Ég sá skrípa­mynd í snjall­sím­anum mínum á frétta­veit­unni á Face­book með þessum orð­um: Hvar ætlarðu að horfa á sím­ann þinn um helg­ina? Ég var einmitt í skemmti­legu marg­menni, skrun­andi í gegnum sím­ann þegar ég sá mynd­ina. Ég kastaði frá mér sím­anum og vissi upp á mig sök­ina en greip í hann aftur ómeð­vitað tíu mín­útum síðar og hélt áfram að skrolla.

Saaaam­bandi, ég verð að ná sam­bandi

„Að vera í sam­bandi við annað fólk er mér lífs­nauð­syn,“ sungu Stuð­menn á sínum tíma. Ég tengi við þetta texta­brot. Ég er ekki skráð á já.is út af alls konar prinsipp­á­stæð­um, þannig að mikið af vinnu­tengdum upp­lýs­ingum kemur í gegnum tölvu­pósta og sam­fé­lags­miðla. Skrun­fingur eru í góðri þjálfun en notk­unin snýst þó ekki um þetta sam­band eða sam­skipti nema að litlu leyti. Ég vil aðal­lega láta klappa (fyr­ir) mér. Ég hef talið mér trú um að læk­fjöldi sé að hækka í mér ein­hver félags­færni­hluta­bréf. Í raun­heimi er þessu öfugt far­ið. Því meira sem er að ger­ast í sím­an­um, þeim mun minni sam­skipti á ég við vini mína sem ég er fýsískt nálægt þá stund­ina – sem ég var að enda við að pósta instagram­mynd af og monta mig af því að eiga fal­leg­ustu og bestu vini í heimi.

Enn einn snjall­fall­inn

Einn þeirra fékk sér snjall­síma um dag­inn og kætt­umst við hin í hópnum þegar hann smellti inn þessu á bók bókanna: „Var að fá snjall­síma. Hvað geri ég næst? (fyrir utan að hætta að tala við vini mína þegar ég sit með þeim til borðs, obvi­ously).“ Við hlökk­uðum til að sjá fyndni hans ná nýjum hæðum með snjall­síma­mynda­vél að vopni. Hann stendur sig með miklum sóma (hahaha – rit­vinnslu­for­ritið leið­rétti sóma í síma), nema að hann er ekki orð­inn eins snjall­ó­þol­andi og við hin. Hann heldur ennþá fast í hefð­ina að grín­ast við fólkið sem hann er að hanga með þá stund­ina. Ég vona að hann haldi í þessa hefð sem lengst.

Læk

Þrír sam­fé­lags­miðla-/­snjall­tækja­spá­dómar hræða mig. Í 1984 er talað um að tungu­málið sé að rýrna – og brátt skorti orð til að tjá blæ­brigði. Í heimi þar sem „li­ke“ þýðir allt frá „það besta sem ég hef á ævinni séð“ til „ég votta þér inni­lega samúð mína“ hringir þetta við­vör­un­ar­bjöll­um. Nán­ast allt í LoveStar er óhuggu­leg lesn­ing, sér­stak­lega í ljósi þess að hún er gefin út árið 2002. Í kvik­mynd­inni Wally, fara öll sam­skipti hinna almennu borg­ara fram með skjá­forriti, þeir nenna ekki einu sinni að snúa höfð­inu í átt að þeim sem situr við hlið­ina á þeim. Ég hef spjallað við sam­býl­is­konu mína í tölv­unni – þó að hún sé í næsta her­bergi.

Tvær konur

„Ég hélt þú værir hress­ari í alvör­unn­i,“ sagði maður við mig einu sinni, „þú ert nefni­lega svo fyndin á feis­búkk“. Ég vissi ekki hvort þetta væri hrós til handa inter­net-Mar­gréti eða diss á lif­andi Mar­gréti. Lík­lega bæði, því þær eru langt í frá sama mann­eskjan. Inter­net-Mar­grét svífur á milli dans­tíma og bún­ingap­ar­tía og er mun beinni í baki og brosmild­ari en hin. Hún tekur myndir í stof­unni sinni og myllu­merkir þær hús­inu sínu. Lif­andi Mar­grét nennir lítið að taka til heima hjá sér (nema rétt til að ryðja veg­inn fyrir mynda­tök­ur) og er hljóð­lát innan um fólk sem hún þekkir ekki. Í slökun er and­litið alvar­legt og fær ólík­leg­ustu menn til að segja eig­and­anum að brosa, sem færi inter­net-Mar­gréti til að twitta um #everyda­ysex­ism.

Síbyljan

Tökum síð­ustu helgi sem dæmi. Á föstu­dags­kvöld fór ég í grillpar­tí. Ég stóð ekki við grillið, en smellti í mynd af mér við grillið, með spað­ann á lofti. Á laug­ar­dags­kvöld héldum við vin­irnir bún­inga­júrópar­tí. Af mynd­unum að dæma er ég manna hressust í ofsa­lega fínum bún­ing. Í alvör­unni sat ég sveitt við tölv­una í partí­inu á meðan á keppn­inni stóð, klædd, greidd og förðuð sem Silvía Nótt að passa mig að slá í gegn á inter­net­inu kastandi myllu­merkjum hingað og þangað í stað þess að kasta kon­fettí yfir vini mína. Upp­lýs­inga­flæðið frá hverjum og einum er líka orðið svo svaka­legt. Ef afkom­endur mínir fara nú að kynna sér frum­kvöðul­inn og langa­langömmu sína Mar­gréti Mokk finna þeir tæp­lega gull í síbylj­unni sem ég hef sent frá mér. Ég átti í engum vand­ræðum með að finna frá­bærar myndir af og við­töl við ömmu mína á tíma­rit.is – „Mar­grét í Bangsa velur ungu og sexí menn­ina“ (Pressan, 20. jan­úar 1994, blað­síða B 19) er mögu­lega það besta sem ég hef séð. Afkom­endur mínir munu helst finna statusa þar sem ég aug­lýsi eftir sam­ferða­fólki á KFC rétt fyrir hádegi á laug­ar­dögum og sunnu­dögum en munu ef til vill hoppa yfir fréttir um fyrsta og eina íslenska sirkusinn, við­töl um stór­brotin dans­nám­skeið og kara­okepartí – og missa algjör­lega af þessu Kjaftæð­is­gulli hér.

Að lokum er gott að hafa í huga þegar skrollað er í gegnum filt­erað líf sjálfs sín og ann­ara: Ham­ingjan er úr plasti ef hún er spiluð á fullu blasti.

Kjaftæðið birt­ist fyrst í nýjasta Kjarn­an­um. Lestu hann hér.