Nei, ekki Sig­urður Ingi.

Síðan Sig­mundur Davíð hrakt­ist út úr Háskóla­bíói með ótal hrífur í bak­inu hefur Fram­sókn­ar­flokk­ur­inn gengið í gegnum aðdá­un­ar­verða ímynd­ar­end­ur­upp­bygg­ingu. Ára­tugir af því að vera þekktur sem tæki­fær­is­sinn­aður sjálftöku­flokkur sem hefði þá helstu stefnu að vera í rík­is­stjórn, og þá helst með Sjálf­stæð­is­flokkn­um, breytt­ist í að vera tæki­fær­is­sinn­aður sjálftöku­flokkur sem hefur þá helstu stefnu að vera í rík­is­stjórn, helst með Sjálf­stæð­is­flokknum en núna með alþýð­legu yfir­bragði. Sig­urður Ingi er nefni­lega svo almenni­leg­ur. Hefur svona hlý­lega frænda-orku. Þið vitið hvernig frænda ég er að tala um; frænd­inn sem allir krakk­arnir hlakka til að hitta í fjöl­skyldu­boð­un­um. Hlær hátt, segir skemmti­legar sög­ur, tekur mann í bónda­beygju og gaukar að manni volgum 500 króna seðli sem hann dregur upp úr rassvas­an­um. Allir elska þennan frænda.

Öll ímynd­ar­upp­bygg­ing Fram­sókn­ar­flokks­ins hefur svo verið smíðuð í kringum þessa orku. Hvernig væri bara að hætta að ríf­ast? Hætta að vera með svona mikið ves­en? Hvernig væri að prófa að hætta að vera með svona sterkar skoð­anir og vera í stað­inn bara með enga skoð­un? Er það ekki bara best? Getum við ekki öll verið sam­mála um það?

Þessi þægi­lega öfga­lausu skila­boð höfð­uðu skilj­an­lega sterkt til lang­þreyttrar þjóðar sem er búin að standa í föllnum rík­is­stjórn­um, spill­ing­ar­málum og tveggja ára heims­far­aldri. Við skulum ekk­ert vera að ríf­ast um Evr­ópu­sam­band­ið, stjórn­ar­skrá eða viða­mikil efna­hags­mál. Þurfum ekk­ert að fara í ein­hverjar útdauðar skot­grafir hægri- og vinstri­mennsku. Skulum bara vera nett og slök og pæla ekk­ert of mikið í hlut­un­um. Já takk gjörið þið svo vel má ég kjósa ykkur tvisvar? 

Og með þessu varð Fram­sókn­ar­flokk­ur­inn næst­stærsti stjórn­mála­flokkur á Íslandi. Aft­ur. Þetta er að mörgu leyti ónátt­úru­leg staða; hrúð­ur­karl­inn sem er vanur að festa sig við aðrar stærri, vin­sælli líf­verur er orð­inn svo stór að haus­inn er bara orð­inn einn stór talandi hrúð­ur­karl. Ég veit ekki alveg hvert þessi sam­lík­ing er að fara, en punkt­ur­inn er kannski sá að popúl­ism­inn virð­ist alltaf ýta Fram­sókn­ar­flokknum upp á ákveð­inn stall áður en hann hrynur aftur til jarðar að lokum og ferlið end­ur­tekur sig að eilífu um alla tíð, og hveiti­brauðs­dögum þess­arar útgáfu Fram­sóknar gæti verið að ljúka nún­a. 

Það byrj­uðu kannski að koma smá sprungur strax og Lilja Dögg Alfreðs­dóttir braut jafn­rétt­islög við ráðn­ingu ráðu­neyt­is­stjóra og ákvað að besti kost­ur­inn í þeirri stöðu væri að höfða mál gegn brota­þola sínum á kostnað skatt­greið­enda, sem hún tap­aði svo líka. Það kom ekki nógu vel út. Willum Þór ákvað að kasta frá sér mögu­leik­anum á að verða eini fram­sýni ráð­herra í sögu Fram­sókn­ar­flokks­ins þegar hann hætti við frum­varp um afglæpa­væð­ingu neyslu­skammta og ákvað í stað­inn að stofna starfs­hóp um mál­ið, sem þýðir á stjórn­mála­manna­máli; „Ég vil aldrei heyra um þetta mál aftur svo lengi sem ég lifi”. Þar virð­ist engu breyta öll reynsla allra sér­fræð­inga í með­ferð og úrræðum við fíkni­sjúk­dómum þar sem allar rann­sóknir sýna að ekk­ert sam­band er á milli refs­inga og neyslu. En á meðan þessir fúnu, hræddu aft­ur­halds­seggir reyna að lesa í telaufin sín í ein­hverri ryk­fall­inni nefnd heldur Ísland áfram að setja sjúk­linga í fang­elsi.

Í borg­inni eru svo til­raunir til þess að reyna að blása ein­hverju smá lífi í hræið sem „Fram­sókn og Flug­vall­ar­vin­ir” skildu eftir sig; fyrst með því að reyna að fá vin­sælan, sjar­mer­andi hand­bolta­mark­mann í odd­vit­ann, og þegar það skor­aði ekki alveg nógu hátt var feng­inn vin­sæll, sjar­mer­andi fjöl­miðla­maður í stað­inn. Báðir áttu þeir sam­eig­in­legt að eng­inn veit fyrir hvað þeir standa í póli­tík, hvaða hug­sjónir þeir hafa eða sann­fær­ingu. Full­kom­ið. Alveg eins og það á að vera.

Það var svo nýaf­staðið Bún­að­ar­þing sem var kannski óvart mest afhjúp­andi. Það virð­ist almennt hafa verið frekar erfið stemn­ing þarna þar sem fólk vildi ekki faðmast, sem ég skil reyndar vel, maður hélt að þetta blæti fólks fyrir því að faðma hálf­ó­kunn­ugt fólk í tíma og ótíma hefði dáið í heims­far­aldr­in­um, en bændur virð­ast vera óþægi­lega fast­heldn­ir. 

Atburðarásin í kringum seinna atvikið er heldur óljós­ari, lík­lega vegna þess að nærri mið­nætti var kom­inn stækur hesta­manna­móts-vín­andi yfir eft­irpar­tíið og ein­hvern veg­inn atvikast það þannig að það eigi að taka ein­hvers­konar ljós­mynd þar sem Sig­urður Ingi á að halda á fram­kvæmda­stjóra Bænda­sam­tak­anna eins og á ein­hverri alm­an­aks­mynd frá 6. ára­tugn­um. Þetta í sjálfu sér hljóma eins og óheppi­legar og óskyn­sam­legar aðstæð­ur. Það eru svo ummælin sem for­maður Fram­sókn­ar­flokks­ins lætur hafa eftir sér sem eru verst. Ég ætla ekki að hafa þau eftir hér enda lík­lega allir búnir að lesa þau nú þeg­ar.

Það er nefni­lega þannig með hressa frænd­ann að stundum varir fjöl­skyldu­boðið aðeins of lengi og þegar hann er búinn að fá sér 7-8 stórar dósir af Vík­ing Sterkum fara fing­urnir að þrútna í kringum þum­al­hring­inn og flag­ara­klút­ur­inn að losna frá háls­inum og þá hallar hann sér upp að manni með rautt nefið og segir manni ein­hverjar lífs­skoð­anir sem passa alls ekki inn í tíð­ar­anda líð­andi stund­ar. Hann meinar kannski ekki allt of mikið með þessu, en djúpt undir niðri er samt ein­hver dulin sann­fær­ing sem sprettur fram þegar þegar beislið losnar aðeins.

Svo rennur auð­vitað af honum og maður er búinn að fyr­ir­gefa honum þetta fyrir næsta fjöl­skyldu­boð. Mun­ur­inn er samt sá að fulli frænd­inn er vana­lega ekki for­maður næst­stærsta stjórn­mála­flokks lands­ins og ráð­herra í rík­is­stjórn. Sig­urður baðst vissu­lega afsök­un­ar, reyndar eftir að aðstoð­ar­maður hans hafði reynt að ljúga blákalt að þjóð­inni, og það á víst að vera nóg. For­sæt­is­ráð­herra predikar að við verðum að geta fyr­ir­gefið ef afsök­un­ar­beiðnin er svona ein­læg og fal­leg. En þetta snýst ekki um afsök­un­ar­beiðni, þetta snýst um til hvers við ætl­umst af æðstu ráða­mönnum þjóð­ar­inn­ar. Hvers­konar speg­ill þau eru og hvaða stand­ard við setjum þeim. Ein­hver sagði að þetta væri tæki­færi til kennslu. Að við ættum að taka Sig­urð Inga blíð­lega á hné okkar og útskýra föð­ur­lega fyrir honum hvað hvers­dags­legur ras­ismi sé. En Sig­urður Ingi er ekki gam­al­menni á hjúkr­un­ar­heim­ili sem heldur að gúttóslagur­inn hafi átt sér stað í gær, hann er ráð­herra í rík­is­stjórn sem hefur setið í fjórum ólíkum ráðu­neyt­um. Hann hefur hitt þjóð­höfð­ingja frá öllum heims­hornum og tekið þátt í stærstu ákvörð­unum þess­arar þjóðar síð­asta ára­tug­inn. Það þarf ekki að útskýra fyrir honum hvað ras­ismi sé eins og hann sé ein­hver auka­per­sóna í To Kill a Mock­ing­bird. 

Í flestum sið­uðum lýð­ræð­is­ríkjum yrðu alvar­legar afleið­ingar þegar einn af æðstu ráða­mönnum lands­ins gerð­ist sekur um að láta svona út úr sér. Ísland hefur samt hingað til ekki verið mikið í því. Er ekki bara best að reyna að bíða þetta af sér? Vona að næsti skandall komi sem fyrst svo við getum gleymt þessu.

Næst þegar við fáum tæki­færi til, er þá ekki bara best að kjósa eitt­hvað annað en þessa hug­sjóna­lausu hrúð­ur­karla þótt þeir séu klæddir upp eins og upp­á­halds frændi þinn og lykti eins og Old Spice?



Og Sig­urður Ingi, er ekki bara best að segja af sér?