Full­trúar prest­vígðra kvenna afhentu í morgun yfir­stjórn þjóð­kirkj­unnar áskor­un, þar sem kraf­ist er breyt­inga á vinnu­um­hverfi og -að­stæðum kvenna í kirkj­unni. Líkt og konur í öðrum starfs­stéttum hafa þær orðið fyrir kyn­bund­inni áreitni, mis­munun og jafn­vel kyn­ferð­is­of­beldi í starfi. Ásamt und­ir­rit­aðri tóku for­seti kirkju­þings og fram­kvæmda­stjóri kirkju­ráðs við áskor­un­inni, en henni fylgdu 64 frá­sagnir í anda #MeToo.

Ég er afar þakk­lát öllum þeim sem stigið hafa fram, sagt frá sinni reynslu og haldið á lofti kröf­unni um heil­brigt og öruggt vinnu­um­hverfi, sann­girni og virð­ingu í sam­skiptum milli fólks. Það er mik­il­vægt að eng­inn loki aug­unum gagn­vart þeirri sam­fé­lags­legu mein­semd sem kyn­bundið áreiti og ofbeldi sann­ar­lega er, að því er virð­ist í öllum kimum sam­fé­lags­ins

Frá­sagnir prest­vígðra kvenna komu mér ekki á óvart. Ég hef sjálf starfað innan kirkj­unnar í nær 40 ár og bæði upp­lifað og séð ýmis­legt á þeim tíma. Hitt er svo öllum ljóst, að kirkjan hefur um langa hríð reynt að vinna úr áreitn­is- og ofbeld­is­málum þar sem sumt hefur tek­ist vel en annað síð­ur.

Fyrir 20 árum setti kirkjan sér fyrst vinnu­reglur um með­ferð áreitn­is­mála sem upp kynnu að koma. Í tengslum við þær er nú verið að taka upp verk­lag í við­kvæmum aðstæð­um, þar sem m.a. er gert ráð fyrir því að starfs­fólk sæki sér­stakt nám­skeið og fái þekk­ingu sína vott­aða hjá utan­að­kom­andi sér­fræð­ing­um. Þá fer þjóð­kirkjan fram á það við starfs­fólk og umsækj­endur um starf, að þeir heim­ili kirkj­unni að afla upp­lýs­inga úr saka­skrá og þar sem kannað verði hvort þeir hafi gerst brot­legir við barna­vernd­ar­lög, nokkra flokka almennra hegn­ing­ar­laga og lög um ávana- og fíkni­efni.

Starfs­reglur kirkj­unnar fela í sér heild­stæða nálgun á mála­flokk­inn, þar sem mál eru sett í skýran fyr­ir­fram skil­greindan far­veg. Mark­miðið er að tryggja rétta máls­með­ferð hverju sinni og styðja við þolend­ur, t.d. hvetja þá til að kæra mál til lög­reglu séu þau þess eðlis og veita hverjum og einum fag­legan stuðn­ing, og eftir atvikum einnig ger­end­um.  Í sumum málum er kveðið á um skil­yrð­is­lausa til­kynn­ing­ar­skyldu til yfir­valda, frá­vísun úr starfi – ýmist tíma­bundna á meðan rann­sókn stendur yfir eða var­an­lega – svo dæmi séu nefnd. Regl­urnar hafa reynst vel en þarfn­ast stöðugrar rýni, ekki síst hvað varðar for­varnir og fræðslu.

Ég tek hjart­an­lega undir þá sann­gjörnu og eðli­legu kröfu sem prest­vígðar konur hafa sett fram. Ég mun leggja mig alla fram við að bæta starfs­um­hverfi kvenna og sam­skiptin milli fólks í kirkju­sam­fé­lag­inu.