Ég er alltaf að reyna að sann­færa kærust­una mína um að kaupa sér íbúð. Það er ekki að við séum á nokkurn hátt til­búin að búa sam­an. Við erum búin að vera saman í örfáa mán­uði og rétt byrjuð að freta fyrir framan hvort ann­að, þannig að skyn­semin segir að það þurfi smá stund til við­bótar af upp­byggðu æðru­leysi til þess að vera búin undir allan hinn lík­am­lega hryll­ing­inn sem maður óum­flýj­an­lega upp­lifir í óslit­inni sam­vist.

Ég er bara að þessu því mig langar til að vera nálægt ein­hverjum sem upp­lifir til­finn­ing­una að kaupa íbúð – athöfn sem er að verða jafn sjald­gæf og íslenska geitin og lík­lega eitt­hvað sem ég mun aldrei upp­lifa á minni lífs­tíð. Ég vil því meina að ég sé eins og fátæku kon­urnar sem þvoðu fæt­urna á Mahatma Gandhi til að kom­ast í snert­ingu við æðri krafta – þótt ég sé lík­lega meira eins og litli fjár­hags­lega óábyrgi fisk­ur­inn sem sýgur sig fastan við stærri, ábyrg­ari og fyr­ir­hyggju­sam­ari fisk eða þá trúð­ur­inn sem smíð­aði vax­væng­ina á Íkarusi og skaut honum í átt að sólu.

Ég eygði samt örlitla von þegar mér var til­kynnt að múg­ur­inn hefði verið bless­aður með þeim for­rétt­indum að fá að eyða við­bót­ar­líf­eyr­is­sparn­aði sínum í útborgun á íbúð. Það von­ar­gat herpt­ist örlítið saman þegar ég komst að því að þessi gluggi væri bara opinn í fjögur ár, sem gefur mér tóm til að safna and­virði útborg­unar í vel not­aðan Opel Astra. Mín eina von er óljós minn­ing um að hafa tæmt úr nokkrum spari­baukum inn á krakka­bók hjá Bún­að­ar­bank­anum í Mjódd sum­arið ´91. Ég er eng­inn stærð­fræð­ingur en með upp­söfn­uðum vöxtum væri þessi bók lík­lega 100 millj­óna króna virði í dag ef ég bara fyndi hana – en á þessum tíma var eina sönnun inn­eignar í banka laminerað pappa­spjald sem maður geymdi undir kodd­anum sín­um.

Þrír menn í kjall­ara

Þangað til ég finn banka­bók­ina eða kemst eitt­hvað áleiðis í því að fá Björgólf Thor til að afsala til mín 0,01% af eignum sínum ligg ég eins og ormur á leigu­í­búð­inni minni. Hún er reyndar bara rúm­lega 60 fer­metra kjall­ara­í­búð. Og ég deili henni með tveimur öðrum full­tíða mönn­um. Og vissu­lega er tals­verður gólf­kuldi og tækni­lega séð tvær brotnar rúð­ur. Og kannski má ekki hafa neina blöndu af elda­vél, hraðsuðukatli, ryksugu eða upp­þvotta­vél í gangi á sama tíma án þess að öryggi slái út. Svo má færa rök fyrir því að það sé alltaf fullt af köttum að koma inn og éta upp úr rusl­inu okk­ar, spreyja ein­hverju drasli úr rass­gat­inu á sér og elta rottur í garð­in­um. Svo hafa reyndar ein eða tvær lagnir gefið sig undir gólf­inu og hálf íbúðin var raf­magns­laus í nokkra mán­uði. Og vissu­lega hafa verið þrír eig­endur á meðan við höfum búið þarna, þar af einn vafa­samur gaur sem var svo vafa­samur að hann hét Jói vafa­sami í síma­skránni minni. Þrátt fyrir að stemn­ingin þarna hafi oft á tíðum verið lík­ari háa­loft­inu hjá Önnu Frank heldur en eðli­legri, sið­legri búsetu munum við lík­lega aldrei flytja þaðan því að hinn kost­ur­inn er að borga 100.000 krónur á mán­uði fyrir að hír­ast í glugga­lausum bíl­skúr í Kór­a­hverf­inu sem ein­hverjir sið­leys­ingjar kalla leigu­í­búð til að lokka þangað inn örvænt­ing­ar­fulla háskóla­nema eins og nornir sem nær­ast á náms­lánum í sós­í­al­r­eal­ísku Grimm­sæv­in­týri.

Upp­safnað klöster­fökk

Náms­menn eru í frekar vondum mál­um. Það eru 800 manns á biðlista eftir stúd­enta­í­búð­um, leigu­mark­að­ur­inn er svart­hol og LÍN gerir grín að þeim. Þetta upp­safn­aða klöster­fökk er að skapa heila kyn­slóð af eilífð­ar­börnum sem geta ekki flutt að heiman og eru því föst í ein­hverju akademísku Pét­urs Pan-­syndrómi. Þetta kemur auð­vitað verst niður á for­eldrum þeirra, sem margir hverjir eru að skríða í átt að sjö­tugs­aldr­inum og ættu að vera að njóta lífs­ins; vinna í garð­in­um, end­ur­upp­götva ást­ina og jafn­vel eyða stöku stund með barna­börn­um, en eru í stað­inn enn að þvo skítugar nær­bux­ur, smyrja kæfu­sam­lokur og garga á loðin mann­börn að skilja ekki eftir hand­klæði á gólf­inu og skola mjólk­ur­­glös eftir notk­un. Á end­anum verður þetta fólk eins og dýra­garðsapar sem ekki er hægt að sleppa aftur út í nátt­úr­una sökum til­finn­inga­legs ofeld­is.

Heitasta hug­myndin sem upp hefur komið til að redda þessu er að stafla upp not­uðum vörugámum í ein­hverju ódýru verk­smiðju­hverfi, skera á þá glugga og fylla af IKEA-hús­gögn­um. Þar getur svo heil kyn­slóð dagað uppi í chic 27 fer­metra skand­in­av­ískum lík­kistum í ein­hvers konar ofmennt­un­ar-­uppa-var­sjár­gettói þar sem fang­arnir eru allir hjúpaðir í Amer­ican App­ar­el-­fötum með Mac­Book Air-­tölv­ur.

Þegar ég var að væla yfir þessu órétt­læti um dag­inn var ég spurður af hverju ég gerði ekki eins og fólk gerði áður og legði ein­fald­lega pen­inga fyr­ir. Hvernig á ég að geta lagt fyrir þegar ég þarf að greiða af kredit­korti, tveimur rað­greiðslu­samn­ing­um, ljós­leið­ara­boxi, net­þjón­ustu, lík­ams­rækt­ar­korti, strætókorti, Spotify Prem­i­um-að­gangi, Net­fl­ix, Drop­box pro, lén­inu hrafnjons­son.com (sem ég upp­færði síð­ast 2011) og reglu­legum greiðslum inn á skulda­bréfið sem ég skuld­breytti yfir­drætt­inum mínum í fyrir nokkrum árum? Þetta er ekki vinn­andi veg­ur.

Milli­stéttin er að leys­ast upp, fremja sjálfs­morð. Dýrasta kyn­slóð sög­unnar á ekki neitt. Gjáin verður svo mikil að eftir nokkur ár verður eina leiðin fyrir okkur til að eign­ast kjall­ara­í­búð að berj­ast til dauða um hana í hung­ur­leikum yfir­stétt­ar­innar á meðan tan­aðir og túberaðir Ægi­síð­u­vest­ur­bæ­ingar horfa á og láta létt­klædda vika­pilta mata sig með tein­grill­uðum Mela­búð­ar­kjúklinga­lær­um. Ég vona bara að Björgólfur skrifi mér til baka.

Svo verður þessi Hanna Birna að fara að segja af sér.