Ég geng inn Aust­ur­strætið innan um glað­hlakka­legt fólk sem stikar sumt óþreyju­fullt í spori inn í 10-11 til að kippa með sér sóda­vatns­flösku og snarli yfir á Aust­ur­völl. Ein­hvern veg­inn býst ég allt eins við að það komi út með popp. Ég er með hendur í vösum og hneppt upp í háls, dreg axl­irnar upp að eyrum og finn vöðva­bólgu morg­un­dags­ins hreiðra um sig. Mér er samt ekki kalt ennþá þótt ég sé illa klæddur eins og venju­lega, þetta er bara vetr­ar­kækur og mér sýn­ist ég ekki vera einn um hann.

Allir þessir 6.000 sem gerðu „attend­ing“ á Face­book? Kannski ekki alveg. Það er löngu orðið merk­ing­ar­laust að boða komur sínar.

Aust­ur­völlur birt­ist mér í allri sinni dýrð. Það er nú ein­hver reyt­ingur af fólki hérna. Allir þessir 6.000 sem gerðu „attend­ing“ á Face­book? Kannski ekki alveg. Það er löngu orðið merk­ing­ar­laust að boða komur sín­ar. Á stöp­ul­inn undir Jóni Sig­urðs­syni er búið að kríta „Lifi bylt­ing­in“ í fal­legum pastellit­um.

Á leið minni í gegnum trjá­beð verð ég stress­aður í nokkrar sek­únd­ur. Hvað ef aðgangs­harður frétta­maður mætir og þýfgar mig um það hverju ég er að mót­mæla? „Ööö ... bara öllu rugl­inu – rík­is­stjórn­inni, “ sé ég fyrir mér að ég mundi ég tafsa eins og mennta­skólakrakk­arnir í net­mynd­bönd­unum sem þykj­ast ekki hafa hug­mynd um hver er for­sæt­is­ráð­herra. Ég róast þegar ég man að þarna má mót­mæla hverju sem hug­ur­inn girn­ist – eða gremst, öllu held­ur. Þetta er mót­mæla­hlað­borð, heyrði ég talað um.

Hverjar eru lík­urnar á að ég finni for­elda mína hérna?

Fokk Ices­ave

Svavar Knútur er byrj­aður að halda ræðu, örugg­lega um að við eigum að vera góð hvert við annað og að ráða­menn séu fífl – heyr, heyr – en ég heyri ekk­ert. Þetta hljómar eins og hann sé yfir á Ing­ólfs­torgi með gjall­ar­horn en samt er hann þarna rétt hjá mér. Þau þurfa að redda sér betra hljóð­kerfi næst. Næst – ég vona að það verði eitt­hvað næst.

„­Fokk Ices­a­ve!“ gellur í trú­badornum og það er það fyrsta sem ég greini. Amen. Sam­starfs­kona mín sem ég var í slag­togi með er búin að fá nægju sína og kveður.

„Fokk Ices­a­ve!“ gellur í trú­badornum og það er það fyrsta sem ég greini. Amen. Sam­starfs­kona mín sem ég var í slag­togi með er búin að fá nægju sína og kveð­ur.

Sisvona er ég orð­inn einn í mann­haf­inu, öfug­snúið sem það kann að hljóma. Eða þetta er svo sem ekk­ert haf – það voru marg­falt fleiri á Justin Tim­berlake í Kórnum – ég stend í með­al­stórri mann­tjörn og virði fyrir mér fólkið í kringum mig (leita að þekktum and­litum – þetta heitir celebspott­ing í útlönd­um). Mér líður dálítið eins og leynilöggu að útbúa mæt­ing­ar­lista og tikka í komm­ún­ista­box.

Þarna er Þor­valdur Gylfa­son með hatt­inn sinn og í frakk­anum – hinn drapp­lit­aði Wyatt Earp. Hann er á svip­inn eins og hann sé nýbú­inn að brjóta í sér tönn en finn­ist samt gam­an. Má finn­ast gaman að mót­mæla? Af hverju er eng­inn reið­ur? Kannski eru þau sann­færð­ari á svip­inn þarna fremst, þessi sem eru farin að tromma létt á víg­girð­ing­una.

Spöl­korn frá mér sé ég Gunnar Smára og Ill­uga Jök­uls­son. Ég heyri ekki í þeim en sé að þeir hlæja – eflaust að ein­hverju lærðu gríni. Sjálf­lærðu samt. Gunnar Smári er með bleikt skilti sem á stendur „Lækn­ana heim“. Ég hélt að hann vildi að við færum öll út til lækn­anna? Það er lík­lega mis­skiln­ing­ur. Ég er orð­inn ringlað­ur. Og hvar eru allar frægu kon­urn­ar?

Rangur maður

Sumir í skar­anum eru farnir að líta reglu­lega við, í átt að Kaffi Par­ís, hvísla sín á milli og benda. Eitt­hvað er á seyði. Ætli sé að fær­ast fjör í leik­inn? Ég gleymi háls­rígn­um, vind upp á mig og sé að nokkrir eld­hugar eru búnir að príla mann­hæð upp í tré og sitja þar á hækjum sér. Þetta getur ekki verið þægi­legt. Ég sný mér við aft­ur.

Mikið and­skoti verður kalt þegar myrkvar svona snöggt.

Ætli lögg­unum sé kalt? Nú er eng­inn Geir Jón. Hann er að hlæja og telja upp í 73 pró­sent með Elliða Vign­is­syni. En hvað með nef­tó­bak­ið, sem ég las í skýrsl­unni hans Geirs Jóns að hefði komið í veg fyrir að hér bryt­ist út styrj­öld fyrir sex árum. Ætli hann hafi arf­leitt ein­hvern lær­ling að tóbaks­horn­inu? Verður kom­inn nýr Geir Jón í næstu bylt­ingu, sem gefur óláta­belgjum í nef­ið, sefar þá með kump­án­leg­heitum og skrifar svo skýrslu um allt anar­kíið? Verður það Biggi lög­ga?

Ætli lögg­urnar séu með vopn í bíln­um? Djók, auð­vitað eru þær það ekki. Eða hvað? Maður kemst allt í einu ekki hjá því að hugsa um það.

Ætli lögg­urnar séu með vopn í bíln­um? Djók, auð­vitað eru þær það ekki. Eða hvað? Maður kemst allt í einu ekki hjá því að hugsa um það. Ég hefði viljað hugsa um flest ann­að.

Nú lyft­ast hendur frá síðum og klappa fyrir ein­hverju, en þetta er ekki hvellt og upp­örvandi lófatak heldur kæft og þungt hanska­klapp. Ég vildi að ég hefði munað eftir hönsk­un­um, en það heyr­ist þá að minnsta kosti meira í mér klappa. Lán í óláni. Svavar hefur kannski verið að klára sig af.

Ég veiti því athygli að það er eng­inn að reykja hérna þótt þetta sé árs­há­tíð mið­aldra bóhema. Skrýt­ið.

Það er ein­hver nýr kom­inn á sviðið en ég veit ekk­ert hver það er. Er ekki ann­ars svið? Ég sé svo illa og heyri ekk­ert. Ég gæti alveg eins lagst hérna til svefns.

Upp­gjaf­ar­fram­sókn­ar­maður til­kynnir mér að þetta sé Jónas Sig­urðs­son. Flott. Ég er til í að leggja mest­allt mitt traust á bylt­ing­ar­leið­toga sem færði okkur text­ann við Rangan mann. Í alvöru – það er maka­laust afrek að semja órím­aðan dæg­ur­laga­texta sem svo til öll þjóðin lærir utan­bók­ar. Ég mundi íhuga að styðja hann sem for­sæt­is­ráð­herra. Og þarna tveimur metrum fyrir framan mig er Krist­jana Stef­áns­dótt­ir, vin­kona hans – ég vissi að það væru frægar konur hérna.

Jæja

Ég heyri enn sama og ekk­ert í Jónasi, bara óm af lagi sem ég þekki ekki.

En þarna byrjar hann að syngja um ham­ingj­una sem sé hér. Er það? Er ham­ingjan hér? Á mót­mælum fyrir utan Alþing­is­hús­ið?

Ætli Karl Garð­ars­son sé inni? Ætli ham­ingjan sér þar? Ég sé hann hvergi í glugg­un­um, frekar en aðra, og jafn­vel þótt hann væri þar stæði hann enn alveg jafn­blá­eygur frammi fyrir þeirri stað­reynd að hann er með heil­brigð­is­kerfið í líkn­ar­með­ferð og er að skrúfa hér upp ójöfnuð sem jafn­vel hægrisinn­uð­ustu hag­fræð­ingar eru búnir að átta sig á að er lífs­hættu­leg­ur. Og honum fynd­ist við alveg jafn­miklir kjánar og fyrr í dag.

Það er hlaupin í mig ein­hver Lára Ómars­dótt­ir. Mig langar að stökkva eftir eggjum og dreifa þeim til villt­ustu anar­kist­anna í tónlistarkennarasveitinni.

Það er hlaupin í mig ein­hver Lára Ómars­dótt­ir. Mig langar að stökkva eftir eggjum og dreifa þeim til villt­ustu anar­kist­anna í tón­list­ar­kenn­ara­sveit­inni. Þetta er eitt­hvað svo dann­að, of margir að mót­mæla með engu nema aug­un­um, þar á meðal ég. Það eina sem vantar núna er að ein­hver stofni bylt­ing­ar­hóp og skíri hann „Jæj­a“.

Jæja. Ég er far­inn að glata til­finn­ingu í lær­un­um.

Ég ráfa loks­ins af stað til að ganga í mig hita og rata beint í flasið á allri fjöl­skyld­unni. Mamma og pabbi eru búin að vera svo dug­leg að mæta á Aust­ur­völl að steyta hnefa – mis­hátt svosem – að það hangir ábyggi­lega prófíll um þau með myndum teknum af drónum uppi á korktöflu hjá grein­ing­ar­deild RLS: 55 ára graf­ískur hönn­uð­ur, and­fé­lags­leg hegð­un, hefur halað niður Klez­mer-pönki af net­inu (ólög­lega), fylgj­ast með. 55 ára fram­halds­skóla­kenn­ari (sjitt) við Fjöl­braut í Garðabæ (hjúkk), ekki með bíl­próf (grun­sam­leg­t). Ég sníki af þeim far og við kveðjum vanda­menn með þeim orðum að við sjá­umst á næsta úti­fundi.

Fram hjá okkur ryðj­ast bræð­urnir Gunnar og Guð­björn Guð­björns­syn­ir, þeir eru að flýta sér og það er fyr­ir­ferð í þeim. Ég man aldrei hvor er óperu­söngv­ar­inn og hvor er toll­ar­inn sem er samt líka smá óperu­söngv­ari. Og ég man heldur aldrei hvor er búinn að vera að reyna að stofna Sjálf­stæð­is­flokk­inn 2.0 frá því að ég fór að muna eftir mér. Sjálf­sagt er hann geng­inn í Við­reisn núna eftir að aðrir tóku af honum ómak­ið. Ég ætla ekki að kjósa hann.

Ég kvarta undan höf­uð­verk í hund­rað­asta skipti frá þing­setn­ingu, svo sem ekki við neinn.