Til allrar óhamingju er fátækt barna á Íslandi staðreynd, ekki öll börn njóta sömu tækifæra. Fátækt barna á Íslandi lýsir sér þannig að foreldrar þeirra hafa ekki ráð á því að veita þeim þau lífsgæði sem vilji stendur til, teljast almenn eða jafnvel nauðsynleg. Börn einstæðra foreldra og foreldra sem lægst hafa launin eru líklegust til þess að vera hluti af þessum óheppna hópi. Meginorsök fátæktar er ójöfnuður, en það er önnur ömurleg staðreynd að það eitt að hafa atvinnu á Íslandi er ekki trygging fyrir lífi án fátæktar.
Ójöfnuður er risavaxið vandamál sem verður því miður ekki leyst með einni einfaldri aðgerð. Mögulega er fullkominn jöfnuður ekki raunhæfur, en aukinn jöfnuður er það og ætti að vera markmið okkar allra. Gæðum samfélagsins er misskipt og stjórnvöld ættu að grípa hvert tækifæri sem gefst til þess að auka jöfnuð. Sameiginlegir sjóðir okkar geta að hluta til nýst til þess að jafna kjör borgaranna og við getum sannarlega nýtt þá í að tryggja jafnari tækifæri barnanna okkar.
Foreldrar sem eru aðþrengdir fjárhagslega, þurfa eðli málsins samkvæmt að forgangsraða ef endar ná ekki saman. Efst á lista er húsaskjól og aðrar grunnþarfir. Í mörgum tilfellum kemst tómstunda- og frístundastarf barna einfaldlega ekki á listann yfir þá hluti sem hægt er að greiða fyrir. Þar af leiðir að ekki öll börn á Íslandi hafa þann kost að taka þátt í frístundastarfi og eiga þau m.a. á hættu að einangrast frá jafnöldrum sínum af þeim sökum.
Frístundakortið er styrktarkerfi í frístundastarfi fyrir börn og unglinga í Reykjavík. Styrkurinn er 50 þúsund krónur á ári fyrir hvert barn. Það er misjafnt hversu háu hlutfalli af heildar frístundakostnaði þessi upphæð nær, ólíkar íþróttir eru mjög misdýrar.
Tilgangur og markmið frístundakortsins er að auka jöfnuð. Þessu markmiði er hins vegar ekki náð með því að veita öllum börnum sama styrkinn, sömu upphæð, óháð efnahag foreldra þeirra. Með hliðsjón af fyrrnefndum ójöfnuði íslensks samfélags ætti að vera ljóst að foreldrar hafa mis mikla þörf fyrir styrkinn.
Bætur úr sameiginlegum sjóðum eru, eðli málsins samkvæmt oftar en ekki tekjutengdar, flest erum við sammála um að annað væri í raun galið. Við ættum að sama skapi að sammælast um það að sanngirni felist, í tilfelli frístundakortsins ekki í því að allir fái jafn háan styrk frá borginni. Sanngjarnara væri að viðurkenna að einhverjir hafa meiri þörf fyrir frístundastyrk en aðrir.
Betri nýting á þeim fjármunum sem Reykjavíkurborg leggur tilvegna frístundastyrks barna næðist ef frístundakortið yrði tekjutengt. Þau börn sem verst standa í samfélaginu þyrftu að fá hærri styrk en þann sem nú er í boði fyrir þau. Þetta mætti framkvæma með einfaldri tilfærslu fjármuna á kostnað þeirra sem minni, eða enga þörf hafa fyrir styrkinn. Frístundakortið er tækifæri til að auka jöfnuð, nýtum það.
Höfundur skipar 2. sæti á lista Framsóknarflokksins í Reykjavík
