrótta­læknar ekki yfir nægi­legri tækni að ráða til að sjá þetta. Seg­u­l­ómun­ar­tæki voru ekki til og því urðu þeir ein­fald­lega að taka hann trú­an­leg­an. Ef þeir vildu rann­saka Kaiser enn frekar hafði hann sam­band við tann­lækn­inn sinn sem sagði liðs­lækn­unum að  leik­mað­ur­inn væri með mikla rót­ar­sýk­ingu og gæti ekki spil­að. Yfir­leitt dugði „rifni vöðvinn“ samt til. Hann gat því setið út samn­ing­inn á meiðsla­list­anum og ekki gert hand­tak. Svo hófst leitin að næsta liði, eða þ.e.a.s. fórn­ar­lambi.

Lit­ríkur fer­ill

Fyrsta félagið sem Car­los Kaiser komst á samn­ing hjá eftir kom­una frá Mexíkó var hans gamla félag Bota­fogo. Þar gekk áætlun hans full­kom­lega eftir þar til læknir félags­ins, Ron­aldo Torres að nafni, komst í spil­ið. Kaiser gekk oft um með far­síma, tæki sem mjög fáir áttu á þessum tíma, og tal­aði stöðugt á ensku í hann. Hann sagð­ist vera að ræða við útsend­ara liða frá Englandi um áhuga þeirra á sér og mögu­leg félaga­skipti. Þetta vakti mikla aðdáun hjá öllum leik­mönnum og starfs­fólki Bota­fogo.....­nema Torres lækn­i. 

Hann var sá eini sem kunni ensku og hann átt­aði sig á því að Kaiser var bara að segja eitt­hvað bull í sím­ann og heyrði líka engan tala til baka í sím­an­um. Þegar Kaiser var í sturtu eitt sinn ákvað lækn­ir­inn athug­uli að rann­saka far­sím­ann. Þá kom í ljós að sím­inn var ein­ungis leik­fang. Eftir þetta atvik var Kaiser fljótur að forða sér frá Bota­fogo en hann var alls ekki af baki dott­inn í svindlinu og stað­ráð­inn í því að halda „ferl­in­um“ gang­and­i. 

Car­los Kaiser gekk vel að koma sér á samn­inga í Ríó de Jan­eiro. Þar þekkti hann alla og áður en yfir lauk hafði hann verið á samn­ing hjá öllum fjóru stóru liðum borg­ar­inn­ar, Bota­fogo, Fla­men­go, Flu­minense og Vasco da Gama. Hjá Vasco da Gama var hans helsta hlut­verk reyndar að hjálpa öðrum leik­manni að kom­ast yfir áfeng­is­vanda­mál. Auk þess­arra liða komst hann á samn­ing hjá tveimur minni liðum borg­ar­inn­ar, Bangu og Amer­ica. Árið 1986 fór hann yfir Atl­antsála til Evr­ópu. Þá fékk hann samn­ing hjá franska 2. deildar lið­inu Gazé­lec í Ajacci­o-­borg á eyj­unni Kor­sík­u.Eyja­skeggjar voru spenntir fyrir að fá brasil­ískan fram­herja til liðs­ins og fjöl­menntu á leik­vang­inn þegar sjálfur Car­los Kaiser var afhjúp­aður á opinni æfingu. Hann hafði ekki haft tíma til að hrinda sinni venju­legu svind­l-rútínu í gang og ótt­að­ist nú að valda áhorf­endum von­brigðum með afleitri knatt­tækni sinni. Hann greip því til þess ráðs að taka alla bolta á æfinga­svæð­inu og sparka þeim upp í stúku til áhorf­and­anna. Hann kall­aði til þeirra, þakk­aði þeim og kyssti Gazé­lec merkið á treyj­unni sinni. Áhorf­end­urnir tryllt­ust af fögn­uði yfir nýju hetj­unni sinni en nú voru engir boltar eftir til að sýna listir með. Sýn­ingin fólst því í hlaupa-og þrekæf­ingum sem hent­aði Car­los Kaiser mæta­vel. Fer­ill hans í Frakk­landi end­aði ári seinna líkt og hjá öðrum félög­um, hann spil­aði lítið sem ekk­ert og skor­aði ekki eitt ein­asta mark. Engu að síður fékk hann félaga sína hjá brasil­ísku press­unni til þessa að ljúga því að hann hefði spilað í 8 ár í Frakk­landi og verið aðal­marka­skor­ari Kor­síkuliðs­ins.

Kaiser gerði það að list­formi að koma sér undan því að spila knatt­spyrnu. Þegar að hann sneri heim frá Frakk­landi fékk hann samn­ing hjá Bangu í Ríó. Í blöð­uð­unum birt­ust fyr­ir­sagnir á borð við: „Bangu hefur fengið sinn kóng: Car­los Kaiser“. Eft­ir­vænt­ing­arnar voru miklar eftir allar hetju­sög­urnar frá Frakk­landi en Kaiser hélt áfram sinni rútínu, þ.e. fyrst að æfa án bolta og síðan að þykj­ast vera slas­að­ur. Engu að síður var hann val­inn í liðið í eitt skipti þó hann væri á meiðsla­lista. Þjálf­ar­inn full­viss­aði hann þó um það að hann yrði ekki lát­inn spila, þetta væri ein­ungis upp á punt. En Bangu lentu 2-0 undir og sár­vant­aði mark og því greip þjálf­ar­inn til þess að senda „stjörnu­fram­herj­ann“ inn á. Þá tók Kaiser eftir því að nokkur ung­menni í áhorf­enda­sk­ar­anum voru að hrópa ókvæð­is­orð að leik­mönnum Bangu. Hann stökk því á grind­verkið fyrir framan áhorf­end­urn­ar, öskr­aði og blótaði að þeim þar til dóm­ar­inn kom að og sýndi honum rauða spjald­ið...áður en hann kom inn á völl­inn. Þegar for­seti Bangu yfir­heyrði Kaiser um hvað honum hefði gengið til sagði Kaiser að ung­mennin hefðu beint níð­inu að for­set­anum sjálfum og Kaiser hefði þurft að verja heiður hans. Í stað samn­ings­rift­unar fékk Car­los Kaiser hálfs árs fram­leng­ingu á samn­ingi sínum fyrir vik­ið. 

Hvernig komst hann upp með þetta?

Eitt sein­asta liðið sem Car­los Kaiser var samn­ings­bund­inn hjá var banda­ríska liðið El Paso Sixs­hoot­ers, lið frá Texas sem spil­aði hálfat­vinnu­manna­deild sem nefnd­ist PDL. Það var í upp­hafi tíunda ára­tug­ar­ins, í þann mund sem ver­ald­ar­vef­ur­inn var að koma fram á sjón­ar­svið­ið. Áá þeim tíma­punkti ákvað Kaiser að hann gæti ekki haldið svindlinu gang­andi áfram. Hann var búinn að brenna flestar brýr að baki sér í Bras­ilíu og nú var kom­inn sá tími að hægt væri að „fletta honum upp“. Svindl Kaisers byggði fyrst og fremst á skorti á upp­lýs­ing­um. Þegar hann fékk samn­ing var það ein­ungis vegna ummæla ann­arra leik­manna og blaða­manna, ummæla sem hann stýrði alger­lega sjálf­ur. Á þessum tíma var erfitt að fá góðar og nákvæmar töl­fræði­upp­lýs­ingar um leik­menn eða vídjó­upp­tökur af þeim. Liðin höfðu ein­fald­lega ekki nægi­leg úrræði til að meta gæði leik­manna.

Car­los hik­aði heldur ekki við að ljúga til um feril sinn til að fá samn­inga. Til dæmis sagð­ist hann hafa spilað fyrir argent­ínska stór­veldið Independi­ente frá Buenos Aires. Hann sagð­ist hafa fengið þann samn­ing fyrir til­stilli góð­vinar síns Jorge Burruchaga, sem var lyk­il­maður hjá Independi­ente og síðar heims­meist­ari með argent­ínska lands­lið­inu. Ekki nóg með það, þá sagð­ist Kaiser einnig hafa verið lyk­il­maður hjá lið­inu þegar það vann Cup Liberta­dores (nokk­urs konar meist­ara­deild Suður Amer­íku)  árið 1984 og Heims­skjöld­inn gegn Liver­pool sama ár. Sá sem um er rætt heitir aftur á móti Car­los Enrique, argent­ínskur miðju­maður og leik­maður Independi­ente til margra ára. Car­los Kaiser þekkti ekki einu sinni Jorge Burruchaga og óvíst er hvort hann hafi nokkuð tím­ann komið til Argent­ínu. Á tímum ver­ald­ar­vefs­ins hefði Car­los Kaiser aldrei kom­ist upp með svo ósvífna lygi.

En svindl Kaisers var ekki ein­ungis byggt á lyg­unum heldur einnig per­sónu­töfrum hans. Hann hafði öfl­ugt tengsla­net og var var vin­sæll hjá liðs­fé­lögum sínum og sam­starfs­mönnum alla tíð. Hann gekk meira að segja svo langt að ráða vænd­is­konur handa þeim á ferða­lögum. Flestir liðs­fé­laga hans hafa þó sjálf­sagt vitað hversu lélegur leik­maður hann var. Einn af hans nán­ustu vin­um, varn­ar­mað­ur­inn og heims­meist­ar­inn Ricardo Rocha hafði þetta að segja um Kaiser: „Eina vanda­mál hans var bolt­inn. Hann var svo full­kom­inn fram­herji að hann skor­aði aldrei mark og gaf aldrei stoðsend­ingu. Hann sagð­ist svo alltaf vera meidd­ur. Þegar bolt­inn fór til vinstri fór hann til hægri og öfugt. Hann hafði enga hæfi­leika en hann var mjög, mjög góður mað­ur. Allir elsk­uðu hann.“

Það reynd­ist rétt hjá Rocha. Á ferli sem spann­aði 20 ár spil­aði Car­los Kaiser ein­ungis um 30 leiki þar sem hann kom yfir­leitt inn á á lokamín­út­un­um. Hann skor­aði ekki eitt ein­asta mark. Síðan þá hefur Kaiser unnið sem einka­þjálf­ari og hann er ekki plag­aður af eft­ir­sjá. Þvert á móti þá er hann nokkuð ánægður með sig. „Ég sé ekki eftir neinu. Félögin plata nú þegar svo marga leik­menn upp úr skón­um, ein­hver varð að vera hefnd­ar­eng­ill­inn,“ sagði Kaiser.