Fyrir fjórum árum síðan mæld­ist fylgi Fram­sókn­ar­flokks­ins undir þremur pró­sentum nokkrum vikum fyrir kosn­ing­ar. Þá var ráð­ist í breyt­ingar á for­ystu­sveit fram­boðs­ins og Svein­björg Birna Svein­björns­dóttir kölluð til sem odd­viti. Fyrst um sinn virt­ist hún ekki lík­leg til stór­ræða en átta dögum fyrir kjör­dag mætti hún í við­tal og sagði: „á meðan við erum með þjóð­­kirkju eigum við ekki að úthluta lóðum undir hús eins og moskur eða kirkjur fyrir grísku rét­­trún­­að­­ar­­kirkj­una“.

Tvennt gerð­ist í kjöl­far­ið. Fylgi Fram­­sókn­­ar­­flokks­ins stórjókst og útlend­inga­andúð var allt í einu orðið aðal­­­kosn­­ing­­ar­­málið í sveit­­ar­­stjórn­­­ar­­kosn­­ingum í Reykja­vík. For­ysta Fram­­sókn­­ar­­flokks­ins tók enga skýra afstöðu gegn þessum ummæl­­um. Svein­­björg túlk­aði „þögn for­yst­unnar þannig að ég eigi að fá að sigla þessu skipi í höfn“.

Fram­sókn fékk 10,7 pró­sent og tvo borg­ar­full­trúa kjörna.

Þrír flokkar end­ur­nýta kosn­inga­lof­orð

Svein­björg Birna hélt áfram á svip­uðum nótum á kjör­tíma­bil­inu. Í fyrra fór hún m.a. í við­tal á Útvarpi Sögu og sagði það fælist „sokk­inn kostn­að­ur“ í því fyrir Reykja­vík­­­ur­­borg að taka við börnum hæl­­is­­leit­enda í grunn­­skóla borg­­ar­inn­­ar. Nokkrum vikum síðar hætti hún í Fram­sókn­ar­flokknum og sagði ástæð­una vera sú að flokks­menn skorti sann­fær­ingu í afstöðu sinni til hæl­is­leit­enda.

Hún er nú í sér­fram­boði til borg­ar­stjórnar sem kall­ast „Borgin okkar Reykja­vík“. Helsta kosn­inga­bragð hennar er end­ur­vinnsla á moskumál­inu sem skil­aði Svein­björgu Birnu svo miklu fylgi fyrir fjórum árum síð­an.

Fylgi við fram­boðið mælist vart í könn­un­um.

Tveir aðrir tærir útlend­inga­andúð­ar­flokkar eru í fram­boði í Reykja­vík. Annar kall­ast Íslenska þjóð­fylk­ingin og helsta stefnu­mál hennar er að draga til baka lóð undir mosku og allar leyf­is­veit­ingar vegna við­bygg­ingar á bæna­húsi múslíma í Öskju­hlíð. Flokk­ur­inn styður auk þess ekki „óheftan inn­flutn­ing hæl­is­leit­enda eða flótta­manna á kostnað íslenskra skatt­greið­enda eða á kostnað útsvars­greið­enda í Reykja­vík. Íslenska þjóð­fylk­ingin styður ekki fjöl­menn­ing­ar­sam­fé­lag á Íslandi í þeim skiln­ingi að hér búi margar þjóðir með sitt­hvora menn­ing­una eins og allir aðrir flokkar á Alþingi eða núver­andi meiri­hluti í Reykja­vík­[..]Svo kallað „fjöl­menn­ing­ar­sam­fé­lag“ er stefna sem hefur verið þröngvað upp á þjóð­ina að henni for­spurðri.“

Fylgi Íslensku þjóð­fylk­ing­ar­innar lítið sem ekk­ert.

Frels­is­flokk­ur­inn, sem vill íslenska þjóð í eigin landi, er klofn­ings­fram­boð frá Íslensku þjóð­fylk­ing­unni. Sára­lít­ill munur er hins vegar á stefnu­málum flokk­anna tveggja. Á meðal þess sem Frels­is­flokk­ur­inn setur á odd­inn er and­staða við moskubygg­ingu auk þess sem hann styður við þjóð­leg við­horf, kristna trú og gildi. Hann berst gegn því sem hann kallar taum­lausa alþjóða­væð­ingu og mis­heppn­aðri fjöl­menn­inga­stefnu. Í nýlegu ávarpi for­manns flokks­ins segir hann að það þurfi kjark til að kjósa Frels­is­flokk­inn. „Þegar í kjör­klef­ann er komið þarf eng­inn að vita hvað þú kýst og þú þarft heldur ekki að segja frá því.“

Kann­anir sýna að Frels­is­flokk­ur­inn höfðar til sára­fárra.

Allir græða

Ísland þarf á aðfluttu fólki að halda. Til að ná þeim hag­vaxt­ar­mark­miðum sem áætl­anir gera ráð fyrir þarf að bæta við tvö til þrjú þús­und erlendum starfs­mönnum til að vinna á Íslandi á ári. Spár Hag­stof­unnar gera ráð fyrir að erlendir rík­is­borg­arar geti orðið um 25 pró­sent þjóð­ar­innar árið 2065.

Það er því ánægju­legt að sjá hvað ódýr hræðslu­á­róður og útlend­inga­andúð sem byggir á val­kvæðum stað­reynd­um, mann­hatri eða rang­færslum nær lít­illi fót­festu í Reykja­vík nútím­ans. Borgin hefur enda breyst mjög mikið á skömmum tíma. Frá byrjun árs 2012 og fram að síð­ustu ára­mótum fjölg­aði erlendum íbúum hennar um 70 pró­sent. Þeir eru nú 15.640 tals­ins, eða 12,4 pró­sent íbúa höf­uð­borg­ar­inn­ar. Öll íbú­a­­fjölgun í Reykja­vík í fyrra var vegna erlendra rík­­is­­borg­­ara sem fluttu til borg­­ar­inn­­ar.

Sam­hliða þess­ari aukn­ingu hafa greiðslur Reykja­vík­ur­borgar vegna félags­legrar fram­færslu dreg­ist sam­an, greiðslur rík­is­ins vegna atvinnu­leys­is­bóta dreg­ist sam­an, glæpum fækk­að, skatt­tekjur auk­ist og hag­vöxtur vaxið ár frá ári. Þá eru ótaldir þeir fjöl­mörgu menn­ing­ar­legu og mann­legu fletir sem auðg­ast með snert­ingu við fólk sem kemur úr annarri átt en við eins­leitu Íslend­ing­arn­ir.

Þessi breyt­ing á við­móti gagn­vart útlend­inga­andúð er ekki ein­ungis bundin við Reykja­vík. Könnun sem Félags­vís­inda­stofnun gerði í fyrra sýndi að tveir af hverjum þremur lands­mönnum vildi annað hvort auka fjölda inn­flytj­enda eða halda fjöld­anum óbreytt­um. Yngra fólk og það sem býr á höf­uð­borg­ar­svæð­inu var mun jákvæð­ara gagn­vart inn­flytj­endum en aðrir hóp­ar. Nýleg könnun MMR sýndi til dæmis að 75 pró­sent lands­manna telja að fjöldi þeirra flótta­manna sem fá hæli hér­lendis sé annað hvort hæfi­legur eða of lít­ill. Það eru helst kjós­endur Mið­flokks­ins og Flokks fólks­ins sem telja að þeir séu of margir, auk ofan­greindra fram­boða auð­vit­að, sem mæl­ast bara varla með neina kjós­end­ur.

Í nið­­­ur­­­stöðum íslensku kosn­­­inga­rann­­­sókn­­­ar­innar 2007 töldu 34,6 pró­­­sent Íslend­inga að inn­­­flytj­endur væru alvar­­­leg ógn við þjóð­­­ar­ein­­­kenni okk­ar. Árið 2016 var það hlut­­fall komið niður í 17,8 pró­­sent, og hafði því helm­ing­­ast.

Þess­ari stöðu, og hug­ar­fars­breyt­ingu, ber að fagna. Líkt og for­maður Frels­is­flokks­ins bendir á í áður­nefndu ávarpi sínu þá hafa þjóð­ern­is­sinn­aðir kreddu­flokkar verið að auka fylgi sitt víða um heim með því að beita fyrir sig útlend­inga­andúð. Hann spáir þar að það sé „að­eins tíma­spurs­mál hvenær sú bylgja nær Íslands­strönd­um.“

Allar tölur sýna að sú spá er röng. Þvert á móti er frjáls­lyndi, umburð­ar­lyndi og mann­virð­ing í upp­sveiflu á Íslandi.

Af því eigum við að vera stolt.