Nafn­lausu höf­und­arnir segj­ast ver­a hópur höf­unda og teikn­ara sem meti tján­ing­ar­frelsið ofar öllu. Þeirra mark­mið sé að þýða íslenskan sam­tíma yfir á mynd­mál, og vilja gefa út Reykja­vik Review milli­liða­laust með stuðn­ingi almenn­ings.

Tals­maður hóps­ins segir að hug­myndin að verk­efn­inu hafi sprottið upp úr sam­fé­lags­gerð­inni. „Við lifum í sam­fé­lagi þar sem maður má tala þegar maður segir réttu hlut­ina en ekki þegar maður hefur eitt­hvað að segja. Við erum höf­undar sem áttum það sam­eig­in­legt að halda að við værum með rit­stíflu, en þegar við fórum að ræða þessar “rit­stífl­ur” kom í ljós að þær voru ekki annað en ótt­inn við að segja röngu hlut­ina. Við vorum orðnir þreyttir á að byrgja inni það sem lá okkur á hjarta, og ákváðum þess í stað að safna áhyggjum okkar saman í eitt tíma­rit þar sem við þyrftum ekki að rit­skoða hugs­anir okk­ar.“

Með því að þýða íslenskan sam­tíma yfir á mynd­mál mynd­ist teng­ingar milli kunn­ug­legra and­lita og við­tek­inna við­horfa. Með því að gera það mun Reykja­vik Review leggja áherslu á sam­eig­in­leg minni okkar allra með því að mynd­gera opin­berar per­sónur og til­einka þeim til­búna frasa. „Per­són­urnar sam­an­standa af stjórn­mála­mönn­um, fjöl­miðl­um, lista­mönn­um, afreks­mönnum og öðrum þjóð­þekktum aðil­um, en í bland við sam­tím­ann verða einnig áber­andi per­sónur úr menn­ing­ar­sög­unni dregnar upp; raddir sem berg­mála enn um þjóð­arsál­ina. Með því að tefla saman for­tíð og sam­tíð von­umst við til að ná fram eins konar röntgen­mynd af Reykja­vík, þar sem ímyndir lif­andi og lát­inna manna eru settar í sama sam­heng­ið. Í grunn­inn erum við þó ólíkir höf­undar með ólíkar skoð­an­ir, og þar af leið­andi benda mynda­sög­urnar í allar áttir frekar en að miðla ákveð­inni sýn á heim­inn.“

Á söfn­un­ar­síðu Reykja­vik Review geta allir lagt verk­efn­inu lið og fengið prentað ein­tak af bók­inni heimsenda á sér­stökum kjörum, auk ann­arra fríð­inda. 

Verk­efnið má finna hér.