Fyrir nokkrum dögum var ég stödd í fag­ur­blárri sund­laug fljót­andi á vind­sæng í Kali­forn­íu. Ég gerði þau reg­in­mi­s­tök í frí­inu að opna inter­netið og skoða íslenskar frétt­ir. Doj. Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn gleymdi að kjósa kon­ur. 

Við­brögð þeirra sem skor­uðu hátt í próf­kjör­inu við þessu voru stór­kost­leg og sýndu fram á að ennþá er fólk ekk­ert að hafa fyrir því að athuga hjá almanna­tengsla­full­trúa hvað væri nú snið­ugt að segja. Einn benti á að þegar hann hefði verið að kjósa hefði hann varla séð konu á kjör­stað – og miðað við hversu fáar konur hann sá þarna þætti honum hið eðli­leg­asta mál að svo fáar konur væru ofar­lega á lista. Með þessu benti hann á hið aldagamla vanda­mál – sem gott er að benda á þegar fólk heldur því fram að jafn­rétti náist ef við tjillum bara aðeins og leyfum því að ger­ast: Við höfum haft nokkuð langan tíma til þess. Eða ok, ráð­andi öfl hafa haft langan tíma til að kippa þessu í lið­inn og það hefur enn ekki gerst.

Með þessu voru hrútarnir að við­ur­kenna að þeir sem þeir röð­uðu í efstu sætin voru sömu týp­urnar og þeir. Og að þeim þætti allt í lagi að smella upp lista með mönnum sem væri auð­velt að vera á grímu­balli – án þess að þurfa að skipta um föt á milli vinnu og partýs. Aldrei nokkurn tím­ann hefur verið svo skýrt að kjós­endur flokks­ins eru eig­in­hags­muna­seggir sem hugsa þröngt.

Kven­blindan er víða. Hvort sem um er að ræða þann hvim­leiða vanda sem snýst um „hey við strák­arnir héldum bara ekk­ert að þið vilduð vera með“ yfir í að hug­myndir konu í vinnu­um­hverfi eru hunds­að­ar, þar til einn karl­maður gerir þær að sín­um. Mig langar svo mikið að þetta sé kjaftæði og ég sé að mis­lesa allt, en ég hef bæði lent í því sjálf og fjöldi vin­kvenna líka. Stundum líður mér eins og ég sé í grín­mynd um frama­konu sem mun svo snúa á strák­ana og allt endar vel fyrir mig (án þess að gift­ast sætasta sam­starfs­fé­lag­an­um), en einmitt, það hefur enn ekki ger­st, fyrir utan þegar ég sagði upp og leið eins og Bridget Jones fyrr á árin­u.  Það er óþol­andi og tak­markað að stilla þessu upp í við og þið, en þannig töl­uðu sjálf­stæð­iskar­l­arn­ir. Þær hefðu bara átt að kjósa stelp­urnar sín­ar, ekki við hefðum átt að hugsa aðeins lengra. Mix it up. Bland í poka.

En ef við gefum kjör­klefa­körlunum örlítið meira vægi, þannig að við ímyndum okkur að þeir séu ekki bara að hugsa um sig og að koma frændum sín­um, vinum og kvið­mágum að, heldur að þeir séu líka að hugsa til fram­tíð­ar. Mögu­lega eiga þessir menn fjöl­skyldu og tengsla­net þar sem eru mögu­lega ein­hverjar kon­ur, þó þeir taki kannski ekki sér­stak­lega eftir þeim. Hvaða skila­boð eru þeir að senda þeim, ekki bara með því að kjósa ekki kon­ur, heldur líka með ummælum sín­um? „Jafn­rétti, já það kemur mér ekk­ert við. Það er eitt­hvað konu­stúss. Jafn­rétti og blæð­ingar am I right guys hehehe?“

Hvað ger­ist svo? Nú eru kon­urnar í svoköll­uðum bar­áttu­sæt­um. Ég veit ekki hvort það er kallað það svona til þess að gera þau sæti meira spenn­andi í stað­inn fyrir að segja bara „Þú ert alveg mjög lík­lega ekki að kom­ast inn á þing.“ Verður það til þess að sjálf­stæð­is­konur standa með flokknum sínum sem aldrei fyrr og gera alls konar til að koma sínum „mönn­um“ inn á þing? Ég held að þetta verði alveg öfugt, og að sterkar konur og göf­ug­ar, þó ég sé þeim ósam­mála um ýmis­legt, yfir­gefi þetta sökkvandi bleisera­skip. Og þá mun flokk­ur­inn missa það litla traust kvenna sem er til staðar eftir þetta próf­kjörs­grín.

Setjum upp jákvæðu gler­aug­un. Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn virð­ist vera að fá góða slummu af þing­mönnum hvort sem er. Miðað við eig­in­hags­muna­próf­kjörið þá er ljóst að það verður eitt­hvað kannski gert í aðbún­aði þeirra sem fá berna­ise-kransæða­stíflu og mögu­lega skilar það sér á fleiri stöðum í almennu heil­brigð­is­kerfi en ekki bara í prí­vat­geir­anum (je ræt). Það verður ekk­ert mál að fá þessa þing­menn í við­töl í morg­un­út­vörpum til að svara fyrir mis­tök sín, bæði elska þeir að heyra sig tala, útskýra fyrir konum hvað þær heyrðu vit­laust eða hvað þær meina, já og svo eru þeir ekk­ert fastir heima með ein­hver börn sem þarf að smyrja ofan í áður en þau fara í skól­ann. HOHOHOHO (slá í bumb­una sína).

Ég hef ekki alhæft um Sjálf­stæð­is­menn síðan ég var í mennta­skóla. Og alhæf­ingar eru erf­iðar og oft­ast kjaftæði – og að alhæfa um stjórn­mála­flokka er eins og að alhæfa um stjörnu­merk­in. „Hvað segið þið í nauts­merk­inu um búvöru­samn­ing­ana?“

Ég vann einu sinni fyrir Sjálf­stæð­is­flokk­inn. Ég var í mennta­skóla, og hafði verið ráðin í gegnum Hitt húsið eða mennta­skóla­leik­fé­lagið mitt til að klæða mig í stóran grænan dreka­bún­ing sem á stóð SKULDA­HAL­INN. Átti ég svo að elta R-list­ann í ein­hverri skrúð­göngu til að gera eitt­hvað grín að því hvað borgin skuld­aði mik­inn pen­ing eða eitt­hvað, en tveir Heim­dell­ingar fylgdu með til að skar­ast í leik­inn ef eitt­hvað myndi ger­ast. Og óboj. Reiðir borg­arar stóðu á hal­an­um. Kona hrækti framan í mig. Mér var hrint. Heim­dell­ing­arnir voru hvergi sjá­an­leg­ir. Ég brotn­aði niður og tók af mér hett­una: „Ég er ekki sjálf­stæð­is­kona – mig vant­aði bara pen­ing­inn til að kaupa stúd­ents­gjöf handa kærast­anum mín­um. Ég veit ekki alveg um hvað þetta snýst.“ Enn voru Heim­dell­ing­arnir hvergi sjá­an­leg­ir. Ég sagði það þá og ég segi það enn: Sjálf­stæð­is­menn eru hrædd­ir, litlir menn.

Kon­ur, í bát­ana. Og blöstum svo Enyu: Sail away, sail away, sail away.