Í sól og sum­aryl um dag­inn keypti gleði­sprengjan móðir mín sund­laug í Rúm­fatala­gern­um. Hún var blásin upp og fyllt vatni á afmæl­is­degi henn­ar. Við syst­urnar (þrjá­tíuogeins og tutt­uguog­tveggja) ásamt tveimur mun yngri frændsystk­inum nutum laug­ar­inn­ar, mitt í mið­bæn­um. Loks­ins útisund­laug í 101. Að sjálf­sögðu var þetta dokkúm­enterað og sum­ar­legar myndir settar á inter­net­ið, og ekki leið á löngu þar til gömul frænka skrif­aði „til ham­ingju með móður þína á afmæl­is­deg­inum hún þarf að fá barna­barn til að leika við.“

Plöturisp­u­hljóð. Þessu var beint til okkar systrana, lík­lega meira til mín þar sem ég er eldri. Ég er viss um að hún frænka mín meinti ekk­ert illt með þessu - bara eitt­hvað svona sam­fé­lags­legt norm sem ég er ekki að fylla í eða eitt­hvað, já og kyn­slóða­bil­ið. Ég veit ekki til þess að ég eigi við frjó­sem­is­vanda að stríða. En það gæti samt alveg vel verið og þá gætu þessi orð sært eða kroppað ofan af sári.

Ég þarf að sinna öðru núna sem er ein­fald­lega ekki hægt sam­hliða móð­ur­hlut­verk­inu. Nú er ég t.d. á sirkus­ferða­lagi og sé um tutt­ugu og eitt­hvað full­orðna ein­stak­linga og það er nógu erfitt, samt þarf ekki að mata þá, klæða og halda á þeim út um allt.

Ég er þrjá­tíuogeins. Þegar mamma mín átti mig var hún tutt­uguogsjö og pabbi þrjá­tíuog­fjög­urra - og fólk var í alvöru með það á hreinu að eitt­hvað væri að í kjall­ar­anum því þau voru svo aga­lega sein í því. Svo var þó ekki, held ég, þau hafa alltaf talað um að þau hefðu ekki verið til­búin fyrr en þá. Ég er alla­vega ekki til­búin aaaal­veg strax. Ég þarf að sinna öðru núna sem er ein­fald­lega ekki hægt sam­hliða móð­ur­hlut­verk­inu. Nú er ég t.d. á sirkus­ferða­lagi og sé um tutt­ugu og eitt­hvað full­orðna ein­stak­linga og það er nógu erfitt, samt þarf ekki að mata þá, klæða og halda á þeim út um allt. Vinnan mín að vetri til snýst að mestu um að vinna á kvöldin og um helgar - á tíma þar sem ekki er leik­skóla­tími. Ég tala nú ekki um ef ég fengi grind­ar­gliðnun á með­göngu - þá myndu tekjur mínar rýr­ast allsvaka­lega.

Fyrir utan hvað ég egósentrísk og allt það.

Af hverju er ófrjó­semi svona mikið feimn­is­mál? Fjöldi fólks glímir við þetta. Ein­hverjir stíga fram og segja sína sögu og alltaf er fólk í sömu sporum þakk­látt að það sé verið að opna umræð­una um ófrjó­semi. Hvað á að gera? Eigum við frekar að spyrja: Færð þú egg­los? Má ég þá spyrja hvort þú ætlir ekki að drífa í að nýta þessi egg eitt­hvað? Hvernig synda sæð­is­frum­urnar hjá þessum manni sem þú ert að sofa hjá?

Þessi per­sónu­lega spurn­ing um barn­eignir lif­ir. Ég mæli með því að sem flestir sem eiga við frjó­sem­is­vanda að stríða svari þessu „Hvenær ætlið þið að koma með eitt lít­ið?” á eins hrein­skil­inn hátt og mögu­legt er. Þá kannski hættir fólk að gera ráð fyrir að það að eign­ast barn sé eðli­leg­asti og auð­veld­asti hlutur í heimi og lógís­kasta sam­bands­fram­hald­ið.

Svo það er ekki ein­göngu verið að gera ráð fyrir að allir geti eign­ast börn - það er verið að gera ráð fyrir að allir eigi monnís.

Ekki nóg með að ófrjó­semi sé feimn­is­mál heldur er hitt sem snýr að mínum fram­tíð­arplönum ennþá meira feimn­is­mál: Fjár­hags­staða. Svo það er ekki ein­göngu verið að gera ráð fyrir að allir geti eign­ast börn - það er verið að gera ráð fyrir að allir eigi monnís. Í vor heyrði ég á tal tveggja manna: „Já­já, þetta er ekk­ert mál. Maður leggur bara fyrir svona fimm­tíu­þús­und kall á mán­uð­i…“ Ekki veit ég í hvaða vídd þessir menn lifa, en þeir voru samt ein­hvern veg­inn á næsta borði við mig.

Hús­næð­is- og leigu­mark­að­ur­inn er í volli. Eins og staðan er í dag eru ská­börnin mín tvö saman í her­bergi, 12 ára og 8 ára. Stundum gengur það vel og stundum er full­mik­ill kýt­ing­ur. Gelgjan knýr dyra innan skamms og ég veit ekki alveg hvernig stemm­ingin verður þá.

Móðir mín þarf ekki barna­barn. Hún þarf að hvíla sig. Hún er að djöggla tveimur vinnum og ef ég kæmi nú með eitt lítið þá myndu for­eldrar mínir fórna sér enda­laust fyrir það - vilja passa, þvo, hjálpa til, þrátt fyrir að batt­er­íin þeirra væru alveg að verða búin. Ég krossa bara fingur að þau fái sér ekki ömmu og afa-­vegg­lím­miða; „Hér má allt. Fullt af knús­um. Alltaf popp og nammi og mynd.“

Jú, það væri alveg hægt að skella í eitt og ströggla. En ég nenni því ekki og gleypi því skað­legar horm­ónapillur á hverjum degi.

Við skulum ekki gleyma pöbb­un­um, mínum eigin og þessum sem ætti að vera með mér í þessu. Minn pabbi yrði eflaust frá­bær afi þó hann segi sömu sög­urnar oft. Mað­ur­inn minn er nú þegar frá­bær pabbi - og hann á tvö dásam­leg börn fyr­ir. Það er ekki pláss fyrir eitt til við­bótar eins og staðan er í dag. Við búum ekki saman enn­þá, og það þyrfti auð­vitað að prufu­keyra það áður en ein mann­eskja til við­bótar mætir á svæð­ið. Kærast­inn minn er að fara í nám í haust, svo að safna fyrir stærri íbúð er eitt­hvað plan sem er ekki að fara í gang á næst­unni, sjá ummæli hús­næð­is- og félags­mála­ráð­herra um náms­menn, náms­lán og þess hátt­ar.

Jú, það væri alveg hægt að skella í eitt og ströggla. En ég nenni því ekki og gleypi því skað­legar horm­ónapillur á hverjum degi.

Í full­yrð­ing­unni að barn þurfi að koma í heim­inn er ekki gert ráð fyrir neinum vanda­mál­um, hvorki á frjó­sem­is- eða fjár­mála­sviði. Kannski get ég það ekki. Kannski höfum við ein­fald­lega ekki efni á því. Langar okkur í eitt barn til við­bót­ar? Kannski. Við höfum alla­vega ekki tíma í það núna. Ég hef efni á því að eign­ast barn og tíma í það þegar ég verð komin úr barn­eign.