Í Danmörku eru þrjú dómsstig: Bæjarréttur, Landsréttur og Hæstiréttur. Öll mál sem rata fyrir dómstóla fara fyrst fyrir Bæjarréttinn, nema í undantekningatilvikum og sérstakar reglur gilda um framhaldið, hvort hægt sé að áfrýja til æðra dómsstigs. Í Bæjarrétti eru á hverjum degi kveðnir upp dómar sem vekja ekki sérstaka athygli. Það eru einkum þeir sem kalla mætti „stærri mál“ sem rata í fjölmiðlana. Málið sem vitnað var til í upphafi þessa pistils flokkast ekki undir það sem kalla mætti stórmál, en niðurstöðunnar hefur verið beðið um nokkurra mánaða skeið og niðurstaða Bæjarréttar hefur vakið athygli og fyrir því eru nokkrar ástæður.
Betlaralögin
Árið 2017 samþykkti danska þingið, Folketinget, breytingar á lögum um betl. Samkvæmt nýju lögunum var heimilt að handtaka, án undangenginnar áminningar, fólk sem staðið var að betli á götum og torgum. Jafnframt var í nýju lögunum heimild til fangelsisdóms, tvær vikur að hámarki. Fyrir betl.
Mannréttindadómstóllinn og Sviss
Í janúar á þessu ári sneri Mannréttindadómstóll Evrópu í Strassborg við dómi svissnesks dómstóls í máli rúmenskrar konu (svokölluðu Lacatus máli) sem dæmd var í fimm daga fangelsi. Hún gat ekki borgað sekt sem hún hafði verið dæmd til að greiða og var þess vegna gert að sitja inni. Konan kærði úrskurðinn til Mannréttindadómstólsins á þeim forsendum að hún gæti ekki sinnt börnum sínum ef henni yrði gert að sitja inni. Mannréttindadómstóllinn tók, eins og áður sagði, undir þessi sjónarmið og svissnesk yfirvöld ákváðu að una niðurstöðunni og áfrýja ekki til yfirdeildar Mannréttindadómstólsins.
Dómsmálaráðherra vill ekki breyta lögunum
Dómurinn vakti mikla athygli í Danmörku. Fjöldi þingmanna og Danska Mannréttindastofnunin hvöttu Nick Hækkerup dómsmálaráðherra til að breyta lögunum um betl, sem eru strangari en svissnesku lögin. Eftir ítarlega skoðun ráðherrans og lögfræðinga hans ákvað ráðherrann að lögin skyldu standa óbreytt.
Í svari við fyrirspurn þingmanns Sósíalíska Þjóðarflokksins sagði Nick Hækkerup að réttur lögreglunnar til að bregðast við betli væri mikilvægur til að borgararnir í landinu gætu verið öruggir þegar þeir væru á ferðinni á almannafæri (i det offentlige rum). Ráðherrann sagði í svari við fyrirspurn þingmanns að Danmörk gæti hugsanlega tapað hliðstæðu máli og Sviss gerði ef sambærilegt danskt mál kæmi til kasta Mannréttindadómstólsins.
Ríkislögmaður beið átekta
Þegar dómurinn í Strassborg var kveðinn upp biðu allmargar „betlaraákærur“ meðferðar hjá danska ákæruvaldinu. Ríkislögmaður Danmerkur ákvað að á meðan dómsmálaráðuneytið væri að skoða dóm Mannréttindadómstólsins skyldu ákærur settar í bið. Eftir að dómsmálaráðherrann tilkynnti að dönskum lögum yrði ekki breytt var rykið dustað af ákærunum.
Þegar tilkynnt var fyrir nokkru að dómur yrði kveðinn upp í fyrsta „betlaramálinu“ í Danmörku, eftir úrskurð Mannréttindadómstólsins frá í janúar, ríkti nokkur eftirvænting hvernig Bæjarréttur Kaupmannahafnar myndi dæma. Dómur féll fyrir þrem dögum, 12. ágúst.
14 daga fangelsi og fjórar krónur gerðar upptækar
Rúmeninn sem hlaut dóm sl. fimmtudag hafði setið á Strikinu í Kaupmannahöfn með útrétta hönd og poka með tómum flöskum fyrir framan sig þegar hann var handtekinn. Í lófanum lágu fjórar krónur sem einhverjir sem framhjá fóru höfðu rétt honum. Þegar lögregla spurði hvers vegna hann sæti þarna svaraði maðurinn því til að hann hefði verið þreyttur og sest þarna til að hvíla sig og fólk einfaldlega rétt honum þessar fjórar krónur. „Ég er með fimm börn á mínu framfæri“ bætti hann við.
Við uppkvaðningu dómsins lagði forseti dómsins áherslu á að Rúmeninn hefði með hegðan sinni, þar sem hann sat á gangstéttinni, sýnt þeim sem framhjá fóru áreitni. Á þessum stað er Strikið fremur mjótt og Rúmeninn valið þann stað til að ná athygli fólks.
Niðurstaða dómarans var fjórtán daga fangelsi auk þess sem Rúmenanum var gert að borga málskostnað og loks voru fjórar krónur, sem hann hélt á, gerðar upptækar.
Eins og hraðahindrun
Lögmaður Rúmenans sagði dóminn vonbrigði og líkti honum við hraðahindrun (et bump på vejen). Hann sagði jafnframt að skjólstæðingur sinn hefði strax ákveðið að áfrýja til Landsréttar og væri jafnframt tilbúinn til að fara með málið til Mannréttindadómstóls Evrópu.
