Í kvöld er komið að því, Það er þriðji í Júró­visíon og 26 þjóðir munu keppa í tón­list í úrslita­þætt­inum í kvöld. Tutt­ugu þjóðir tryggðu sér sæti á loka­kvöld­inu en sex þjóðir eiga þar fasta­sæti fyrir og þurfa ekki að etja kappi í und­an­úr­slit­um. Til þeirra telj­ast sig­ur­veg­ari síð­asta árs og Þýska­land, Frakk­land, Spánn, Ítalía og Bret­land. Svíar hafa boðið upp á glæsi­leg­ust­u um­gjörð í sögu keppn­inn­ar, kynn­arnir eru ­fyndn­ir, skemmti­at­riði gest­gjaf­ana stór­kost­leg og sjálfur Justin Tim­berlake mun ­troða upp á keppn­inn­i. 

Þessum risa­vaxna tón­list­ar­við­burði er síðan sjón­varp­að beint um alla Evr­ópu, Ástr­alíu og nú einnig til Banda­ríkj­anna og Kína. Það ­spillir ekki heldur fyrir að mörg lag­anna stand­ast hörð­ustu gagn­rýni, hvort heldur litið er til svið­setn­ing­ar, bún­inga, flutn­ings eða útsetn­ing­ar. Mörg lag­anna eru stór­góð og munu hljóma út sum­ar­ið. Hið ótrú­lega hefur í raun ­gerst... Júró­visíon er orðið eit­ur­svalt. Áhorf­endur og dóm­nefndir eru meira að ­segja farnar að hafna hall­æri á borð við berrass­aða Hvít-Rúss­ann, Dan­ina með­ ­sjálf­lýsandi míkró­fón­standana sína en slík gim­mik gátu fleytt flytj­endum hátt á stiga­töfl­urnar fyrir ein­ungis örfáum árum.

Í fyrra horfðu um 200 milljón manns á keppn­ina og það verður spenn­andi að ­sjá áhorfs­tölur í ár. Fyrir þá sem meika ekki að horfa á keppni í tón­list, bendi ég á Sarp­inn á RÚV, en þar má finna gallsúra upp­töku af Íslensku tón­list­ar­verð­laun­un­um, sem er reyndar líka keppni í tón­list. Og talandi um Íslensku tón­list­ar­verð­laun­in, það var maka­laust að sjá þann klúbb snið­ganga nokkra þá lista­menn sem hafa tekið þátt í Júró en einnig skipað veiga­mik­inn sess í tón­list­ar­sen­unni á liðnum árum, Stop Wait Go.

Ég hef áður farið yfir lög und­an­riðl­ana og læt það ógert nú, en hægt er að les­a þá umfjöllun hér og hér. Í stað­inn ætlum við að­eins að kíkja á það sem stóru þjóð­irnar fimm og sig­ur­veg­arar keppn­innar í fyrra, hafa upp á að bjóða.

Spánn teflir fram sum­arsmell­inum “Say Yay!” í flutn­ingi söng­kon­unnar Barei.  Hún hefur verið ötul að skrifa og flytja tón­list síð­ustu 15 ár. Barei, eða Bár­bara Reyzá­bal Gonzá­lez-All­er, eins og hún­ heitir fullu nafni, semur þetta stór­fína lag sjálf.

Þýska­land sigr­aði keppn­ina síð­ast árið 2010 með lag­inu „Satellite” í flutn­ingi Lenu Meyer-Landrut. Í ár er það hin lit­ríka Jamie-­Lee sem flytur lag sitt „Ghost”. Jamie er þekkt fyrir blæti sitt á jap­anskri tísku, einkum Decora Kei. Hún flytur lag sitt einmitt í slíkri múnd­er­ingu. Hún er með ein­hverss­kon­ar blóma­skreyt­ingu í hár­inu og hefur verið dug­leg að dreifa eft­ir­lík­ingum af þessu skrauti til blaða­manna og aðdá­enda. Lagið hins­vegar er ekki gott og Þjóð­verjar eru ekki lík­legir til árang­urs í ár.

Frakkar hafa ekki riðið feitum hesti frá keppn­inni en í ár keppa þeir til­ ­sig­urs. Hin fjall­mynd­ar­legi Amir flytur lag sitt „J’ai cherché” (Ísl: „Ég ­leit­að­i”). Í fyrsta sinn í langan tíma syngja Frakkar hluta lags­ins á ensku. Þeir hafa aldrei á 40 ára ferli sínum sigrað keppn­ina en það gæti breyst í ár. Ég fíla sér­stak­lega hár­greiðsl­una á kapp­an­um, stíliseruð óreiða líkt og ­mað­ur­inn væri nýbú­inn að skríða á lapp­ir. Amir er töff og mögu­lega mun ég skola ­niður Crepes með Nutella á Avenue des Champs-Elysees í Par­ís, á sama tíma að ári.

Ítalía sem hóf aftur leik fyrir nokkrum árum, býður upp á lag­ið „No degree of separation” í flutn­ingi Francescu Michi­el­in. Ítölum hefur gengið vel í keppn­inni frá því þeir byrj­uðu að keppa á ný og ég hlakka til að heyra Bó Hall­dórs gera ein­hver þess­ara fram­laga að sínum en hann hefur verið dug­leg­ur við að stað­færa Ítölsk Júró fram­lög gegnum árin. Sann­leik­ur­inn er líka sá að Íslend­ing­ar halda ekki gleði­leg jól án þess að hlýða á end­ur­vinnslu á ítölskum popp- og júró­visíon slög­urum sem upp­runa­lega hafa lítið eða ekk­ert með jólin að gera „Ef ég nenn­i”, „Svona eru jól­in”, „Þú og ég og jól”, „Þú og ég”, „Þú komst með­ jólin til mín”, „Ég hlakka svo til­”, „Komdu um jól­in” eru m.a. gömul ítölsk júró­vísí­on­lög.

Lag Ítala í ár er frá­bært.  Söng­kon­an er ekki nema rétt skriðin yfir tví­tugt en hún öðl­að­ist frægð er hún sigr­aði fimmt­u seríu X-factor á Ítal­íu. Þetta er sexý stykki og ég er sann­færður um að það muni hljóma í sló-mó ást­ar­senum kvik­mynda á næstu árum. 

Loks eru það sig­ur­veg­arar síð­asta árs, Sví­ar. Á allra síð­ustu árum hafa þeir sýnt það og sannað að þeir eru í fremstu víg­línu á heims­vísu er kemur að fram­leiðslu á tón­list. Stokk­hólmur er yfir­full af upp­töku­verum á heims­mæli­kvarða, einum fremsta upp­töku­skóla ver­aldar (SEA) og margar stærst­u ­stjörnur síð­ustu ára hafa komið frá Sví­þjóð (Avicii, Swed­ish House Mafi­a o.fl.). Það sem færri vita er að gíf­ur­legur fjöldi laga í flutn­ingi margra stærst­u ­stjarna heims er samin og útsettur af Sví­um.  Fremstur í flokki fer hinn ótrú­legi Max Martin en hann hefur samið 21 lag á Bill­bo­ard top 100 fyrir lista­menn eins og Katy Perry, Maroon 5, Pink, Brit­ney Spe­ars, Taylor Swift o.fl. Það verður ekki af Svíum tekið að þeir kunna tón­list.

Þeir tefla fram hinum korn­unga Frans Jepp­son Wall, en hann er fæddur 1998. ­Pilt­ur­inn býður af sér góðan þokka, er svo­lítið feim­inn og lagið klæðir hann vel með sinni lát­lausu útsetn­ingu og ein­földu fram­setn­ingu. Þeir vinna ekki en ­geta verið stoltir af útvarps­vænu fram­lagi sínu. Lag­ið, sem hann samdi sjálf­ur, heitir ein­fald­lega „If I were sorry”.

Þá er þetta komið og fátt eitt eftir en að njóta hávaðarifr­ildis Íslensku ­þjóð­ar­innar í kvöld meðan á keppni stend­ur. Það verður von­andi hægt að glotta ­yfir tíst­inu á Twitt­er, nið­ur­rif­inu á Face­book og finna til með  virkum í athuga­semd­um. Eurovision er f­urðu­legt fyri­bæri, margt í kringum keppn­ina virkar fram­andi og lit­rík­ir að­dá­end­urnir sem fylgja keppn­inni eru engu lík­ir. Til að mynda sagði alskeggj­að­ur­ karl­maður á pinna­hæl­um, þar sem við vorum staddir á Euroclub í gærnótt, að ein­hver mesta fró sem til væri, væri Thermos brúsi fylltur með makkar­ón­um!.... Þeg­ar ég gekk út úr klúbbnum spurði ég lög­regl­una yrir utan, glaður í bragði, hvort ég fengi ekki ein­hver verð­laun fyrir að vera eini gagn­kyn­hneigði gaur­inn á svæð­inu. Þeir fóru að hlæja og buðu mér upp á krem­kex sem ég þáði.

Maður á það til að hrista haus­inn yfir þessu öllum sam­an, en kjarni máls­ins er sá að þessi hópur sem fylgir keppn­inni, kepp­end­urnir sjálfir og umræðan sem um­lykur keppn­ina er svo inni­lega kær­komin í hið dag­lega þras. Því hún snýst ekki um Wintris, ekki stríð, engin Panama­skjöl, ekk­ert bull... heldur ást, ­fullt af ást.

Áður en ég loka tölv­unni og mála and­litið með litum íslenska þjóð­fán­ans langar mig þó, þar sem annar hver Íslend­ingur hefur farið í ein­hvers­kon­ar fram­boð á næst­unni, að fara í fram­boð sömu­leið­is.... Ég ætla að rústa Júró að ári. Les­endur Kjarn­ans og aðrir lands­menn, góða skemmtun í kvöld.