Í kvöld hefst seinni und­ankeppni Júró­visíon þar sem átján lönd keppa um þau tíu sæti sem tryggja þátt­töku í úrslita­keppn­inni sem fram fer næst­kom­and­i laug­ar­dag. Ísland er úr leik, annað árið í röð, eins og flestir vita. Greta stóð sig vel. Flutn­ingur og fram­setn­ing var til fyr­ir­myndar en svona er þetta stund­um. Maður kemst yfir svona áföll hér­ ytra með því að skola niður þjóð­ar­rétti Svía, Cappuchino og kanil­bollu. Lækn­ar öll mein og lífið getur haldið áfram.

Í kvöld er það hins­vegar Lett­land sem byrjar keppn­ina með lag­inu „Heart­beat”. Lagið er eftir Aminötu Savadogo en hún flutti einmitt lag Letta í fyrra. Lagið er ekki upp á marga fiska og það er óþarft að vera mættur fyr­ir­ framan imbann á slag­inu 19:00 í kvöld.

Pól­verjar eru með lag sem virð­ist höfða mjög til sam­kyn­hneigðra hér­ ytra. Lagið heit­ir „Color of your life” og ég ráð­legg áhorf­endum að hafa Para­seta­mól við hend­ina því lagið er ein­fald­lega ömur­legt.  

Sviss­lend­ingar eru næstir með lag­ið „The last of our kind” í flutn­ing­i Rykku. Veik­burða lag og hún á svo­lítið erfitt með falsett­una í við­lag­inu. Nær aldrei flugi. Eurovision hækk­unin er á sínum stað en þrátt fyrir það og vind­vél­ina gerir þetta ekki nokkurn skap­aðan hlut.

Ísra­elar bjóða upp á lag­ið „Made of star­s”. Stef­anía Svav­ars­dóttir söng­kona og full­trúi Íslend­inga í keppn­inni í náinni fram­tíð sendi mér skila­boð í gær og ­sagði lagið vera mögu­legan „black hor­se” keppn­innar í ár. Lagið er svoköll­uð ­kraft-ball­aða að formi til. Söngv­ar­inn er feyki­lega öruggur og minnir mig svo­lítið á Sam Smith.

Þegar hér er komið við sögu þurfa lands­menn að vera búnir að koma sér vel ­fyr­ir, fyrir framan sjón­varps­skjá­inn, því næstur á svið er Ivan nokkur frá­ Hvíta-Rúss­landi. Ivan þessi ætlar sér að vera fyrsti flytj­and­inn í Eurovision ­sem syngur berrass­að­ur. Ég fagna þess­ari þróun því ekki eru nema örfá ár síð­an Tatu söng­hóp­ur­inn frá Rúss­landi gerði allt vit­laust er flytj­end­urnir sögðust ætla að fara í sleik meðan á flutn­ingi stæði. Nið­ur­staðan þá var mömmu­koss þegar upp var stað­ið, þannig að ég spái því að Ivan kom­ist ekki upp með­ nekt­ina og endi á því að flytja lagið í þveng. Með sama áfram­haldi spái ég því að ekki séu nema örfá ár í að ein­hver töffar­inn frá Aust­ur-­Evr­ópu mun­i verða fyrsti kepp­and­inn til að ristil­spegla sig meðan á flutn­ingi stend­ur. En aft­ur að Ivan, lagið er glys­kennt súlu­stað­arokk frá 9. ára­tug síð­ustu aldar og ger­ir ekki rass­gat. Ekki einu sinni þó að Ivan kunni að flagga því við flutn­ing.

Serbar eru næstir með lag sitt „Good­bye (Shelt­er)”. Serbar hafa oftar en ekki boðið upp á gull­fal­leg og ljóð­ræn lög með þjóð­legu ívafi. Þeir eru ansi fjarri slíku í ár og lag þeirra höfðar ekki til mín. Gam­al­dags rokk­ball­aða með­ veikri lag­línu og skelfi­legum texta sem að klár­lega er skrif­aður af ein­um af­kasta­mesta texta­höf­undi austur evr­ópu í Eurovision, google transla­te.

Nicky Byrne flytur síðan lag Íra, „Sunlight”. Hann hefur lík­ast til ver­ið dug­legur að forð­ast kol­vetnin síð­ustu mán­uði því kapp­inn er í fanta­formi og hefur engu gleymt síðan hann stóð vakt­ina í stráka­band­inu Westli­fe. Það dug­ar þó ekki til því lagið er ein­stak­lega óeft­ir­minni­legt og ekki spáð góðu gengi.

Makedónía býður upp á „Dona” með Kali­opi. Lagið er flutt á móð­ur­máli þeirra sem til­heyrir hópi slav­neskra mála. Ég skil orð á stangli hér­ og þar, ver­andi talandi á rúss­nesku, en það breytir ekki því að hér ætla ég að fara á sal­ern­ið.

Donny Montell flytur lag Lit­há­a, „I’ve been wait­ing for this night”. Hér fá ung­ling­arnir á heim­il­inu eitt­hvað fyrir sinn smekk því lagið er gall­hart og þétt tán­ing­arokk sem höfðar til allra. Og þá meina ég allra á aldr­inum 11 – 12 ára, klárt mál.

Og svo er það Ástr­al­ía. Annað árið í röð sýna þeir okkur Evr­ópu­búum að ­maður þarf ekki að bera hall­æri á borð í Eurovision. Þeir áttu eitrað lag í fyrra og það er óhætt að mæla með því að taka eyrn­ar­tapp­ana úr eyr­un­um­þegar hér­ er komið við sögu.  Dami Im flytur lag­ið „Sound of silence” sem að á eftir að hljóma um álf­una í sum­ar. Lagið er skot­helt. Flutn­ingur hennar er geggj­að­ur, útsetn­ingin ban­eitruð og hún á eft­ir að rústa þessu kvöldi.

Það er Taylor Swift klónin Manu­Ella sem fær það erf­iða hlut­skipti að fara á svið á eftir Áströl­um. Lag hennar er kán­trískotið popp með krútt­leg­um við­lags­húkk sem skilar henni í úrslit.

Búlgaría fylgir á eftir með lag­inu „If love was a cri­me” í flutn­ingi Poli ­Genova. Lag Búlgara er eitt það allra besta í keppn­inni ár, elektrónísk d­ans­tón­list eins og hún ger­ist best. Útsetj­ari lags­ins er undir miklum áhrif­um frá  hinum sænska Galantis og hef­ur ­klár­lega haft lag hans “Runaway” til hlið­sjón­ar. Ban­eitrað stykki sem kem­ur ­jafn­vel hörð­ustu fýlu­púkum í stuð.

Frændir vor­ir, Dan­ir, stíga næstir á svið með lag­ið „Soldi­ers of love”. Þrír sætir strákir sem hafa verið dug­leg­ir að strauja sól­baðs­stofu­kortin sín und­an­farið flytja lag­ið. Og þeir virðast ein­fald­lega ekki geta hætt að tana því  míkró­fón­arnir sjálfir eru neon-lamp­ar. Það verða fá norð­ur­lönd í úr­slitum í ár.

Jamala frá Úkra­ínu flytur okk­ur lag­ið „1944”. Ég þekki hana ágæt­lega og finnst mikið til tón­listar hennar kom­a þó að lag hennar sé mjög ólíkt því sem hún hefur áður samið. Hún syngur um á­standið í austur Úkra­ínu og lagið er það dramat­ís­kasta í ár. Ég var staddur í Úkra­ínu rétt eftir app­el­sínu­gulu bylt­ing­unni og aftur er Eurom­ai­dan bylt­ing­in átti sér stað,  þegar íbú­ar höf­uð­borg­ar­innar hrökktu Viktor Yanu­kovych frá völd­um. For­veri hennar í E­urovision, Rusl­ana, sem sigr­aði keppn­ina eft­ir­minni­lega 2004 tók virkan þátt í E­urom­ai­dan mót­mæl­unum og hvatti mót­mæl­endur til dáða í söng og ræðu­höld­um, nær dag­lega meðan á þeim stóð.

Nor­egur teflir fram Agn­ete Johnsen og lag­inu „Icebr­ea­ker”. Lagið er danslag og það truflar mig veru­lega að tempó lags­ins breyt­ist í við­lag­inu. Svo­lítil lumma en hugsa að Nor­egur nái að kom­ast í úrslit þrátt fyrir veika brú og léleg erindi.

Nika Kocharov og Young Georgi­an Lolitaz flytja lag Georg­íu „Midnight Gold”. Lagið er pönskotið nýbylgju­popp með geggj­aðri bassa­línu. Lagið gæti allt eins verið úr smiðju „Dr” Gunna. Fíla þetta.

Albanía ber á borð yfir­drifna drama­tík að hætti austur evr­ópu­þjóða. Glatað stöff og veð­bankar spá þessu ­botns­æt­inu.

Belgar enda kvöldið á lag­inu „What’s the pressure”. Þetta er versta lag keppn­ina og ástæðan er ein­föld. Höf­und­ar not­ast við nán­ast óbreytta bassa­línu „Another one bites the dust” eftir Queen. Það er eitt að vera undir áhrifum en það er ekki í lagi að taka einn þekktasta húkk allra tíma og gera að sínum eig­in. Það er ekki hægt annað en að taka undir með Dabba Grens­ás, for­seta­fram­bjóð­anda, „Svona gera menn ekki”.

Heilt yfir er þetta slappur rið­ill en Ástr­alía og Búlgaría redda kvöld­inu fyrir horn.