Ég er sér­lega með­virk týpa. Með­virk upp að sárs­auka­mörk­um. Mig verkjar í alla húð­ina við áhorf á raun­veru­leika­þáttum og móða veð­ur­frétta­konan hér um árið gekk næstum af mér dauðri. Á óþægi­legum deitum í denn breytt­ist ég í spjall­þátta­stjórn­anda og sýndi við­kom­andi svo óskipta athygli að engum hefði dottið í hug sú bráða­ör­vænt­ing og yfir­þyrm­andi áhuga­leysi sem undir grass­er­aði. Ég get bara ekki vand­ræða­legar aðstæður og geri hrein­lega allt til að laga þær. Ófáa fyr­ir­lestrana, jafn­vel heilu áfang­ana í háskóla hef ég setið til enda af ein­skærri samúð með leið­in­legum pró­fess­or­um, á kostnað eigin geð­heilsu. Þið getið rétt ímyndað ykkur líðan mína yfir ónefndum Kast­ljóss­þætti. Í lok kvölds hafði ég reytt á mig skalla­blett og þjáð­ist af alvar­legu vökva­tapi. Engu virð­ist nefni­lega skipta hversu efn­is­lega mis­boðið mér er. Þetta er óvið­ráð­an­leg trufl­un.

Þess­ari per­sónu­leika­röskun fylgir gríð­ar­leg síma­fóbía. Til­hugs­unin um að fest­ast í vand­ræða­legu sam­tali á þeim ómann­lega og erf­iða miðli sem síma­línan er hræðir mig ógur­lega. Þið megið því reikna með að ég svari ykkur alls ekki, nema þið séuð mamma eða vinir af slíkri nánd að þið hafið horft á mig sofa. Ég hef auk þess mjög lága rödd svo aðeins mínum allra nán­ustu tekst að giska á hvað ég gæti verið að segja. Ég hef nú í mörg ár beðið eftir að þessi afleita sam­skipta­tækni syngi sitt síð­asta og verði jafn­vel bönnuð með lög­um.

Eins og gefur að skilja er um að ræða fremur hamlandi ástand, á tímum hreint lam­andi. Þannig hafa und­an­farnar vikur reynst mér afar erf­ið­ar. Allt frá því að upp­ljóst varð um for­seta­fram­boð ákveð­ins móra hef ég upp­lifað mig fasta og spriklandi á óþægi­legu síma­deiti með Kast­ljóss­þátt­inn í stöðugri pynt­andi end­ur­sýn­ingu. Hver ný fram­boðs­frétt, hvert nýtt við­tal, svo ekki sé minnst á kapp­ræður trig­gera nýtt vand­ræða­kast og nú er svo komið að viss orð og orða­sam­bönd fram­kalla lík­am­leg við­brögð. Til að mynda veldur pörun orð­anna sterkur og leið­togi ofsa­kláða og útbrotum og hið sak­leys­is­lega orð reynsla, orð sem í eðli sínu er fag­urt og traust­vekj­andi hefur verið mis­notað upp að því marki að mér finnst að það ætti að banna í allri opin­berri umræðu fram að ára­mótum hið minnsta. Kjána­hrollur og gæsa­húð er að verða krónískt ástand. Allt við þetta fram­boð er á pari við mis­heppnað uppi­stand þar sem óþæg­indin fram­kalla hátíðn­isuð fyrir eyrum og sálin forðar sér í óða­goti úr lík­am­anum í nauð­vörn. Mig langar bara að þetta hætt­i. 

Ég við­ur­kenni að ég ber ekki djúpar til­finn­ingar til Dav­íðs Odds­son­ar. Það gerir ef til vill ald­ur­inn. Þegar hann birt­ist fyrst á skjánum í víga­hug lang­aði mig frekar að reima á mig Buffaló­skóna og stel­ast út í sjoppu í sleik en að sitja íhugul og alvar­leg undir þvæl­unni. Ég verð ekki brjál­uð, ég á engra per­sónu­legra harma að hefna. Ég var ekki virkur þátt­tak­andi í sam­fé­lag­inu þegar hann drottn­aði og deildi, ég upp­lifði ekki örvænt­ingu þeirra sem undir honum þurftu að dúsa og sætta sig við sið­laust ofrík­ið, ellegar sæta grimmi­legum refs­ingum og vægð­ar­lausri kúg­un. Þess vegna er ég með­virk. Ég sé bara gamlan mann sem spil­aði illa úr sínu og er ófær um að líta gagn­rýnið í eigin barm og hrifsar þess vegna til sín öll tæki­færi til að end­ur­skrifa sög­una og mat­reiða svo ofan í „fá­vísan lýð­inn“. 

Nýjasta útspil­ið, frí­mogg­inn með upp­ljóstr­un­inni miklu um að Guðna finn­ist við í raun og sanni öll fífl og sé land­ráða­maður sem afneitar þorska­stríð­inu og öðrum sið­ferð­is­legum stór­sigrum íslensku þjóð­ar­innar var svo bara aðeins of mikið fyrir mig. Ég var enn að jafna mig eftir síð­asta frí­mogga og hlýt, í ljósi alvar­legs ástands míns, að biðj­ast undan áfram­hald­andi ósköp­um. Hættið í það minnsta að senda mér mogg­ann. Ég get ekki lengur þetta sturl­aða raun­veru­leika­sjón­varp sem er farið að minna óþyrmi­lega á ein­hvers konar dýra­lífs­þátt. Það óskar eng­inn gömlu gór­ill­unni algjörrar nið­ur­læg­ingar og útskúf­unar úr hjörð­inni, alla­vega ekki með­virka ég. Á ein­hvern grát­legan hátt er hún æpandi tíma­skekkja þar sem hún ber sér í örvænt­ingu á brjóst án þess þó að takast að hræða neinn. Hún skilur ekki þessar nýju lend­ur. Gæti hún bara sætt sig við eigin hnignun og dundað sér í spekt við mein­lausa iðju á borð við berja­tínslu væri þetta allt miklu auð­veld­ara áhorfs. Slíkt dundur er jú tölu­vert virð­ing­ar­verð­ara en ýmis­legt ann­að.

Kæru tutt­ugu pró­sent, þið hljótið að vera að grín­ast. Eða eruð fár­veik af með­virkni eins og ég.