Hvernig væri að fara aðeins yfir nokkra fjar­skylda ætt­ingja, ætt­ingja ætt­ingja og vensla­fólk vina sem vert er að forð­ast í ferm­ing­ar­veisl­um? Þessar upp­á­komur dreifast nefni­lega yfir margra vikna tíma­bil, annað en jóla­boðin sem þjapp­ast á nokkra krefj­andi daga og svo eru þau bara búin. Ferm­ing­arnar breiða aftur á móti úr sér eins og maura­her­deild í laut­ar­ferð, taka á eins og plástur sem rif­inn er löt­ur­hægt af loðnum hand­legg og eru óút­reikn­an­leg­ar, áranum hættu­legri en rúss­nesk rúl­letta, því þú veist aldrei hvern þú gætir hitt. Við getum litið á þetta sem eins­konar víg­völl...­með páska­skrauti.

Ég er ekki karl­remba, en...

Byrjum á klass­ísku karl­rembunni. Þið vitið hvaða vit­leys­ing ég er að tala um krakk­ar. Gaur­inn sem tekur það fram að hann sé algjör­lega „fyrir jafn­rétti kynj­anna” á meðan hann horfir í kringum sig, hlær tauga­veikl­un­ar­hlátri og slengir tómum kaffi­bolla í átt að næstu konu. Þetta er sami mað­ur­inn og kemur með hina sígildu og mjög svo bælandi athuga­semd um að kona eigi ekki að vera svona „við­kvæm” og þurfi að „róa sig” ef hún dirf­ist hækka róm­inn þegar hún tekur þátt í umræðum um eitt­hvað annað en veit­ing­arnar á hlað­borð­inu. Þetta er hressi frænd­inn sem finnur sig knú­inn til að segj­ast að fyrra­bragði ekk­ert vera á móti konum enda hafi hann unnið með konu og það trufl­aði hann bara ekk­ert að hún væri kona. Það mik­ið. Þannig. Enda sé hann mjög mikið „fyrir jafn­rétti kynj­anna”.

Þetta er sami maður og segir við frænku sína sem nýlega hlaut styrk eða starf í einum af hinum alræmdu karla­geirum: „Það hlýtur að hafa hjálpað þér að vera kona, er það ekki?” Með massa tor­tryggnum og öfund­sjúkum tóni. Ég gæti haldið áfram í sjö klukku­tíma en því miður þá höfum við ekki tíma til að nema rétt svo skrapa yfir­borðið hérna svo við skulum halda áfram.

Ég er svo kald­hæð­inn

Eins og við vitum þá er fátt ókald­hæðn­ara en að segjast einmitt vera kald­hæð­in. Fólk sem segir svo­leiðis myndi ekki vita hvað kald­hæðni væri þó hún stykki upp úr kló­sett­inu og gleypti það.

Þetta fólk stendur upp til hópa tómt til augn­anna og mis­skilur Hafn­ar­fjarð­ar­brand­ara hjá fjög­urra ára syst­ur­syni ferm­ing­ar­barns­ins sem flytur skemmti­at­riði í veisl­unni. Svo kemur þetta síðan sjálft kannski með ein­hvern djöfla­dólg um útlend­inga og/eða fatl­aða, ein­hvern urr­andi rak­inn dóna­skap sem skilur alla ætt­ina eftir í losti, með hök­una niður á bringu í ærandi þögn þannig að það eina sem heyr­ist er snar­kið í ost­inum á heita asp­as­brauð­rétt­in­um. Og þá heyr­ist: „Hvað? Ég er bara svona kald­hæð­inn, hehe”. Nei, þú ert ekki kald­hæð­inn. Þú ert dóni.

Ég er ekki lyg­ari, ég lofa

Þegar staðið er í bið­röð­inni á kló­settið er ekki er annað hægt en að hafa gaman af þessum sem seg­ist vera heið­ar­leg­ur. Úr hæfi­legri fjar­lægð samt. Og líttu ekki af vesk­inu þínu á meðan í röð­inni. Þetta er sá sem tekur það fram af fyrra bragði að hann hafi sko aldrei svindlað á nokk­urri mann­eskju og eyðir síðan næstu klukku­stund af lífi þínu í að rifja upp þegar hann snéri við eftir Bón­us­ferð á Þor­láks­messu því hann sá á striml­inum þegar heim var komið að hann var ekki rukk­aður um átt­unda pok­ann. Því hann er svo HEIЭAR­LEG­UR.

Ef tími gefst til seg­ist hann bara ekki getað hlustað á fréttir í dag því það sé svo mikið ógeð í gangi í sam­fé­lag­inu og þetta hafi allt snar­versnað eftir hrun. Heil­inn bara meng­ist við að hlusta á skít­lega eðlið sem veður uppi í póli­tík­inni og víð­ar. Engum kemur á óvart þegar veislu­hald­arar hvísla því að þeim að við­kom­andi fjar­skyldur frændi, sem varð að bjóða í ferm­ing­una því ann­ars yrði mamma hans háöldruð svo sár, leigi út gam­alt vöru­hús í verk­smiðju­hverfi í úthverfi Reykja­víkur til fjöl­skyldna frá Aust­ur-­Evr­ópu.

Matar­æðisperr­inn

Hlað­borðið er oft ákveðið frið­helgi í þessum veislum þar sem fólk sam­ein­ast í mjög svo nauð­syn­legu áti eftir vand­ræða­leg sam­töl og enn vand­ræða­legri þagn­ir. En Adam var ekki lengi í para­dís börnin góð því oft má finna ákveðna mann­gerð í kall­færi við kræs­ing­arnar og hún er einmitt sú sem „passar upp á matar­æð­ið”. Hún bloggar gjarnan um allt sem er hollt og snið­ugt og dásam­lega grænt og græð­andi og mundi ekki borða svo mikið sem eina sveitta rækju á svona hlað­borði þó líf hennar og alls sem er líf­rænt lægi við.

Nú væri þetta allt saman gott og blessað (meiri matur fyrir okkur hin, oink oink) en nei nei. Sjálf­hverfan í sam­bandi við mat­inn er á því stigi að hún finnur sig knúna til að öskra boð­skap græna lífstíls­ins yfir fer­metran af brauðtert­unni og sund­laug­ar­innar af súr­sætu sós­unni (sem fylgir rækj­un­um). Þannig eyði­leggur hún allt átið fyrir lið­inu sem veit hvað það er að lifa. En á mjög passive aggressive hátt: „Jú jú, auð­vitað má alveg leyfa sér smá sósu og svindla aðeins og borða örlítið mæj­ónes en ég kýs bara að sleppa þessu alveg. Ég er búin að hreinsa mig svo vel að ég fæ haus­verk við að borða eitt ritzkex núorð­ið! Þetta er ekk­ert mál þegar maður byrjar á þessu og bara svo nauð­syn­legt ef maður raun­veru­lega vill lifa lengur en til sex­tugs.”

Name-­dropp­ar­inn

Hjá þess­ari týpu heitir engin mann­eskja bara einu nafni heldur fylgir föð­ur­nafn með OG tit­ill. Og það er aldrei minnst á neinn sem ekki er frægur eða að minnsta kosti þekkt­ur. Það sem síðan ærir úr manni lifur í þessu er sú stað­reynd að ferm­ingar eru full­kom­inn vett­vangur fyrir þetta fólk því það fellur alltaf ein­hver vel­mein­andi ætt­ingi fyrir þessu gólandi monti og spyr: „Bíddu ha, hvernig þekkir þú Ladda?” Þá kemur í seið­andi rólegri röddu (na­me-­dropp­ar­inn er aldrei æst­ur): „Við Þór­hallur þekkj­umst mjög vel. Hann leitar mikið til mín. Úpps, sé mis­sed call frá hon­um, hafið mig afsak­aða”.

Þeg­ar  búið er að telja upp allar mögu­legar mann­eskjur frá Ólafi Ragn­ari upp í Leoncie eru merkja­vör­urnar teknar fyr­ir: „Nei takk, ekki rifs­berja­gelé fyrir mig, ég þori ekki, Chan­el-bux­urnar mega víst bara fara í hreinsun á Sand­er­son hót­el­inu í London, geð­veikt ves­en, haha!” Og svo: „Fer ekki út næst fyrr en  eftir þrjár vik­ur, er að bil­ast á þessu skeri, svo glatað veð­ur, haha!” og svo: „Saga Class hjá Icelandair er djók við hlið­ina á stóru flug­fé­lög­un­um, en maður hefur víst ekk­ert val.”

Svo, alla vega. Við höfum ekk­ert val. Nú er bara að herða upp hug­ann, stinga höfði undir hand­legg­inn, kom­ast í gegnum þetta, knúsa ferm­ing­ar­barn­ið, fá sér vel af hlað­borð­inu og reyna, í guðs almátt­ugs bæn­um, að lifa þetta af.

Ó, ég gleymdi einni teg­und: Tuð­ar­an­um. Þú finnur hann úti í horni á trúnói með mér.