Ef höf­uðið mitt væri ekki fast við búk­inn myndi ég að öllum lík­indum týna því. Gleyma því niðri í þvotta­hús­inu á Stúd­enta­görð­un­um, eða í Eymunds­son á Aust­ur­stræti innan um skáld­sög­urnar og sjálfs­hjálp­ar­bæk­urn­ar. Bara fyrr í dag átt­aði ég mig á því að ég hafði rugl­ast á dag­setn­ingum upp­renn­andi ferða­lags og var búin að plana að fara út á flug­völl dag­inn eftir skipu­lagða brott­för. Það er ekki í fyrsta sinn sem slíkt ger­ist. Fyrir nokkrum árum hafði ég bókað flug til Írlands og þaðan til Wales, en bók­aði óvart flugið frá Írlandi til Wales mán­uði fyrir flugið frá Íslandi til Írlands. Það var því í algjöru kvíða­kasti og skömm sem ég sat með sím­ann minn í hend­inni sem pípti þar sem SMS eftir SMS flæddi inn: „Miss Gudna­dott­ir, your flight is about to boar­d.“ Voða lítið sem ég gat gert í því svona hinum megin við Atl­ants­haf­ið.

Ég fer út í búð til að kaupa tann­krem og kem heim með fjórtán hluti, eng­inn þeirra tann­krem. Ég skipu­legg mat­ar­boð og bíó­ferðir með mis­mun­andi vinum á nákvæm­lega sama tíma og enda svo bara heima hjá mér undir sæng þegar ég átta mig á því að ég á að vera á tveimur stöðum í einu. Samt á ég enda­laust af dag­bókum og list­um, með áminn­ingar í síma og gegnum tölvu­póst. Ég gleymi bara að kíkja á allar áminn­ing­arnar mín­ar, og þá gleymi ég að gera það sem ég á að gera.

Stundum vildi ég óska þess að ég gæti breytt per­sónu­leik­anum mín­um. Sent inn beiðni um end­ur­skoðun hjá kvört­un­ar­deild hönn­un­ar­sviðs mann­kyns­ins. „Já, hérna, fyr­ir­gef­ið, ég sé hér að ég er með gríð­ar­lega hvat­vísi en á sama tíma ofsa­lega hrædd við afleið­ing­ar... ég held að ein­hver mis­skil­ingur hafi átt sér stað þar sem þessi tvö ein­kenni fún­kera ekk­ert sér­stak­lega vel sam­an.“ Svo myndi umsókn minni verða hafnað skrif­lega í bréfi sem póst­lagt hefði verið til mín en kæmi þremur mán­uðum of seint því nafnið mitt væri staf­sett vit­laust.

Hvað sem því líður þá held ég að maður hafi alltaf færi á að slípa van­kanta sína aðeins til, með vinnu og þol­in­mæði. Ég er léleg að muna nöfn, and­lit, staði, gjörð­ir, við­burði og aðrar upp­lýs­ing­ar. Ég veit að ég er léleg í því svo ég geri mitt besta til að leggja það á minn­ið. Ætti kannski bara að skrifa þetta allt saman nið­ur. Hlutir sem ég á að vita, bls.1: fullt nafn bestu vin­konu minn­ar, heima­nám morg­un­dags­ins, afmæl­is­dagar allra systk­ina minna (hey þau eru sex, það er ekk­ert auð­velt).

En svo eru aðrir hlutir sem maður getur ekki breytt. Lyk­ill­inn felst í því að sjá mun­inn þar á milli. Allir geta reynt að vera kurt­eis­ari í umferð­inni eða læra að meta hryll­ings­mynd­ir, bara smá æfing. En ef þú hatar fólk og vilt helst eyða föstu­dags­kvöldum með sjálfum þér og púslu­spilum ætt­irðu kannski ekki að ger­ast skemmt­ana­stjóri eða vinna á leik­skóla. En hver veit, kannski gæt­irðu farið á Dale Carneg­ie-­nám­skeið og orðið brjál­æð­is­lega félags­lynd­ur.

Ég er alltaf að reyna að breyta sjálfri mér í eitt­hvað ann­að. Eitt­hvað sem ég held að fólk myndi frekar kunna við. Ég geri þetta vegna þess að ég veit ekki hver ég er eða hvað ég á að gera, bæði svona dags­dag­lega og í líf­inu almennt.

Ég veit ekk­ert hvar þessi lína er. Ég er alltaf að reyna að breyta sjálfri mér í eitt­hvað ann­að. Eitt­hvað sem ég held að fólk myndi frekar kunna við. Ég geri þetta vegna þess að ég veit ekki hver ég er eða hvað ég á að gera, bæði svona dags­dag­lega og í líf­inu almennt. Nú er ég í meist­ara­námi í rit­list. Ég vona að það gangi vel og sé mér gagn­legt. Ég er alltaf jafn kjána­leg þegar fólk spyr mig hvað ég sé að gera í líf­inu, „Já, ég er í meist­ara­námi í HÍ,“ og svo bæti ég við, „í rit­list“. Eins og það sé ekki alvöru nám. Ein­hvers konar minni­mátt­ar­kennd gagn­vart hörðu vís­ind­unum blundar ennþá í mér. Ef ég hefði farið í verk­fræði eða lög­fræði væri ég þá stolt­ari af sjálfri mér?

Get ég gert bæði? Mig langar kannski ekk­ert í lög­fræði en akkúrat núna hljómar kynja­fræði rosa­lega spennó. Eða dýra­lækn­ing­ar. Ég virð­ist vera föst í þeirri hugsun að ég verði að finna út úr þessu núna, helst í gær. 23 ára ætti ég að vera komin með allt á hreint, 5 ára plan og stað­fastan áfanga­stað í huga. Svo er það líka þessi ýkn (mín til­laga að nafn­orði út frá lýs­ing­ar­orð­inu ýkt­ur. Af því ýkjur er eitt­hvað sem þú seg­ir, nokk­urs konar lyg­ar. Ýkn er meira til­hneig­ing eða hugs­ana­hátt­ur).

Alla­vega, ýkn mín felst í því hvað ég sann­fær­ist oft um að annað hvort fari maður inn um hurð A eða B. Það má ekki skipta um skoðun og það eru engar aðrar hurðir í boði. Annað hvort piprarðu og ferð­ast til fram­andi staða, alein og öllum óháð, safnar skot­glösum og not­uðum gler­augum og átt fimmtán kett­i... Eða þú gift­ist og flytur í úthverfi Kópa­vogs, færð þér áskrift að stöð tvö sport, átt jepp­ling, 2,5 börn og stundar kyn­líf á þriggja mán­aða fresti.

Það hlýtur að vera eitt­hvað annað í boði. Sam­bland af báðu. Fjórir kett­ir, íbúð í Hafn­ar­firði, eitt barn, eig­in­kona og sum­ar­frí í Finn­landi á næsta leyti. Þarf það sem ég er að gera núna að end­ur­spegla það sem ég mun gera þegar ég er fimm­tug? Eða bara eftir tvö ár? Hversu margt má breyt­ast á hversu skömmum tíma án þess að fólk haldi að þú sért geð­veik? Hversu oft má maður skipta um skoðun áður en fólk hættir að taka mark á manni? Mér finnst voða leið­in­legt að vera svona týnd. Ég væri alveg til í að vita alveg upp á hár hvað mér er ætlað að gera. Eitt­hvert verk­efni sem ég brenn fyrir á hverjum morgni er ég vakna; fara með hring­inn í Mor­dor, hefna dauða föður míns (ekki deyða pabba minn, hann er kúl gaur og það er gaman að chilla með hon­um). En þið fattið hvað ég meina. Veit ein­hver hvað hann er að gera? Hvað hann á að vera að gera? Eða erum við öll fálm­andi í myrkr­inu í leit að hinum eina sanna ljós­rofa sem er svo kannski ekki einu sinni til?

Góður vinur minn gaf mér eitt sinn það ráð þegar ég datt í þessa rullu enn eina ferð­ina að ég ætti bara að gera það sem veitir mér ham­ingju þangað til það hættir að þjóna þeim til­gangi. Og þá ætti ég að gera eitt­hvað ann­að. Ég held að það sé ágætis hug­mynda­fræði til að lifa eft­ir. Sum okkar feta beinu braut­ina, önnur ekki. Bæði er í boði. Bæði má. Annað má líka. Blanda af báðu. Hvor­ugt. Það skiptir í raun ekki máli hvað maður gerir eða hvenær maður gerir það eða hvernig maður komst þang­að. Bara að maður njóti þess, stefni að eigin mark­miðum og lifi fyrir sig sjálfan og engan ann­an. Það getur þýtt hvað sem er; gler­augna­söfn­un, kalkúna­rækt­un, Ólymp­íu­keppn­is­ferð­ir, lopa­peysu­prjón eða lög­fræði. You do you, eða á góðri íslensku; gjör þú þig.