Nóv­em­ber var þungur og dimm­ur, kaunum hlað­inn. Hvert kýlið á fætur öðru spratt upp á yfir­borð­ið, sprakk með látum og gröft­ur­inn gusað­ist yfir okk­ur. Það var þó vel enda eiga kýli að springa. Illska heims­ins skaut hér og þar upp koll­inum og skall­aði okkur beint í vest­rænt karm­að. Úr skúma­skot­un­unum vall ofbeldi og klám, enda sá lög­reglan sér ekki annað fært en að víg­bú­ast í slíku árferði. Byssur eru baujur öryggis og vonar í lífs­ins ólgu­sjó. Útúr bömmeruð staul­uð­umst við þannig í gegnum mán­uð­inn, svo peppuð í leið­indi að við urðum smá fúl þegar des­em­ber hófst ekki með þeim ósköpum sem áætlað var. Í sárum von­brigðum óðum við snak­ill vesæld­ar­lega hríð­ina org­andi aum­ingi hvert á ann­að, spó­landi föst í sama kyn­hlut­gerða dekkjafar­inu.

Svo gerð­ist eitt­hvað ótrú­legt. Des­em­ber kom og þagg­aði niður í okkur með svo þykku lagi af yfir­gengi­legri feg­urð að jafn­vel grimm­ustu pistla­höf­undar breytt­ust í mjálm­andi kett­linga og hættu að nenna að ríf­ast um hver fatt­aði fyrstur upp á mínímal­ískum lífs­stíl. Það er ekk­ert hægt að vera brjál­aður út í lífið ef þú ert fastur í jóla­þorpi Dic­kens. Bitr­ustu skröggar bráðna eins og grýlu­kerti í slíkum erki­að­stæð­u­m. 

Og það hélt bara áfram að snjóa. Það snjó­aði jafnt á rétt­láta sem rang­láta, Gísla Mart­ein sem lands­byggð­ina, Frosta Loga­son sem Önnu Birtu mið­il. Des­em­ber nennti hrein­lega ekki að spila með í leið­ind­unum og kaf­færði okkur í svo væmnu jólaklámi að við áttum ekki breik. Topp­aði sig loks algjör­lega með því að pakka alls­beru karl­dýri inn í jötu úr gleri og gefa okkur í skó­inn, alþjóð og vel það til ómældrar athygli og umræðu. Jól í gler­kassa, takk des­em­ber. 

Þessir fyrstu des­em­ber­dagar voru á vissan hátt for­spil að þeim sálmi sátt­fýsi og mýktar sem land­inn hummar gjarnan svona í árs­lok. Brún­irnar slíp­ast ögn og við umbreyt­umst smátt og smátt í lokamín­útur ára­mótaskaups­ins. Hversu glatað sem skaupið var fyrn­ast leið­indin yfir­leitt í loka­lag­inu og við snúum okkur hönd í hönd til betri veg­ar, tárumst jafn­vel aðeins yfir því hvað við erum nú mikil krútt. Bljúg horf­umst við í kampa­víns­gl­ans­andi augu og hugs­um: Æi, erum við ekki öll bara að reyna okkar besta? 

Allt ruglið hlýtur bara að hafa verið mis­skiln­ing­ur, eitt­hvað óvart bara. Við lögum það á morg­un. Auð­vitað ætlum við ekki í alvöru að leyfa skelk­uðum eilífð­ar­for­seta að halda áfram að fela sig á Bessa­stöðum þar sem hann er óhultur fyrir öllum múslimun­um. Við hugsum samt til hans með ljúf­legri mildi, gam­alt fólk er oft hrætt við alls­kon­ar. Glætan að við munum líka raun­veru­lega leyfa mönnum að einka-og elítu­væða grunn­stoðir sam­fé­lags­ins og hoppa þar með aftur í stétt­skipt­ingu átj­ándu ald­ar. Það er bara sama trollið og djó­kið þarna með veiði­gjald­ið, einmitt að við ætlum í alvöru að ganga enn lengra og létta rík­ustu ein­stak­lingum lands­ins enn frekar róð­ur­inn. Að sjálf­sögðu munum við í stað­inn vinna að auknum jöfn­uði á nýju ári, enda flestum hugs­andi verum ljóst að það er í þágu allra þegar upp er stað­ið. 

Svo tökum við bara hressi­lega til í dóms­kerfi sem ekki virð­ist virka sem skyldi, þó að það eigi að tryggja rétt­læti og öryggi allra sam­fé­lags­hópa, og finnum í leið­inni út úr þessu með hús­næð­is­vand­ann svo þak yfir höf­uðið verði ekki for­rétt­indi útval­inna, hér á skeri hinnar miklu vel­meg­un­ar. Aug­ljós­lega byrjum við samt morg­un­dag­inn á því að sækja albönsku fjöl­skyld­una og gera alls­herjar leit að sál­ar­tetri Ólafar Nor­dal og þeirra ráða­manna sem senda lang­veik börn og fjöl­skyldur þeirra úr landi í skjóli næt­ur. Það virð­ist grafið í fönn, frosið og týnt. En engar áhyggj­ur, við reddum þessu á nýju ári. Nú ruglið er runnið í ald­anna skaut og aldrei það kemur til baka.

Yfir­leitt líður slíkt bjart­sýniskrútt­kast svo hjá. Jóla­þorp Dic­kens fýkur út í sjó og sekkur þar með smá­bát­unum í næsta ofsa­veðri, snjór­inn breyt­ist í hálku sem fellir okkur og fót­brýtur og pistla­höf­undar fyll­ast gam­al­kunnri heift yfir öllu og engu. Þannig höldum við áfram dag­legu brasi í afneitun og upp­gjöf gagn­vart hús­inu sem alltaf virð­ist vinna. 

Ein­staka sinnum ger­ist þó eitt­hvað ann­að. Við föttum mat­rixið og sjáum skýrt um stund, skiljum að það er sjálft leik­ritið en ekki leik­regl­urnar sem er meinið og munum að við getum breytt því. Þetta er okkar leik­ur. Stundum þarf ekki annað en nokkrar stelpur og eitt hashtagg til að breyta hand­rit­in­u. 

Það er sú trú sem heldur mér hér í hag­anum þegar jafn­aldrar mínir flykkj­ast til útlanda, dauð­leiðir á þessu súr­r­eal­íska leik­riti. Trúin á bjart­ari tíð og bleik­ari blóm í feg­urri hlíð­um. Enn um sinn fer ég hvergi.