Sem ég gekk þung­um, hold­votum skrefum niður regn­drekkt strætin með Phil­ips-heima­bíó­kerfi undir öðrum hand­leggnum og poka með tveggja kíló­gramma pakkn­ingu af andox­andi epsom-heilsu­bað­salti í hinni hugs­aði ég með mér að ég væri ein­hvers­konar Vel­meg­un­ar-Herkúles; Seifur einka­neysl­unn­ar. Ein­huga og ein­beitt­ur; ég ætl­aði ekki að láta neina lægð stöðva mig.

Ég missti nefni­lega af síð­asta góð­æri. Átti ekki neitt og náði rétt að steypa mér í smá yfir­drátt­ar­neyslu­skuld­ir. Ég rétt stálp­að­ist sem full­orð­inn neyt­andi þegar partíið var búið og ég gekk inn í full­komið kaup­mátt­leysi og þurfti að dúsa í kjall­ara í Norð­ur­mýr­inni eins og fangi í neð­an­jarð­ar­byrgi á meðan þessi stormur reið yfir.

En nú er hag­vöxt­ur. „Kröft­ugur hag­vöxt­ur“ sagði grein­ing­ar­deild Arion­banka mér í frétt­um. Ég finn það; við erum öll miklu hressari.

En nú er hag­vöxt­ur. „Kröft­ugur hag­vöxt­ur“ sagði grein­ing­ar­deild Arion­banka mér í frétt­um. Ég finn það; við erum öll miklu hress­ari. Það er búið að þröngva nýjum kjara­samn­ingum upp á flesta – alla­vega alla þá sem við nennum enn að tala um. Úr nýja Tivoli-út­varp­inu okkar ber­ast þær fregnir að einka­neysla hafi aldrei verið meiri. Ekki einu sinni 2007.

Fyrsti kaup­mátt­ar­vor­boð­inn var lík­lega heim­koma fæðu­bót­ar­efna­mó­gúls­ins og Kim Jong-il eft­ir­hermunnar Jóns Ótt­ars Ragn­ars­son­ar, sem snéri úr útlegð sinni í Banda­ríkj­unum með vasa fulla af Her­bali­fe-pýramídapen­ingum sem hann er búinn að kepp­ast við að troða í nær­buxna­streng­inn á Birni Inga Hrafns­syni, sem heldur áfram að sanna þá gömlu mön­tru að engin tak­mörk eru fyrir því hversu leið­in­legur maður getur verið ef maður á nóg af pen­ingum til að fjár­magna það.

Guð­jón í Oz er í sinni fjórðu upp­risu, Björgólfur Thor er aftur kom­inn inn á For­bes-list­ann yfir millj­arða­mær­inga sem taka yfir 150 í bekk – meira að segja stór­kap­ít­alist­inn Kári Stef­áns­son er orð­inn bæði alþýðu­hetja og húman­isti sem skipt­ist á að gefa litla mann­inum góð ráð og 800 milljón króna ofurundra­tæki.

Björt Fram­tíð virð­ist ekki vera finna sig í allri þess­ari gleði, en nærri ómæl­an­legt fylgi flokks­ins virð­ist helst koma frá eigin þing­mönnum og nokkrum vinum þeirra. Þegar bent er á að flokk­ur­inn sé mögu­lega í for­ystu­krísu klæðir eilífð­ar­ung­ling­ur­inn Guð­mundur Stein­gríms­son sig í Michelle Pfeif­fer-í-D­an­ger­ous Minds leð­ur­jakk­ann sinn, sest öfugur á stól­inn og seg­ir: „Hey, þurfum við einu sinni ein­hverja „for­menn“ eins og allt full­orðna fólkið sem skilur okkur ekki? Þurfum við að vera eins og allir hin­ir?“ Á sama tíma ræður hann sér bæði nýjan aðstoð­ar­mann og upp­lýs­inga­full­trúa svo að hann geti örugg­lega verið eins og allir hin­ir.

Ástandið er heldur ekki nógu gott hjá aum­ingja Rann­veigu Rist. Litla fjöl­skyldu­fyr­ir­tækið henn­ar, Rio Tinto Alcan, getur varla borgað laun. Ástandið er svo slæmt að for­stýran sá sig knúna til að senda bréf til allra starfs­manna þar sem hún til­kynnti þeim að ef það kæmi til alls­herj­ar­verk­falls þyrfti ein­fald­lega að skella í lás. Þau eru þung písla­skrefin sem þarf að arka í nafni atvinnu­skap­andi góð­gerð­ar­stór­iðju.

Hann virð­ist aðhyll­ast hval­veiða­hag­fræði Krist­jáns Lofts­son­ar: Ef þú ert að tapa pen­ingum á ein­hverju þýðir það lík­lega að þú sért bara ekki að gera nóg af því.

Þrátt fyrir þessar ham­farir og hrap­andi álverð til­kynnir for­sæt­is­ráð­herra þjóð­inni að eina leiðin til að borga fyrir allar þessar gráð­ugu launa­hækk­anir okkar sé að byggja fleiri álver. Hann virð­ist aðhyll­ast hval­veiða­hag­fræði Krist­jáns Lofts­son­ar: Ef þú ert að tapa pen­ingum á ein­hverju þýðir það lík­lega að þú sért bara ekki að gera nóg af því.

Fyrir meðal Milli­stétt­ar-Ís­lend­ing­inn er samt allt upp á við. Ég er fluttur úr kjall­ar­anum í íbúð með glugg­um, gaselda­vél og nudd­baðk­ari. Ég stækk­aði sjón­varpið upp í 55 tommur og kaupi bara líf­rænt hnetu­smjör. Í þetta skiptið ætla ég nefni­lega að vera með. Mjólka þetta góð­æri til síð­asta dropa. Taka lán og kaupa íbúð bara undir Air­bn­b-t­úrista, aðra til að féfletta fátæka náms­menn á leigu­mark­aðn­um. Taka önnur lán með veði í íbúð­unum til að kaupa hluta­bréf í Gamma sem svo kaupir af mér íbúð­irnar á yfir­verði og sparkar náms­mönn­unum út.

Svo eftir nokkur ár, þegar Kári Stef­áns­son verður að byrja sitt annað kjör­tíma­bil sem for­seti, hrynur þetta auð­vitað allt aft­ur. Elliði Vign­is­son, for­sæt­is­ráð­herra, verður löngu búinn að flytja allar rík­is­stofn­anir til Vest­manna­eyja og byggja úr þeim virki þar sem hann situr einn í hásæti úr áli og lunda­beinum og sturl­ast. Eini alvöru tekju­stofn­inn verða skattekjur frá skæl­bros­andi ham­ingju­sömum vænd­is­konum sem hafa komið sér upp aðstöðu niðri við Sunda­höfn þar sem skemmti­ferða­skipin lenda og þær geta þjón­u­stað raðir af alþjóð­leg­um, kyn­ferð­is­lega gjald­þrota eft­ir­launa­þeg­um. Mann­rétt­indi. Eftir stendur næsta kyn­slóð ungs fólks sem náði ekki að eign­ast neitt og þarf að skríða aftur ofan í yfir­prís­aða leigu­kjall­ar­ann þangað til óveðrið gengur yfir.

En ég vor­kenni þeim ekki neitt. Þau verða bara með næst. Við þurfum öll að bíða eftir okkar tíma í sól­inni. Brauð­mola­kenn­ing nýja góð­ær­is­ins er nefni­lega þannig að ef þú stendur nógu lengi í röð úti í rign­ing­unni færðu á end­anum kleinu­hring. En svo syk­ur­sýki. Og svo taka þeir af þér fót­inn. Eða eitt­hvað.