Ég hef ákveðið að hætta að læra nýja hluti. Ekki meiri þekk­ingu í minn haus, takk. Ég fram­kvæmdi eins konar vörutaln­ingu, eins langt og slík hug­ar­leik­fimi nær, og komst að því að ég veit nóg, í raun miklu meira en ég þarf að vita. Og mér finnst það ekki gagn­ast mér nógu vel. Ég sé bæði gáf­aðra fólk en mig og þau hin sem, tja, virð­ist skorta þekk­ing­ar­þorst­ann, og oft finnst mér báðir hópar lifa sínu lífi betur en ég. Blómstra jafn­vel. Þetta fyllir mig öfund. Mér líður eins og ég hljóti að hafa tekið ranga beygju ein­hvers stað­ar, lesið mig í gegnum skóg­ar­þykknið á meðan annað fólk valdi skemmtiskokk í beina línu við strand­lengj­una og kom í mark fleiri árum á undan mér.

Ekki mis­skilja mig, mér gengur ágæt­lega. Ég veit alveg hell­ing og nýti mér það óspart. Blómstra jafn­vel. Mér finnst frekar eins og ég hljóti að hafa náð ósýni­legum áfanga á ein­hverjum tíma­punkti, kom­ist á stað í líf­inu þar sem minn bikar varð barma­fullur af þekk­ingu og allt sem ég læri eða til­einka mér eftir þann áfanga valdi því að það flæði úr bik­arn­um. Þetta skapar ójafn­vægi og er til trafala.

Nýlega las ég grein þar sem því var haldið fram að gras­flatir væru eitt það versta sem mann­kyn hefði gert jörð­inni og sjálfu sér. Að vel hirtar gras­flatir væru í raun heims­ins versta fyr­ir­bæri, að ekki aðeins værum við að skemma nátt­úru­lega eig­in­leika grass­ins með þessum enda­lausa slætti okkar í leit að hinni full­komnu golf­flöt í for­garð­inum heldur værum við að eyða óguð­legum upp­hæðum fjár í þessa til­gangs­lausu iðju, svo ekki sé minnst á röskun á jafn­vægi nátt­úr­unn­ar, slys sem verða á fólki við slátt og svo enda­laust fram­veg­is.

Gras­flatir. Ég veit ekk­ert hvað ég á að gera eftir að hafa lesið þessa grein. Get ég fræðst betur um þetta stór­kost­lega vanda­mál? Þarf ekki ein­hver að taka að sér að mynda sam­tök sem berj­ast gegn grasslætti? Á ég að gera það? Eflaust gæti ég platað fullt af öðrum síþreyttum úthverfa­pöbbum með mér í hreyf­ing­una. Við myndum kalla okkur Óvini sláttu­véla, eða Gras­vini. Við yrðum eflaust nokkuð fljótt að fjöl­mennu afli. En allt slíkt útheimtir vinnu, gríð­ar­lega vinnu og ég … ég nenni því bara ekki.

En hver er hinn kost­ur­inn? Að gera ekk­ert? Get ég setið heima hjá mér og horft á gjör­vallt mann­kyn útrýma sér með garðslætti? Vill eng­inn hugsa um börn­in?!

Ég vildi óska að ég hefði aldrei lesið þessa grein. Þessi vit­neskja þvælist bara fyr­ir. Ég get hvor­ugt aðhaf­st, til­hugs­unin um báða val­kosti er með öllu lam­andi. Bikar minn titrar svo að önnur viska hrekkur úr hon­um, þökk sé þessum stóra dropa sem ég átti ekk­ert með að láta detta ofan í. Og ég er ekki einu sinni byrj­aður að fjalla um stóru plast­ógn­ina, snjall­tækjafíkn­ina eða býfl­ug­urn­ar. Aum­ingja býfl­ug­urnar! Þær eru að deyja. Hver ætlar að bjarga býflug­un­um? Á ég að gera það?

Nei. Ég hef ákveðið að hætta að læra nýja hluti. Það er hvort eð er eng­inn eftir í mínu lífi sem fylgir lær­dómi mínum eft­ir. Fyrsta ald­ar­fjórð­ung ævinnar skipt­ist fólk á að troða í mig upp­lýs­ing­um. For­eldr­ar, kenn­ar­ar, þjálf­ar­ar, annað almennt full­orðið fólk, vinnu­veit­end­ur, pró­fess­or­ar. Pistla­höf­und­ar.

Á ein­hverjum tíma­punkti varð ég minn eigin herra. Þetta var það besta sem gat komið fyrir mig, eða það hélt ég að minnsta kosti. Ég var hepp­inn, for­rétt­indapési, man þegar ég gekk út úr háskól­anum og beint inn í vel laun­aða yfir­manns­stöðu. Mér var treyst, ég var búinn að læra lex­í­urnar. En ég átt­aði mig ekki á að eitt hafði ég ekki lært á þess­ari kvar­töld, og það var að stýra eigin þekk­ing­ar­leit. Ára­tug síðar les ég engar greinar nema ein­hver mæli með þeim á Face­book og Twitt­er, fræði­mennskan fer að mestu fram á YouTube og ef Sindri Sindra eða Bogi Ágústs segja mér ekki fréttir af atburðum í kvöld­fréttum gerð­ust þeir ekki. Fake news. Ef ég hefði lok­ast inni í helli við útskrift væri ég eflaust betur staddur en í dag. Þá hefði ég getað tekið mitt full­komna þekk­ing­ar­jafn­vægi eftir full­an, akademískan feril og nýtt það eins og mér var ætl­að. Vernd­aður af berg­máli eigin hugs­ana. En mér var hins vegar ekki sjálfrátt. Ég tók við full­komnum kok­teil og fór að hella kar­dimommu­dropum og Red Bull út í. Í dag er þetta rusl ódrekk­andi. Inni­halds­efnin eru öll þarna en það skortir jafn­væg­ið.

Æi, fokk. Ég er búinn að fara allt of langt með þessa drykkj­ar­sam­lík­ingu hér. Þetta var góð hug­mynd en ég gekk allt of langt með hana. Og ég er senni­lega far­inn að end­ur­taka mig líka. Þessi pist­ill byrj­aði svo vel, en ég er alveg búinn að klúðra þessu. Snilld­ar­pæl­ingin hefur breyst í Face­book-sta­tus, ef þá það. Ég biðst for­láts.

Kannski ætti ég að gera eitt­hvað í þessu. Ég á master­inn alltaf eft­ir. Það er spurn­ing hvort ég skrái mig ekki bara í háskól­ann, taki slag­inn. Það er skömminni skárra en að hanga á YouTube og Face­book, og ég er nokkuð viss um að kenn­ar­arnir í Háskól­anum eru langtum ólík­legri til að reyna að troða Jor­dan Pet­er­son og Russell Brand inná mig sem ein­hverjum leið­ar­ljós­um. Og ég skal hundur heita ef ég verð lát­inn lesa dóms­dags­spár tengdar grasslætti í Árna­garði. Ann­ars er grasið hér í garð­inum mínum orðið ansi loð­ið. Hvernig get ég tekið svona stóra ákvörð­un? Það er spurn­ing um að mal­bika þetta bara í sum­ar.