Alltaf einn á vakt­inni, eftir Karl Th Birg­is­son, ber und­ir­tit­il­inn Saga af for­seta og þjóð hans. Sann­ast sagna eru bæði tit­ill og und­ir­tit­ill hálf­vill­andi, því bókin er mun fremur almenn upp­rifjun á síð­ustu for­seta­kosn­ing­um, og aðdrag­anda þeirra, en sér­stök saga af Ólafi Ragn­ari Gríms­syni. Og þjóðin er líka í auka­hlut­verki, hennar aðkoma að bók­inni er fyrst og fremst í gegnum frá­sagnir af skoð­ana­könn­un­um. Ekki er ólík­legt að tit­ill­inn sé vísun í bók Stein­unnar Sig­urð­ar­dóttur um Vigdsíi Finn­boga­dótt­ur, Ein á for­seta­vakt, í það minnsta hefur hann litla skírskotun í efni bók­ar­inn­ar.

Útgangs­punktur hennar er nefni­lega fyrst og fremst for­seta­fram­boð Þóru Arn­órs­dótt­ur. Aðdrag­anda fram­boðs­ins er lýst, sem og þeirri atburða­rás sem fram­boðið hratt af stað. Og Karl virð­ist ágæt­lega tengdur fólki sem vann að fram­boð­inu og kemur ágæt­lega á fram­færi ýmsum inn­an­búð­ar­upp­lýs­ing­um.

Ólafur Ragnar er þannig ekki aðal­um­fjöll­un­ar­efni bók­ar­inn­ar, þó hann sé örlaga­valdur sög­unn­ar. Hann vomar yfir, lýs­ingin hverf­ist um við­brögð við orðum hans og gerð­um.

Og það er vel, því, eins og Karl lýsir skil­merki­lega, tókst Ólafi Ragn­ari að láta síð­ustu kosn­inga­bar­áttu hverf­ast algjör­lega um sig og sín orð. Þannig tók hann allt frum­kvæði í umræð­unni og aðrir for­seta­fram­bjóð­endur voru sífellt í við­brögðum við orðum hans. Meira að segja mik­il­væg­ustu ræður Þóru, sem áttu að sýna kjós­endum fram á erindi hennar í for­seta­emb­ætt­ið, snér­ust að miklu leyti um Ólaf Ragnar og orð hans.

Karl Th. er lipur penni og ferst frá­sögnin vel úr hendi. Ákveð­inn los­ara­bragur er þó á frá­sögn­inni og á stundum fær maður á til­finn­ing­una við lestur bók­ar­innar að of mikið sé af upp­fyll­inga­efni í henni, til dæmis þegar maður ber sig í gegnum heilu kafl­ana úr greinum og blogg­færsl­um. Betri rit­stýr­ing hefði þannig gert bók­ina mun beitt­ari og mark­viss­ari.

Þau sem kvarta yfir mál­flutn­ingnum núna ættu að lesa bók Karls og sjá að þetta er eins og barna­leikur miðað við margt sem á gekk fyrir fjórum árum. Og þar spil­aði Ólafur Ragnar stærstu rulluna.

Að öllu þessu sögðu þá er bókin Alltaf einn á vakt­inni stór­skemmti­leg. Maður spænir sig í gegnum hana og ýmis atkvik rifj­ast upp fyrir les­and­anum á meðan önnur koma á óvart. Karli tekst vel að setja hluti í sam­hengi og draga álykt­an­ir. Þannig ferst honum vel úr hendi að draga fram dekkri hliðar bar­átt­unn­ar, ósvífn­ina og ófyr­ir­leitn­ina sem oft og tíðum ein­kenndi mál­flutn­ing Ólafs Ragn­ars Gríms­son­ar.

Síð­asta kosn­inga­bar­átta til for­seta­emb­ættis var nefni­lega þannig að það er svo sann­ar­lega þess virði að skrifa um hana bók. Minni okkar getur verið glopp­ótt og sá sem hér ritar var búinn að gleyma ótal mörgum þáttum sem Karl dregur fram og fygld­ist ég þó nokkuð vel með málum sem starf­andi blaða­mað­ur.

Per­sónu­legar árás­ir, dylgj­ur, hálf­kveðnar vísur og að ganga á bak orða sinna - allt þetta ein­kenndi kosn­inga­bar­átt­una. Þau sem kvarta yfir mál­flutn­ingnum núna ættu að lesa bók Karls og sjá að þetta er eins og barna­leikur miðað við margt sem á gekk fyrir fjórum árum. Og þar spil­aði Ólafur Ragnar stærstu rull­una.

Karl Th. Birg­is­son hefur skrifað skemmti­lega bók um áhuga­vert tíma­bil sem vert er að halda á lofti. Hún er ekki galla­laus, en heilt yfir afbragðs skemmtun og holl og þörf upp­rifj­un.