Dag­arnir lengd­ust og svo kom júní. Kulda­leið­rétt­ing síð­asta sum­ars er sann­ar­lega hafin með til­heyr­andi freknum og sól­ar­hangsi. Óli frændi minn hefur flutt skrif­stofu sína á bakka Vest­ur­bæj­ar­laug­ar­innar (mínus rottu­daga) og ferða­menn­irnir í flís­inu eru mætt­ir. Sama í hversu stórum borgum þeir búa hika þeir ekki við að stoppa ófor­var­endis úti á götu til að taka myndir af lit­ríkum húsum eða Hall­gríms­kirkju. Þeir fylla alla veit­inga­staði og kaffi­hús svo Þór Saari-inn sem blundar í okkur vaknar og fussar um að aldrei sé hægt að fá sæti. Samt vitum við innst inni að við Íslend­ingar trítum okkur svo sjaldan að það eru þessir ferða­menn sem halda stöð­unum upp­i.

Var­úð. Hér á eftir verður nokkrum sinnum sagt „ríða“

Það eru ekki þessir túristar sem ergja mig. Það eru nefni­lega ennþá að koma Dirty Week­end-t­úrist­ar. Aug­lýs­ingin var keyrð fyrir meira en ára­tug. Þegar ég opn­aði umræðu um þetta um dag­inn sagði vinur minn mér að aug­lýs­ingin „hefði ekki átt að vera um þetta“ heldur „hefði átt að vera fyrir pör til að sletta úr klauf­un­um“. Eitt­hvað hefur sú mark­aðs­­setn­ing mis­tek­ist.

„Öðk, ég hef nokkrum sinnum lent í útlend­ingum sem spyrja mig til veg­ar, telja sig ekki vita hvar hót­elið sitt sé. Þegar ég hef útskýrt fyrir þeim hvar hót­elið er þykj­ast þeir ekki skilja og bjóða mér að sýna sér hvar hót­elið sé, jafn­vel gegn því að ég fái mér drykk með þeim á hót­el­her­berg­inu. Drykkirnir á Íslandi eru jú, svo dýrir að maður getur ekki afþakkað svo gott boð? eða hvað... dæs “

Setta María

Inter­netið er fullt af het­erón­orma­tívum greinum um How to Score in Iceland og How to Land an Icelandic Beauty. Ég hef aldrei séð grein um hvernig á að næla sér í íslenskan strák. Ég fæ stundum gríð­ar­legt sam­visku­bit að vera ekki að leggja lóð mitt á vog­ar­skál­arn­ar. Kannski væri íslenska krónan mun sterk­ari ef ég hefði bara farið heim með öllum þessum dóna­köllum og lokað aug­unum og hugsað um Ísland.

„Mér líður stundum eins og þeir haldi að þeir hafi fengið aðgang að lík­ama mínum í kaup­bæti með flug­mið­an­um.“

Klara Arn­alds

Ég hef tvisvar látið færa mig til í flug­vél því að menn­irnir við hlið­ina á mér byrj­uðu strax í flug­inu. Einn frá New York, annar frá London. Ég hafði „þekkt“ þann fyrri í fjórar mín­útur þegar hann eig­in­lega heimt­aði að ég kæmi með honum inn á flug­vélakló­sett­ið. Hinn var örlítið opn­ari, þegar hann sá að umræða um að ríða mér féll ekki í góðan jarð­veg var hann til í „other beauti­ful girls like you“.

„Ég lendi mest í þeim þegar ég er að DJ-a þá byrja þeir að spyrja spurn­inga sem hver og einn djammari gæti svarað þeim og eftir það standa þeir og stara og byrja svo að segja óvið­eig­andi hlut­i.“

Sig­rún Skafta­dóttir

Það er mælt með því í bók­inni Bang Iceland að „króa stelpur af“ – úti­loka þær frá vinum sín­um. Stelpur sem starfa sem plötu­snúð­ar, eins og Sig­rún, eru þá þegar einar og kom­ast ekki í burtu. Starfs­stúlkur á bar hafa svip­aða sögu að segja. Að ganga í gegnum skemmti­staði á þessum tíma árs þýðir að hrasa um túristastand­pín­urnar sem ýtast í lærið á manni. Far­fugl­arnir bjóða öllum stelp­unum upp á skot. Fal­lega gert – en, ein greinin gefur einmitt þetta ráð: Hella þær full­ar. Það hlýtur ein­hver að bíta á. Ef ekki núna, þá ein­hver helluð gella í eft­irpar­tíi. Reyndar segir greinin líka að það sé ágæt­is­regla að fara ekki heim með stelpu sem er svo full að hún geti ekki haldið uppi sam­ræð­um. Takk. Takk fyrir til­lits­sem­ina. Og einn penni birtir statistík: Ef þú reynir við 46 stelpur mun ein þeirra fara með þér heim.

„Einn Banda­ríkja­maður sagði mér að hann hefði verið hérna í þrjá daga yfir helgi án þess að „fá að ríða“ og spurði mig hvað hann væri að gera rangt. Ég benti honum á að hér væri sam­koma fólks en ekki kyn­færa og sú vit­neskja gæti jafn­vel fleytt honum langt í þessu verk­efni sín­u.“

Gunnar Hrafn Jóns­son

Ráðið sem sár­vantar í þessar greinar er að þeir sem eiga í erf­ið­leikum með þetta á heima­velli eiga líka í basli ann­ars staðar í heim­in­um. Í partíi síð­ustu helgi ræddum við vin­irnir um að fara í bæinn. Við stelp­urnar nenntum því ekki. „Ég nenni ekki dirty week­end-­stemm­ing­unn­i.“ Strák­arnir furð­uðu sig á því að þetta væri í alvöru vanda­mál. Eftir útskýr­ingar og sög­ur, sem nota bene hver ein­asta stelpa átti, var ákveðið að sleppa bæj­ar­ferð­inni. Enda er það líka orðið þannig á sumum stöðum að ef Íslend­ingur álp­ast inn finnst túrist­unum eins og þeir hafi séð fágætt dýr í safa­ríferð. Þeir fylgj­ast með hverri hreyf­ingu og hugsa „Lets see how the Icelandic per­son parties“. Oft­ast snýst það um að snú­ast á hæl og fara beina leið út aft­ur.

„Tveir menn kynntu sig fyrir mér. Eftir að hafa sagt þeim hvað ég héti spurðu þeir hvort ég vildi koma með þeim í threesome. Þegar ég hafn­aði því kurt­eis­is­lega urðu þeir móðg­aðir og sögðu: „But wait – aren‘t you supp­osed to be, like, a slut?““

Unnur Egg­erts­dóttir

Ég held að þetta kvót sé mitt upp­á­halds, því að þetta er akkúrat stemm­ing­in. Þeir eru nefni­lega ekk­ert að eyða tíma í að heilla konu upp úr skón­um. Ég hef ekki enn fundið grein­ina sem gefur ráð­ið: KYNNTU ÞIG, OG SPURÐU SVO: VILTU RRRRR­RÍÐA? en flestir far­and­höstler­arnir sem ég hef átt sam­skipti við virð­ast hafa lesið þá grein. Sá skemmti­­staður sem setur upp skiltið „No Dirty Week­end Tourists Ple­a­se“ fær öll mín djamm­skipti í sum­ar. Ann­ars sjá­umst við bara á tjútt­inu í haust.

Kjaftæðið birt­ist í nýjasta Kjarn­an­um. Lestu hann hér.