„Svona er ástandið í kvennaparadís­inni; vinn­andi konur eiga von á því að vera útmál­aðar sem galnar og haldnar skemmd­ar­fýsn, eiga von á því að vera hæddar og smán­aðar fyrir það eitt að reyna að standa vörð um rétt­indi sín og berj­ast fyrir eðli­legum launum fyrir sína unnu vinnu. Í þeirri atlögu taka þátt ríkir og valda­miklir karl­ar, sem svífast nákvæm­lega einskis. Ljóst er að kven-vinnu­aflið verður að standa saman nú sem aldrei fyrr.“

Þetta kemur fram í ítar­legum pistli sem Sól­veig Anna Jóns­dótt­ir, for­maður Efl­ing­ar, birti á Face­book-­síðu sinni í dag. 

Hún segir vinn­andi fólk á Íslandi und­an­farna daga og vikur enn á ný fengið inn­sýn í „hug­ar­heim auð- og valda­stétt­ar­innar sem telja sig eig­endur íslensks sam­fé­lags­“. 

Icelandair og Sam­tök atvinnu­lífs­ins hafi gengið fram af „ótrú­legri hörku“ gagn­vart Flug­freyju­fé­lagi Íslands. Félags­menn þess hafi þurft að þola „kúgun og ógn­ar­stjórnun milljón krón­u-­mann­anna“. Hún segir kvenna­stétt sem noti „hjarta, hendur og heila við sína vinnu hefur þurft að þola það að vera sagt upp stöf­um, kastað í ruslið, vegna þess að með­limir hennar vildu ekki hlýða skip­unum frá þeim sem telja sig eig­endur alls á þess­ari eyju“.

­Sól­veig heldur áfram segir Icelandair og Sam­tök atvinnu­lífs­ins hafa gert aðför að flug­freyju­fé­lag­inu og harkan sem full­trúar þeirra sýndu hafi verið til „há­bor­innar skammar“ og verði lengi í minnum höfð. Segir hún þessa aðila skulda flug­freyjum afsök­un­ar­beiðni og að Sam­tök atvinnu­lífs­ins hafi nú lýst yfir stríði við samn­ings­rétt vinn­andi fólks sem sé horn­steinn vinnu­mark­að­ar­ins. Fram hjá því sé ekki hægt að líta. 

Vegna þeirra orða er fallið hafið um hugs­an­lega þátt­töku líf­eyr­is­sjóð­anna í áform­uðu hluta­fjár­út­boði Icelandair bendir Sól­veig á að að vinn­andi fólk á Íslandi „getur ekki og mun ekki sam­þykkja að eft­ir­launa­sjóðir þess verði nýttir til að fjár­magna árásir á grunn­rétt­indi vinnu­aflsins eða til fjár­mögn­unar á fyr­ir­tækjum sem standa í far­ar­broddi slíkra árása. Að for­ystu­fólk í verka­lýðs­fé­lögum bendi á þessa aug­ljósu stað­reynd er full­kom­lega sjálf­sagt og eðli­legt. Það er ein­hvers­konar úrkynjun að skilja það ekki.“