Í stað­inn fyrir að krossa okkur á inn­sog­inu á meðan við teljum jeppa­aug­lýs­ingar í dag­blöð­unum og pels­klæddar konur í Kringl­unni, hvernig væri að prófa svo­lítið nýtt? Hvernig væri að láta upp­sveifl­una, sem nú er komin í gang, ekki reita okkur til reiði heldur taka á henni af vand­virkni í þetta sinn. Hvernig væri að reyna að koma í veg fyrir að þetta verði eins og síð­ast. Að biðja þá sem bíða með gló­andi gull­stangir, til­búnar í bræðslu og eyðslu, að halda still­ingu sinni.

Tökum nýja góð­ær­inu með ró, verum yfir­veguð og dönn­uð, skínum skærar í þetta sinn. Ég legg til að í þessu góð­æri, vand­virka góð­ær­inu ef ég má, verði lögð áhersla á smekk­leg­heit, frum­leika, kúlt­úr, og síð­ast en svo aldeilis ekki síst: Sjálfs­virð­ing­una. Grund­vall­ar­at­riðið er: Hvernig verður hægt að koma á sem mest elegant hátt undan óhjá­kvæmi­legu hruni. Þið vit­ið. Við erum ekki að fara að taka þátt í neinu hel­vítis djammi þannig að við getum ekki horfst í augu hvert við annað dag­inn eft­ir. Ónei, það verður eng­inn subbu­legur þynnku­mórall í þessu góð­æri. Þetta verður lekker veisla með litlu víni, ekk­ert alkó­hól­laust alveg en þið vit­ið, sett­legt og virðu­legt.

Fyrsta verk­efnið er að átta sig á því hvernig hægt er að gera þetta minna plebba­legt en síð­ast. Það er byrjað að glitta í góð­ærið hér og hvar og því miður er stefn­an, sem það virð­ist vera að taka, hrotta­leg: Bearna­ise gos­brunn­ar, hvít­bólstraðir leð­ur­veggir og instagram af makkar­ónu og kampóglasi í Saga Loun­ge?! Í alvör­unni talað krakk­ar? Höfum við EKK­ERT lært? Við getum ekki leyft okkur að sil­ast inn á þessa kunn­ug­legu og glöt­uðu hall­æris­braut. Ekki aft­ur. Ekki meir.

Mundi það til dæmis myrða lifur að keyra smá metnað og dýpt í gang í þetta sinn? Bara smá? Áður en þetta fer allt í sama ruglið og síð­ast og ekki er hægt að bakka út. Síð­ast var bara svona „eitt­hvað” gert og svo var ekki hægt að koma neinu af þessu djönki, sem fólk hafði sankað að sér, í verð því það var allt svo ljótt og glat­að. Í ljósi þessa, nú þegar pen­ing­arnir eru byrj­aðir að rúlla aftur inn á færi­bandi, hefur aldrei verið mik­il­væg­ara að koma einmitt fram við þá af smekk­vísi og eyða þeim fal­lega. Hvernig væri til dæmis að auð­kýf­ing­arnir okkar ætt­leiddu fal­legan orangúta í Amazon­frum­skógi í stað­inn fyrir að spand­era í ávaxtaskúlp­túr af fjöl­skyld­unni á stóraf­mæl­um. Ókei, ef það þarf endi­lega að eyða þessum pen­ingum í hluti, þá plís reynið að gera það með stæl, svo aðrir þurfi ekki að þjást yfir þeim ólekk­er­heitum og hnakka­stælum og uppa­við­bjóði sem grass­er­aði hér í síðasta góð­æri.

Elton John og Tinu Turner verður ekki boðið í þetta sinn. Gefið dans­andi panda­björn­unum frí og leyfið ferm­ing­ar­veislu­gestum frekar að hand­fjatla gamlar rost­ungs­tennur sem vík­ingar versl­uðu með og fund­ust á Snæ­fells­nesi hér um árið. Ef mark­miðið er að hressa upp á inn­búið til hvers að rusla ein­hverri design klukku upp á vegg þegar svo auð­veld­lega er hægt að gera sér gömlu kirkju­klukk­urnar úr sveit­inni, þar sem for­feð­urnir fædd­ust og dóu, að góðu? Hægt er að hengja klukk­urnar upp í for­stof­unni og hala svo í reipið einu sinni á dag eða oftar þegar maður vill safna nágrönn­unum saman til að vekja athygli á sér eða koma með til­kynn­ing­ar. Þetta er svo miklu fág­aðra, svo ég tali nú ekki um þjóð­legra, en þegar starfs­fólk Range Rover umboðs­ins myndar heið­ursvörð þegar tekið er á móti nýjasta mód­el­inu.

Talandi um sam­göngu­máta: Forð­umst eins­leitan jeppa­flota eins og síð­ast. En hvernig á þá að kom­ast um? gæti ein­hver spurt. Jú, hví ekki að koma sér upp hesta­stóði? Reyna að ríða á milli staða hér í borg­inni? Eins og fína fólkið í sveit­unum ferð­að­ist á milli bæja? Æða með gusti inn á svæðið hvar sem maður kem­ur? Þetta er líka gott fyrir fólk sem hræð­ist ekki athygl­ina. Hvernig er hægt að baða sig í meiri ljóma og dýrð en að mæta á Gosa frá Fagra­hóli í vinn­una, jafn­vel með kask­eiti úr Geysi?

Þegar huga skal að lóð­inni væri síðan ágætt að byggja ekki ein­hvern leti­legan pall og klístraðan heitan pott. Allt almenni­legt fólk reisir sér auð­vitað minn­is­merki. Minn­is­merkið yrði til heið­urs for­feðr­unum sem voru sjó­menn. Hægt yrði að halda hátíð­ar­stund í garð­inum einu sinni í mán­uði þar sem heim­il­is­fólk vott­aði þeim, sem rök­uðu inn auð­inum sem það býr við í dag, virð­ingu sína. Og gleymum ekki for­mæðr­unum í eitt augna­blik. Við tökum hinn íslenska konu­dag lengra og látum sauma skott­húfur á fjöl­skyldu­með­limi unga sem aldna. Með alvöru silf­ur­hólkum og öllu til­heyr­andi. Í þessum múnd­er­ingum væri hægt að spranga um bæinn á 17. júní. Það yrði nú aðeins meiri stíll yfir því en varn­ingnum frá London sem liðið versl­aði sér á milli tón­leika með Stuð­mönnum hérna um árið. Í nýja góð­ær­inu verður ekk­ert: „Beint í búð­irnar eftir Albert Hall”. Ónei.

Talandi um útlönd: Það kemur ekki til greina að menga móður jörð með því að ferð­ast til útlanda tvisvar í mán­uði. Við ætlum ekki að láta nappa okkur aftur í næsta hruni sem algjöra fábjána. Þegar verið er að brenna jóla­tréð á Aust­ur­velli jólin 2019 verður ekki hægt að gúggla neinn Íslend­ing svolgrandi í sig lífsel­ixír úr heil­agri laug í Jórdaníu með gull­flögum ofan á. Ó nei. Það er miklu smekk­legra að geta sagst með stolti hafa varið góð­ær­inu heima í garð­inum að róta í mold­inni að rækta eitt­hvað. (Note to self: Muna að reka þjón­ustu­liðið út úr mynd­ara­mm­anum þegar tekin er sel­fie í garð­inum fyrir sam­fé­lags­miðl­ana. Netið gleymir eng­u.)

Þegar öllu er á botn­inn hvolft þá snýst þetta um að skilja eitt­hvað eftir sig. Eins og til dæmis sjálfs­virð­ing­una. Ef afla á sér vin­sælda í góð­ær­inu er ekki sig­ur­strang­legt að draga vini og kunn­ingja með í kúlu­lán eða eitt­hvert álíka loft­laust rugl. Alvöru auð­ugir vinir mæta með heima­bakað brauð á tröpp­urnar þegar sam­ferða­fólk þeirra fær kvef. Þið vit­ið. Smá sveitafíl­ingur eins og í gamla daga þegar fólk kunni og gat. Í sam­heldnum dal þar sem óðals­bónd­inn gaf fátæk­lingum ókeypis meðöl og mat. Vera til stað­ar and­lega líka, hugga sorg­mædda með ábúð­ar­fullum svip. Eins og Lísi­bet í Dala­líf­i.  Hún var auðug en gerði vel við sitt fólk, sendi barna­föt á bæi þegar konur lögð­ust á sæng. Það er öllu ríku fólki hollt að finna sig í svona hlut­um. Win win fyrir alla. Reynum að skilja eitt­hvað meira eftir okkur en Range Rover og blóð­nasir þegar allt fer norður og nið­ur. Því það er lög­mál börnin góð. Allt sem fer upp fer á end­anum nið­ur. Góð(ær­is) stund­ir.